Lara Taveirne (36) droomt dat de wereld nooit meer wordt zoals hij was: “Een beetje gratis ademruimte”

Lara Taveirne: "Voor het eerst in anderhalf jaar heb ik opnieuw tijd om te schrijven en opnieuw moeder te zijn". (foto Greetje Van Buggenhout)
Thalisa Devos
Thalisa Devos Chef Magazine

Lara is de wandelende definitie van een dromer. Een donker gekleurd exemplaar. Die altijd droomde van esthetiek, vrijheid en vooral tijd. “Ik ben terug heel dicht bij mezelf.”

Op de achtergrond maken de kinderen pannenkoeken, en schijnt het prachtige licht in hun peperkoekenhuisje. Niet alles is er een sprookje, ten huize Taveirne. Behalve misschien als de zon schijnt. “Gijsbert is tuinman dus is aan het werk, de kinderen krijgen in de voormiddag les via de videocall, zodat ik mijn eigen werk kan doen. In de namiddag zijn we samen vrij.” Eerlijk, ik geniet heel erg. Het is zo fijn om tijd te hebben voor mezelf. Ik heb een jaar achter de rug van heel veel en heel snel. Twee dagen voor de lockdown waren we op bezoek bij mijn mama, één voor één, ook mijn broer en zus, stortten we in. We zijn collectief moe. Dat valt nu allemaal en plots weg. Ik heb het gevoel dat ik weer heel dicht bij mezelf sta.”

De pauzeknop induwen

“Dit lijkt voor veel mensen op een goed moment te komen. Een beetje gratis ademruimte. Het is misschien een beetje gemeen, maar ik vraag het me vaak af: volgen we deze lockdown uit groot maatschappelijk engagement of omdat we er allemaal keihard aan toe zijn? Een keertje die pauzeknop induwen. Ik heb er altijd van gedroomd aan de zijlijn te leven. Toen mensen me vroegen wat ik later wilde worden, zei ik herder of zwerver. Als schrijver koos ik voor iets tussen de twee. Mensen die vandaag op Facebook in paniek schreeuwen dat ze geen blijf weten met hun tijd, ik heb dat niet.”

Volgen we deze lockdown uit maatschappelijk engagement of omdat we er allemaal keihard aan toe zijn?

“In het afgelopen jaar was ik vervreemd van wie ik was en wat mijn dromen waren. We moesten een huis kopen, in de financiële realiteit leven dat we geld moesten gaan verdienen en meedraaien in een systeem. Plots deed ik niet meer met mijn dagen wat ik zelf wilde, maar zagen die eruit zoals bij iedereen. Met een klok. Dat besef overviel me toen mijn dochter zich voor carnaval wilde verkleden in de liefde. Voor het eerst had ik geen tijd om, samen met haar, iets te maken vanuit mijn eigen verbeelding, maar kocht ik iets voorgekauwd uit een grote keten. Ik vond dat ik daar het recht toe had, omdat ik zo hard werkte. Ik verdiende geld om dingen te kopen die ik niet nodig heb.”

Burn-out

“Voor het eerst in anderhalf jaar heb ik opnieuw tijd om te schrijven en opnieuw moeder te zijn. Om mijn kinderen opnieuw te leren kennen. Om hen kennis door te geven. Om hen me te laten uithoren over ex-lieven. Zonder ingehaald te worden door snelheid. Want in snelheid kom je niet tot verhaal. Ik ben er niet aan uit, maar zonder deze lockdown was ik misschien in een burn-out weggezakt. Dit zal me veranderen. Ik ga hiermee aan de slag. Het verzameld werk van Elsschot heb ik intussen uitgelezen, terwijl ik dacht dat dit moment er pas zou zijn wanneer ik een oud grijs vrouwtje was. Wanneer het moeten wegvalt, is ons denkvermogen het eerste wat terugkomt. Mijn gedachten zijn opnieuw lang en uitgesponnen. “

“In de les geschiedenis hing vroeger altijd een tijdsbalk tegen de muur. Met streepjes die een heftige gebeurtenis markeerden en daarna een plotwissel veroorzaakten. We zitten knal op een streepje. Ik ben de relativiteit van bepaalde dingen gaan inzien. Ik denk dat ik liever tijd zou kopen dan geld. Ik durf zelf stiekem te dromen dat we nooit terug moeten naar de wereld zoals die vroeger was. Zoetje, wat ben je toch naïef, zegt mijn man dan.”

Schrijver Lara Taveirne (36) woont in Brugge, is getrouwd met Gijsbert (42) en mama van Samuel (11) en Dolores (9). Ze brak door met De kinderen van Calais en schreef daarna Hotel zonder sterren en Kerkhofblommestraat.