KV Oostende neemt afscheid van Franck ‘Le Petit Géneral’ Berrier: “Hij voelde zich hier helemaal thuis”

Franck Berrier speelde vijf seizoenen voor KVO. © Belga
Redactie KW

Vrijdag wordt in zijn geboortestreek Argentan, in het Normandische binnenland, in intieme kring afscheid genomen van Franck Berrier. Het overlijden van een van de meest stilistische voetballers van de afgelopen jaren maakt veel los, niet in het minst bij zijn ex-club KV Oostende en gewezen collega’s. “Dat hij zijn wedstrijden uitkoos, is een grote misvatting”, herinnert Michiel Jonckheere.

Berrier overleed op amper 37-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval. Daarmee wordt een van de meest spelbepalende voetballers van de recente Belgische voetbalgeschiedenis uitgewuifd. Bijgenaamd Le Petit Géneral maakte hij grote sier bij Zulte Waregem met 24 goals en 50 assists in 127 partijen en KV Oostende, waar hij in 155 wedstrijden goed was voor 19 goals en 44 assists. KVO organiseert aanstaande maandag tussen 19 en 21 uur een wake in de Diaz Arena. Supporters, sponsors, ex-ploegmakkers en -trainers brengen er een laatste hulde aan Franck Berrier.

Familie

KVO-verdediger Brecht Capon (33) voetbalde tussen 2015 en 2018 met hem samen. “En vlak voor het uitbreken van de coronacrisis was hij onder Adnan Custovic onze hulptrainer. We zagen elkaar recent nog bij de vrijlating van het door KV Oostende geadopteerde zeehondje Lucy. Francks zoontje zat ook in de klas van het zoontje van mijn nicht. Onlangs nog heb ik samen met hen op een verjaardagsfeestje gevoetbald. Daarom: ik zit met mijn gedachten bij de partner en twee kindjes van Franck, die plots zonder hem verder moeten. Als mens was Franck vrij ingetogen, maar we hadden een prima band en goede click.”

Franck was een rustige man die iedereen maar wat graag hielp

Michiel Jonckheere (31), tussen 2011 en 2020 bij KVO en nu bij KV Kortrijk, stond samen met de Fransman op het middenveld. “Ik speelde vaak ten dienste van hem, samen met Kevin Vandendriessche of Sébastien Siani”, vertelt Michiel. “Maar Franck schuwde het harde werk niet en maakte vaak het verschil. Hij kon de bal neerleggen waar hij maar wou, zo gaf hij mij eens een assist in play-off 2 tegen Westerlo in 2015. Dat hij zijn wedstrijden uitkoos? Daar ga ik niet mee akkoord. Anders speel je niet zoveel matchen voor één en dezelfde ploeg en bereik je niet twee keer play-off 1. Tegen grote tegenstanders krijg je als KVO meer ruimte, waar Franck gretig gebruik van maakte. Je hebt ook mensen die vinden dat hij een wat stille, norse man was. Dat heb ik in de kleedkamer nooit gemerkt. Franck was een rustige en vriendelijke man, die iedereen maar wat graag hielp. ’t Was geen speler die riep of op tafel klopte, maar wel zijn gedacht durfde zeggen als het moest.”

Rugnummer 10

Bij KVO speelde Berrier met rugnummer 10. “Eigenlijk heb ik destijds mijn nummer aan hem afgestaan”, knipoogt Jonckheere. “Ik leek de overstap naar Roeselare te maken, op het moment dat Franck naar Oostende kwam. Hij vroeg me of hij mijn nummer 10 mocht dragen, waar ik mee instemde. Toen mijn transfer naar Roeselare niet doorging en ik gewoon bij KVO bleef, heb ik er echt nóóit aan gedacht om dat nummer terug op te eisen.”

Bram Keirsebilck, bezig aan zijn negende seizoen als persman van de club, schetst hoe Berrier zijn hart aan Oostende verloor – en omgekeerd. “Franck heeft de volledige periode-Marc Coucke meegemaakt. Zo kan je hem plaatsen in het rijtje van Fernando Canesin, Siani, Vandendriessche, Capon en Jonckheere: allemaal jongens die lang aan de club verbonden zijn en het gezicht vormen van de wederopstanding van KVO. In 2017 verkozen de fans hem tot Speler van het Jaar met de Trofee Puis/Verbiest, bij geen enkele andere club speelde hij zo lang.”

Crowdfunding

“Als je dat allemaal optelt, dan kom je tot de slotsom dat Berrier zich simpelweg prima voelde bij KVO en Oostende – hij is dan ook blijven plakken in het hinterland. Toen de coronacrisis uitbrak en de club in woelig financieel vaarwater verkeerde – we bevinden ons dan vlak voor de komst van de Amerikaanse investeerders – besloot Franck samen met Siani een crowdfunding op te starten om KVO te steunen. (lacht) Ik werd dagelijks overspoeld met whatsappjes van memorabilia die hij wist te verzamelen om vervolgens te veilen. Eerlijk, hij zette zich vol achter die actie.”

Franck was er rotsvast van overtuigd dat het iedereen begaan met de club dichter bij elkaar zou brengen. “Gelijk had hij. Als voetballer was hij enkel in het spelletje geïnteresseerd. Bijvoorbeeld persconferenties en sponsoracties konden hem niet boeien. Het leek alsof er na zijn carrière een soort van druk wegviel, en hij als hulptrainer en analist een nieuwe wereld ontdekte. Naar mijn gevoel was Franck veel opener dan toen hij zelf nog voetbalde. Het laatste anderhalf jaar leerde ik hem als mens beter kennen. Zijn plekje in onze clubgeschiedenis was sowieso al verzekerd.”

(TVA)