Kustlijnzwemmer Matthieu Bonne openhartig: “Als avonturier ga ik naar waar de wind me blaast”

Matthieu Bonne in zijn tuin bij hem thuis, waar hij tot rust komt na zijn straffe exploten. (foto PM)
Sam Bracke
Sam Bracke Medewerker KW

Duursporter. Stuntman. Dromer. Redder. DJ. Al is ‘avonturier’ misschien nog de beste omschrijving van Matthieu Bonne (26), die vorige week de geschiedenisboeken inging als de eerste die de Belgische kustlijn afzwemt. Een week na zijn stunt zoeken we de Bredenaar bij hem thuis op voor een exclusieve babbel. Wat voor karakter schuilt er achter de stoere façade van zijn extreme uitdagingen?

Een absolute held. Een voorbeeld en een inspiratiebron voor velen. Dat is Matthieu Bonne, nadat hij de Belgische kustlijn als eerste ooit afzwom. Van De Panne naar Knokke, goed voor zo’n 74 kilometer, in ruim 23 uur. Zelf blijft hij er opvallend rustig onder. Na een fotosessie in de tuin van zijn ouderlijk huis zit voor ons een eerder stille, bedeesde jongeman. Verlegen bijna. Je zou het niet verwachten van iemand die dergelijke extreme uitdagingen aangaat, maar het siert hem des te meer. “Als je me iets niet vraagt, zal ik er allicht ook niet zelf over beginnen”, knipoogt Matthieu. Een waarschuwing die we ter harte nemen. Tijd om uit te zoeken wie Matthieu Bonne echt is, en wat hem tot die extremen drijft.

Dringt het, een week na je stunt, al tot je door wat je eigenlijk verwezenlijkt hebt?

“Bij aankomst was ik overmand door emoties en de eerste dagen overheerste vooral ongeloof, maar nu begint het besef stilaan te komen. Als ik zie hoeveel mensen er mee bezig geweest zijn, hoeveel mensen ik kon inspireren… Dat geeft voldoening. Ik wil dromen stimuleren en aantonen dat alles kan, als je het maar genoeg wil en er hard voor werkt.”

Je zei na aankomst dat dit het zwaarste was wat je ooit deed.

“Fysiek staat dit in het rijtje van de rest, maar in combinatie met de mentale factor zie ik dat inderdaad als het zwaarste wat ik al deed. 24 uur in het water liggen, waarvan 10 uur in het donker. Dat is lang… Ik begon soms zelfs in te dommelen. Het was aftellen naar de zonsopgang. Op de meest donkere momenten, letterlijk en figuurlijk, focus ik me op eerdere zware uitdagingen. ‘Toen beet ik door, dus dat zal nu ook wel lukken’, denk ik dan. Bovendien kon ik op de steun van een superteam rekenen.”

Ben je al hersteld?

“Lichamelijk was ik na twee dagen alweer de oude. Dat was dankzij de goede voorbereiding met trainer Stefaan Maene en het vele werk aan de schouders met kinesist Stijn Pollet. Mentaal is het een ander verhaal. Na 23 uur in je eigen cocon, op een andere planeet, te hebben geleefd, is het niet makkelijk om het normale leven zomaar te hervatten.”

Val je dan in een spreekwoordelijk zwart gat?

(knikt) “Als je maanden zo maniakaal naar iets toewerkt en je hele leven daarrond bouwt, kan dat bijna niet anders, hé. Maar na een geslaagde poging is het wel makkelijker om de draad weer op te nemen van het gewone leven. Na mijn eerste poging (die door slecht weer gestaakt werd, red.) had ik het mentaal veel lastiger. Een derde poging zag ik niet zitten.”

Wat helpt er om de draad weer op te pikken?

“Een nieuw doel. Iets wat me afschrikt. (lacht) Maar voorlopig heb ik nog niets op het oog.

Tijdens de klim op een vulkaan in Indonesië ontdekte ik hoe plezant het is om af te zien

Het zal sowieso iets superzot moeten zijn, want ik kan mezelf niet motiveren voor iets minder dan wat ik nu heb gedaan.”

Bestaan er überhaupt nog zottere dingen?

(lacht) “In de zwemwereld heb ik misschien wel het hoogste bereikt. In het bergbeklimmen, fietsen en lopen zijn er nog voldoende uitdagingen te vinden.”

In de aanloop naar deze uitdaging leefde je naar eigen zeggen twee maanden als een pater. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

“Halftijds werken (Matthieu werkt als redder in LAGO Olympia in Brugge, red.) en letterlijk continu met sport bezig zijn: trainen, slapen, eten. Niets anders. Mijn sociaal leven werd tot nul herleid.”

Heb je het daar moeilijk mee?

“Neen, helemaal niet. Het doel heiligt de middelen.” (lacht)

Van waar komt de drang om die extremen op te zoeken?

“Ik heb elf jaar basketbal gespeeld in Oostende. Dat was mijn leven, maar door omstandigheden kon ik niet bij mijn club blijven. Alle motivatie was zoek, maar op een reis naar Indonesië ontdekte ik tijdens het beklimmen van een vulkaan hoe plezant ik het vind om af te zien. Toen ik thuis kwam, besliste ik meteen de Mont Blanc te beklimmen. Zo is alles begonnen…”

Was je als kind al sportief?

“Ik had altijd een teveel aan energie. ADHD. (lacht) Op sportscholen kon ik die energie gelukkig wel kwijt. Mijn talent voor duursport ontdekte ik pas veel later, toen ik na amper zes maanden training de Marathon des Sables tot een goed einde bracht.”

Hoe zou je leven er zonder die extreme uitdagingen uitzien?

“Saai. (lacht) Ik zou niet zonder kunnen. Ik zou niet weten waarin ik mijn energie anders zou kunnen steken.”

Matthieu Bonne en zijn mama, steun en toeverlaat Carol. (foto PM)
Matthieu Bonne en zijn mama, steun en toeverlaat Carol. (foto PM)

Je werd dinsdagavond gehuldigd door de provincie, door de lezers van deze krant verkozen tot Krak van Bredene, binnenkort ook ereburger van Bredene… Wat doet dat met je?

“West-Vlaanderen, en in het bijzonder Bredene, betekenen alles voor mij. Zon, zee, strand… Ik heb hier alles wat ik nodig heb. Ik woon hier al mijn hele leven en geniet nog even veel van een strandwandeling. Even het hoofd leegmaken en alles op een rijtje zetten, heerlijk.”

Je ziet jezelf als een avonturier. Blijf je je hele leven in Bredene?

“Dat niet, maar Bredene blijft sowieso altijd in mijn hart. Een wereldreis staat nog op mijn verlanglijst. De rugzak pakken en vertrekken, zonder echt plan. Gaan naar waar de wind me blaast. Het onbekende, daar hou ik van. “

Je wordt wellicht ook meer en meer herkend op straat?

(lacht) “Vooral na Kamp Waes is dat begonnen. Ik vind het best leuk dat mensen naar me opkijken. Het doet deugd een inspiratiebron te zijn. Ook kinderen zijn er blijkbaar mee bezig, want mijn prestaties komen uitdrukkelijk aan bod in jeugdjournaal Karrewiet op Ketnet. Dat is tof, een voorbeeld zijn voor de jeugd.”

Is er nog tijd voor andere dingen in je leven?

“Van mijn avonturen mijn werk maken, dat zou mijn droomjob zijn. Zo evident is dat echter niet. Mijn collega’s van Olympia zijn gelukkig flexibel en meegaand. Misschien schrijf ik binnenkort wel een boek over mijn avonturen. Daarvoor ben ik momenteel in gesprek met een uitgeverij. Met mijn boek zou ik mensen willen motiveren en inspireren. Stof om over te schrijven, is er genoeg. Ik kan over elk avontuur een afzonderlijk boek schrijven.” (lacht)

Speelt familie een belangrijke rol?

“Absoluut. Mijn opa, Alfons Nierynck, is mijn grote voorbeeld. Hij heeft tien keer de Mont Ventoux beklommen, werd Belgisch kampioen in het wielrennen… Dat doorzettingsvermogen heb ik van hem. We hebben een sterke band. Maar ook mijn papa Bart en mama Carole ben ik dankbaar, omdat ze me steunen in mijn zottigheden.”

Als afsluiter: is het ontwerp voor je nieuwe tattoo al klaar?

“Na elke geslaagde uitdaging laat ik ter herinnering inderdaad steeds een tattoo zetten. Ik wil er echt iets cools van maken. Een drietand van Neptunus op mijn rug, bijvoorbeeld.”

“Make a Wish is het ideale goede doel voor een dromer als ik”

Matthieu Bonne koppelt zijn record aan het goede doel Make a Wish, die kinderen met levensbedreigende ziekten hun dromen wil helpen waarmaken. “Alles begint met een droom. Zonder dromen zou er niets verwezenlijkt worden in het leven. Ik ben zelf een dromer, dus is Make a Wish het ideale goede doel voor mij. Het is schitterend om dromen van kinderen mee waar te kunnen maken. Intussen haalden we al iets meer dan 6.000 euro op. De actie loopt trouwens nog tot 15 oktober, waarna ik het totaalbedrag bekend zal maken.”

Je kunt zowel mij als Make-A-Wish nog steunen en een donatie maken:

Name: Belgian Coast Swim 2020

IBAN: BE32 9733 9392 3502