Spierenaar Koen Moerman is een man van vele talenten. Vorig jaar nog maakte hij furore als lokale rapsensatie, maar velen vergeten dat Koen ook een begenadigd fotograferend kunstenaar is. Zijn meest recente tentoonstelling, expo kOen moerman, kan je bewonderen in koffiebar El Dorado, in Zwevegem.
Koens werk is niet alleen divers en experimenteel, maar heeft om diezelfde reden ook een continue eigenheid. “Nochtans lijkt de continuïteit hier ver te zoeken”, lacht de kunstenaar, even nadat de stormwind Dennis ons het warme en gezellige El Dorado deed binnenwaaien. “Maar als je bedoelt dat het planmatig karakter van mijn werk zich uit in de voortdurende zoektocht naar nieuwe materialen, heb je gelijk. Ik heb al gewerkt met Dibond, polyester, papier… En dan kan ik nog een tijdje doorgaan hoor. En er zijn nog regelmatigheden. Zo wacht ik ‘s winters op de muze, en pas nadat het licht en de warmte door de ramen dreigt te kruipen, sluit ik me op in de donkere kamer. Ik ben nochtans niet zonschuw, maar floreer juist in de zomer. Contradictorisch, ik weet het, maar zo werk ik nu eenmaal.”
Leermeester Kowlier
Voor Koen zit het ultieme in de imperfectie, net zoals het proces voor hem relevanter is dan het resultaat. “Sommige kunstenaars hebben vooraf een doel voor ogen, een eindpunt. Daar heb ik respect voor, maar zo lukt het bij niet, want ik ben een speelvogel. Er moet reliëf zijn, en afwisseling. Een onverwachtheid waar je vollen bak in kunt vlammen. Niet voor niets varieert mijn werk zich van romantische seksualiteit en argeloze geestigheid tot luchtige esthetica. Ik bezondig me zelfs aan banale stillevens – meestal met een mysterieuze teint. Dat mensen mijn signatuur minder makkelijk herkennen, neem ik er wel bij. Ik ben op dat vlak een trouwe leerling van Radiohead, een band die van muzikale soepelheid z’n handelsmerk heeft gemaakt. Of Flip Kowlier, om de West-Vlaamse toer op te gaan. Die heeft ook al van alles uit zijn mouw geschud. Ik heb diezelfde drive. Wat ik doe, doe ik uit passie, niet voor het geld.”
Koens passionele relatie met film en fotografie ontstond lang geleden al. Koen studeerde aan het Rits en heeft voor de Budascoop gewerkt. Hij moest geregeld naar Brussel om er ‘grote bobijnen’ filmrollen aan te kopen. “Om die oude pellicules aan elkaar te plakken, moest je in die tijd telkens een stukje afknippen”, verduidelijkt Koen. “De mensen wisten het niet, maar veelal was de prent die ze zagen enkele minuten korter dan de originele film (lacht). Maar goed, die filmplaatjes hield ik als kunstenaar in spe natuurlijk bij, in de wetenschap dat ik er ooit wel iets mee zou doen. Uiteindelijk is daar mijn eerste expo uit gegroeid.”
Kunstzinnigheid op café
Ondertussen stond Koen al in de culturele centra van Hasselt en Bierbeek, en op kunstfestivals zoals die in Wattoux. Sinds kort schuimt hij met zijn expo ook artistieke cafeetjes af, zoals De Dingen op het Kortrijkse Buda-eiland, en natuurlijk El Dorado, in Zwevegem. “Kunst hoort niet enkel thuis in kunstgalerijen, waar alleen de culturele middenstand op bezoek komt. Ook Jan met de pet, die op het eerste gezicht weinig kunstzinnig lijkt, kan er iets aan hebben. Om hem te bereiken móet je uit de kleine en veilige kunstwereld treden. Ik weet dat cafégangers niet meteen op kunst zitten te wachten, maar dat is eigenlijk de bedoeling. Er wordt anders naar je werk gekeken, wat verfrissend kan zijn voor een kunstenaar. Al blijft het wat omslachtig om zo waardevolle feedback te genereren (lacht). Maar dat maakt de uitdaging nog wat leuker.”
Koen slurpt zijn koffie op, en mengt zich dan onder de klanten. Of hij hen zou mogen fotograferen, die gezinnen die zich nietsvermoedend neergevlijd hebben onder zijn foto’s? Het duurt niet lang vooraleer Koen zich, na een terloopse vraag, kan laven aan die felbegeerde feedback van Jan met de pet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier