Kunstenaar Johny De Witte stelt atelier open: “Kunst is mijn lang leven”

Johny De Witte uit Gijverinkhove is al zijn hele leven kunstenaar. Elke dag schildert, tekent of beeldhouwt hij in zijn atelier, dat vrij te bezoeken is. “Ik kan me geen leven zonder kunst voorstellen”, aldus Johny De Witte.

Johny De Witte (69), die samen met zijn vrouw Jacqueline in Gijverinkhove woont, kreeg de passie voor kunst al van jongs af aan te pakken. “Als kind van zes schetste ik vaak mijn vader die in de zetel lag te slapen. Ik kon toen al een treffende gelijkenis op papier vastleggen. Ook in de lagere school was ik altijd de beste tekenaar. Toen ik op mijn twaalfde een portret van toenmalige koningin Fabiola schetste, hing mijn leraar mijn portret het volledige schooljaar uit in de klas. Dat was ook de periode waarin ik op doek begon te schilderen”, aldus Johny, die 30 jaar lang als zelfstandig kunstschilder werkte op het Huidenvettersplein in Brugge.

“Vanaf 1980 tot en met 2010 tekende ik er stadsgezichten en portretten. De stadsgezichten waren meer ‘om den brode’, in een portret kan je pas echt je ziel leggen. Ik verfijnde mijn tekenkunst door zelfportretten van kunstenaars zoals Rubens na te tekenen. Het is de essentie van kunst: iets zien, het in je hoofd verwerken, en het dan op papier overzetten. Door het internationale karakter van de Brugse toeristen hangen mijn portretten en stadsgezichten echt overal: in Amerika, Japan, Duitsland, Mexico, …”

Autodidact

Johny ‘s ouders stimuleerden hem om vanaf zijn twaalfde muziekschool te volgen. “Ik speelde accordeon, maar ik had absoluut geen talent. Ik moest er te veel moeite voor doen. Schilderen ging mij veel beter af. Dat gaat vanzelf. Ik ben een echte autodidact, ik ben nooit naar de academie geweest“, vertelt Johny, die op zijn achttiende in een landbouwbedrijf ging werken. “Tijdens mijn uur pauze werkte ik vlug mijn boterhammen naar binnen, waarna ik verder werkte aan één van mijn metaalsculpturen. Niet lang daarna ben ik gestopt bij dat bedrijf en heb ik mijn kunstenaarsroeping gevolgd.”

Artistieke vrijheid

Johny beeldhouwt ook erg graag. “Ik heb metalen beeldhouwwerken, maar ook werken uit steen. Een van mijn leukste opdrachten was een overleden hondje, een Dobermann Pinscher, vereeuwigen in eik. Ik vertelde de dame dat, mocht ze niet tevreden zijn, ze het werk niet hoefde te kopen. Maar ze was in de wolken. Ik werk trouwens steeds op die manier. Als mensen een werk bestellen voor bij hen thuis en ze vinden het niet mooi, dan hoeven ze het niet te kopen. Dan blijft het gewoon in mijn atelier staan. Zo vrijwaar ik me ook van het werken op bestelling. Om die reden heb ik ook nooit voor een galerie gewerkt.”

“Ik wil mijn artistieke vrijheid kunnen behouden. Op voorhand weet ik namelijk nooit hoe mijn werk er zal uitzien, dat laat ik aan de inspiratie van het moment over. Zo blijf ik vrij en onafhankelijk. Kunst maakt me gelukkig net omwille van die vrijheid. Het is mijn lang leven. Mensen mogen altijd langskomen bij mij thuis om mij aan het werk te zien in mijn atelier. Ik ben hier elke dag, want ik kan me geen leven zonder mijn kunst inbeelden”, besluit Johny.

(SM)