Kris Crombez uit Ingelmunster met pensioen na mooie carrière in De Wingerd

Juf Kris Crombez nam begin april afscheid van het onderwijs en van 'haar' kindjes. (gf)
Redactie KW

Op 1 april nam Kris Crombez afscheid van haar leerlingen in De Wingerd. Door corona kon ze geen afscheidsfeestje geven. “Ik ben een mens van knuffels en zoentjes geven, maar dat kon nu niet”, zucht Kris. “Wat nu niet kan, zal wel later kunnen.”

Kris is getrouwd met Johan Claerhout, ook leerkracht in De Wingerd. Ze is de mama van Stijn en Dries en ook moeke van twee kleinkindjes van 4 en 6 jaar. Kris en Johan woonden vele jaren in Ingelmunster. Nu wonen ze al enkele jaren in Oostende. Haar hobby’s zijn tekenen, toneel spelen, voor de kleinkinderen zorgen, een terrasje of uitstapjes doen met vrienden, winkelen, genieten van de zee.

Kris was nog niet afgestudeerd toen ze al werd gevraagd om veertien dagen vrijblijvend een vervangopdracht te doen in de Onze-Lieve-Vrouwschool. “Ik had toen net nog geen diploma. De toenmalige pastoor Joris Dejonghe belde de Normaalschool op. Ik vernam dat ik met glans zou afstuderen. Terwijl mijn klasgenoten nog in volle stress zaten om te weten of ze al dan niet geslaagd waren, stond ik al voor de klas. In september 1981 mocht ik officieel als vervanging weer daar lesgeven. Daarna trok ik naar de wijkafdeling in de Weststraat, waar ik 23 jaar werkte. Ik werkte ook vier jaar in het hoofdgebouw van de Onze-Lieve-Vrouwschool, waar ik eerst titularis tweede kleuter was en daarna LO-leerkracht kleuter en zorgleerkracht kleuter. In 2008 begon ik in de gemeenteschool”, vertelt Kris.

“Met directeur Dominique Couvreur, collega Reginald Rosseel en ikzelf startten we de kleuterschool op. De start hebben we niet gemist met 60 kleuters. In de gemeenteschool gaf ik les aan leeftijdsgroep 1-2, tweede klas en een 2-3 klas. Ik begon ook met de zorg in de kleuterklas, opnieuw een andere uitdaging. Op 1 april ben ik gestopt. Grappig, al was het geen aprilgrap. Waarom niet eindigen met een leuke datum? Ik ging met vervroegd pensioen, want ik heb last van reuma.”

Blauwe cocktail

Kris koestert mooie herinneringen aan al die schooljaren. “Het was een zalige tijd met vele anekdotes.

Zoals die keer dat de verwarming niet ging. Bleek de mazouttank leeg. Maar hoe weet je dat als de meter stuk is? Mijn beste maatje en collega Reginald Rosseel vond er niets beter op dan een stok in de tank te steken en te merken dat hij wel heel leeg was. Of die keer dat we gingen wandelen en plots merkten dat er een kleuter een schoen kwijt was. Hij had die in een vijver gegooid toen hij in de zandbak wou spelen van een plaatselijk speelplein. We hebben nooit die schoen teruggevonden. Ik heb de hele terugweg die kleuter op mijn schouders gedragen. We gingen ook een keer picknicken naar de Brielmeersen in Deinze. Bleek er plots een kleintje niets meer van boterhammetjes te hebben. Hij had die allemaal aan de karpers gegeven, die hij zag toen we de brug overstaken om het speelplein te bereiken. Hij was ervan overtuigd dat mama oud brood had meegegeven voor de diertjes”, lacht Kris.

“In de toekomst wil ik mij inzetten als vrijwilligster voor zwaar zieke kindjes”

Ze maakte ook de start van Toneelkring Taptoni mee, waar ze tien jaar aan meewerkte. “We werden dan verwend door het oudercomité. Ik had de gewoonte om vlak voor het optreden één glaasje witte wijn te drinken, kwestie van de zenuwen te onderdrukken. De toenmalige voorzitter Rik Denys zorgde voor een extraatje en presenteerde me een blauwe cocktail. De bedoeling was om mijn zenuwen te onderdrukken. Ik moet erbij vertellen dat mijn zenuwen wel heel ver weg waren. Eerlijk, al die jaren heb ik mij rot geamuseerd. Taptoni was een toffe ploeg. Ik zag eerder introverte kinderen echt openbloeien. Wat een kostuum en medeleerlingen niet allemaal kunnen doen.”

Knuffels en zoentjes

“Ik deed mijn job altijd heel graag en met heel veel liefde. Mijn doel was kleuters de schooltijd van hun leven bezorgen. Maar ik wou ook een hele goeie band met de ouders. Ik ben dan ook de zovele ouders ontzettend dankbaar voor het vertrouwen dat ze me gaven. Het doet me zoveel deugd dat ik na al die jaren nog met velen een heel goed contact heb”, vertelt Kris.

Nu moet ze dat loslaten. “Ik moet afscheid nemen van de lieve collega’s, mijn schatjes van patatjes en hun ouders. Ik blijf ze een warm hart toedragen. Helaas kon ik door corona niet écht afscheid nemen en dat doet pijn. Ik ben een mens van knuffels en zoentjes geven. Ik wou graag nog eens alle klassen met hun juf of meester dag zeggen. Ik kon ook geen afscheidsfeestje geven, alles werd afgelast. Maar wat nu niet kan, zal wel later kunnen, denk ik dan.”

In de toekomst wil Kris zich inzetten als vrijwilligster voor zwaar zieke kindjes: “Als ik bij hen eventjes een lach op hun gezichtje kan toveren zou ik ontzettend gelukkig zijn. Ik zou er ook willen zijn om die ouders te ondersteunen. Alleen kan ik ook nu hiermee niet in actie komen, ik wacht liever tot het veiliger is na corona.” (PADI)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier