Torhoutenaar Kris Coddens, in maart 40 geworden, heeft na zijn recente deelname aan de Xterra-kampioenschappen in Frankrijk en België een punt gezet achter zijn succescarrière in de offroad triatlon bij de elite. Niet zozeer vanwege zijn leeftijd, maar omdat hij na zijn zware val in het Duitse Winterberg van een jaar geleden niet meer het topniveau van weleer kan halen.
Kris, als leraar lichamelijke opvoeding aan de slag in de Sportschool Torhout, woont met zijn vrouw Lies Decroubele (ook 40) en hun kinderen Jasper (9) en Emma (8) in de Zwevezelestraat. Van 2002 tot 2010 deed hij aan duatlon op internationaal niveau en behaalde zowel op de wereldkampioenschappen korte als lange afstand ettelijke keren een plaats in de top tien. Hij stapte over op de triatlon, met naast het lopen en fietsen nu ook zwemmen, en wou dat in eerste instantie enkel recreatief doen. Maar gezien de aard van het competitiebeestje, liep dat snel uit de hand. Met als resultaat twee Europese titels in de crosstriatlon en crossduatlon, drie Belgische titels in de crosstriatlon en vooral: vier internationale Xterra-zeges. Hij was de eerste Belg die zo’n hoogstaande offroad triatlon won.
“Jammer dat ik me nu genoopt zie om een punt te zetten achter al dat moois”, sakkert Kris. “Maar misschien is de toekomst wel verzekerd, want tijdens de Xterra in het weekend van 3 en 4 juli in het plaatsje Xonrupt-Longemer in de Franse Vogezen behaalde onze zoon Jasper van 9 jaar in zijn eerste triatlon bij de Mini-Kids meteen de derde plaats. Ik geef met de glimlach de fakkel door.”
Tijdens recente wedstrijden de knop omgedraaid
Vorig jaar in juni maakte Kris met zijn mountainbike een zware val in het Bikepark van het Duitse stadje Winterberg. Hij liep zomaar eventjes 23 breuken in 15 botten op, waaronder zware open fracturen aan de rechterarm. Na de noodzakelijke operaties en het daarmee gepaard gaande verblijf in het ziekenhuis van Duisberg kon de thuisrevalidatie starten.
Xterra blijft de mooiste tak van de triatlon
“Ik heb keihard aan mijn terugkeer gewerkt en veel pijn verbeten, onder meer als gevolg van een zenuw in mijn arm die tijdens het opereren geraakt werd”, zegt Kris. “Ik wou mijn vroegere niveau opnieuw halen, maar dat is me helaas niet gelukt. De Xterra’s van Frankrijk op 4 juli en België op 10 juli beschouwde ik als het einddoel van mijn inspanningen om er weer te staan. Maar o ramp, zes weken vóór de Franse Xterra heb ik bij het windsurfen een rib gekneusd of misschien zelfs gebroken. Daardoor kon ik tot een week vóór de wedstrijd amper lopen en zwemmen. Ik wist dus dat ik niet sterk zou kunnen presteren. Ik heb de knop dan maar omgedraaid en geprobeerd puur van het sporten te genieten. Dat is me gelukt, al moest ik na het fietsen in Frankrijk onderkoeld stoppen.”
“Op de Belgische Xterra vorige zaterdag in Namen bengelde ik helemaal achteraan bij de elite, maar de finish bereiken, deed bijzonder veel deugd. Ik kon op de meet nog net mijn vriend Tim Van Daele inhalen, waardoor ik de eerste 40-plusser werd op het BK. Maar aangezien ik dit jaar geen licentie genomen had, was ik blij voor Tim dat hij de titel in ontvangst mocht nemen. Sowieso was het wennen om bij de oudjes gerangschikt te worden.” (lacht)
Metaal zal in opgelapte arm blijven zitten
“Tijdens de voorbereiding naar de wedstrijden toe had ik al gemerkt dat stevig doortrainen in het zwemmen problemen gaf met mijn arm. Een laatste medische controle maakte duidelijk dat het metaal in die arm er beter niet meer zou uitgaan, want het risico op complicaties is te groot. Dat betekent dat de beschadigde arm me bijna zeker parten zal blijven spelen en dat ik mijn vroegere zwemniveau mag vergeten. Ook mijn rug en schouder pruttelen nog dikwijls fiks tegen.”
“Tijdens mijn lastige revalidatie, met de coronamiserie erbovenop, heb ik het belang van het presteren wat leren relativeren. Als je stopt, word je in de sportwereld niet gemist. Als puntje bij paaltje komt, draait zowat alles rond je familie en vrienden. Die staan er voor jou. Presteren doe je vooral voor jezelf. Nu ik 40 geworden ben en mijn lichamelijke problemen de kop blijven opsteken, was het gemakkelijker om de knoop door te hakken: stoppen met sporten op eliteniveau. Vanaf nu staat genieten voorop. Plus: na mijn val vorig jaar tijdens het mountainbiken voor mijn eigen plezier, verdienen mijn gezinsgenoten het heel zeker dat ik meer met hen bezig ben. Ik voel me wel enigszins schuldig tegenover mijn sponsors die me door dik en dun zijn blijven steunen. Maar ik zet hen sowieso nog in de kijker.”
Je moet de juiste kant op kijken
“Ik zal het sporten uiteraard niet laten. Vooral mountainbiken doe ik erg graag. En wellicht komt er tijd vrij om mijn oude liefde, het windsurfen, her op te pikken.”
“Ambities voor wedstrijden op een lager niveau zijn er voorlopig niet. Al vermoed ik dat die vanzelf zullen komen (lacht). Ik blijf de Xterra de mooiste discipline van de triatlon vinden. De eerste jaren waarin ik die sport beoefende, liep alles vanzelf, met inbegrip van heel mooie resultaten. Maar de laatste tijd staken de tegenslagen en fysieke problemen de kop op. Ik kan echter relativeren. Mijn leuze is: je zult er altijd vinden die het beter hebben dan jij, maar ook die het slechter hebben. Je moet gewoon de juiste kant op kijken.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
