Kris Coddens revalideert na zware val met mountainbike

Kris Coddens: "Ik besef dat ik al bij al geluk gehad heb." (foto JS)
Johan Sabbe

23 breuken in 15 botten. De zware val van Kris Coddens op 21 juni in het Bikepark van het Duitse stadje Winterberg zindert nog na. Ook letterlijk, want een tijdens het opereren geraakte zenuw bezorgt de sporter quasi constant een zeurende pijn aan de arm. Maar de moed verliezen? Geen sprake van!

Kris testte bijna twee maanden geleden een weekend lang zijn nieuwe endurofiets op het spectaculaire parcours van Winterberg, maar tijdens de allerlaatste afdaling liep het fout. Hij schatte twee opeenvolgende sprongen verkeerd in, tuimelde met een hoge snelheid over zijn stuur en smakte hard tegen de grond. Vooral zijn rechterbovenarm was zwaar toegetakeld op zes plaatsen gebroken al vielen ook de breuken aan een schouderblad, een sleutelbeen, twee rugwervels en tien ribben niet te onderschatten. Het was bovendien oppassen voor een klaplong. Kris werd vanuit het ziekenhuis van Winterberg met de helikopter overgevlogen naar het meer gespecialiseerde ziekenhuis van de stad Duisburg, waar het oplappen kon starten. Hij werd er met succes aan de bovenarm en de schouder geopereerd. Helaas moesten de chirurgen daarvoor een zenuw raken, wat veel extra pijn veroorzaakt.

Zenuw blijft opspelen

“Ik besef dat ik al bij al geluk heb gehad. Je zou bij zo’n val verlamd kunnen raken of in het slechtste geval overleef je het niet. Het bleef weliswaar een tijdlang oppassen voor een klaplong, maar voor de rest werden er geen vitale organen geraakt. Stom genoeg is alle miserie het gevolg van een inschattingsfout die ik gemaakt heb. Niet van dom doen of roekeloos gedrag. Het zit me vooral dwars dat ik mijn vrouw Lies dit allemaal aandoe. Mijn revalidatie mag dan gunstig verlopen met breuken die prima helen, toch kan ik met mijn rechterarm nog niet veel aanvangen. En dus ben ik voor veel zaken op Lies aangewezen. Bovendien zijn onze vakantieplannen in het water gevallen. Geen reis, niet samen sporten. Gelukkig hebben we een grote tuin, waarin onze twee kinderen zich kunnen uitleven.”

Stom genoeg is alle miserie het gevolg van een inschattingsfout die ik gemaakt heb

“Uiteraard heb ik de voorbije weken flink afgezien. Ik stond als sporter scherp, maar ben toch nog eens acht kilogram afgevallen. Voorlopig gaat de pijn nooit echt weg. De artsen hebben nog niet de juiste medicatie gevonden om mijn fysieke leed te verzachten. Vooral de zenuw die tijdens de operaties in Duisburg geraakt werd, blijft opspelen. Iedereen heeft al wel eens zijn elleboog gestoten en dan een soort stroomstoot gevoeld: een plotse tintelende pijn in de arm. Welnu, die voel ik quasi constant. Tegen zenuwpijn kun je jammer genoeg weinig beginnen. Tenzij geduldig afwachten tot het na een aantal maanden eindelijk beter wordt. Maar dat geduld raakt op en dan word je al eens chagrijnig, wat geen cadeau is voor je naasten: de mensen uit je directe omgeving.”

Optimistisch blijven

“Toch weiger ik de moed te laten zakken. Ook na tegenslagen doe ik niet aan doemdenken. Ik probeer in alle omstandigheden optimistisch te blijven. Als er zich een probleem voordoet, heb je de keuze: ofwel zoek je de negatieve kant op, ofwel de positieve. Ik kies voor dat laatste. Niemand heeft er baat bij als je zit te kankeren. Al geef ik grif toe dat het heel wat moeilijker is om positief tegen de zaken aan te kijken als je voortdurend pijn hebt. Maar dan denk ik aan de vele mensen die het slechter hebben dan ik. Mensen die zwaarder gewond zijn of ernstig ziek. Of die geen verwanten hebben die hen bijstaan. Wielrenner Ward Vander Meiren en ik bellen geregeld met elkaar. Hij kwam enkele weken geleden onder de wielen van een sproeimachine terecht. Even verkeerde hij in levensgevaar, maar nu is hij gelukkig aan de beterhand. We hebben beiden veel aan die gesprekken.”

Afval in de natuur

“Altijd al heb ik moeite gehad met zwartkijkers. Mensen die constant zagen en klagen, liggen me niet. Je kunt het gras dan wel groener vinden aan de andere kant van de heuvel, je schiet daar niet mee op. Je bent maar beter tevreden met wat je hebt.”

Chagrijnig zijn is geen cadeau voor je naasten

“Ik sport graag in de ongerepte natuur en kan me bovenmatig ergeren aan mensen die hun afval achterlaten in bossen, in bermen of op het strand. Het stoort me als ik zwerfvuil zie liggen. Ik kan niet begrijpen dat sommigen totaal geen respect hebben voor hun omgeving. Je kunt je afval toch gewoon mee naar huis nemen en in de vuilnisbak kiepen?”

Behoefte aan sporten

“Lies en ik zouden niet zonder sport kunnen. Vandaar dat de huidige situatie zo lastig is, ook voor haar. We missen de gezonde beweging waar we zo’n grote behoefte aan hebben. Normaal gezien zou ik nu hebben deelgenomen aan een meerdaagse mountainbikewedstrijd in de Alpen, maar de realiteit is dat ik momenteel al blij mag zijn om even op de hometrainer te fietsen en dan nog met pijn. De coronaperiode is uiteraard geen aangename tijd, maar ik hoop wél dat de mensen die plots de fiets herontdekt hebben, zullen blijven bewegen. Dan heeft de coronacrisis toch nog iets positiefs opgeleverd.”

HelloFresh op tafel

“Lies en ik zijn beiden geen keukenwonder. Sowieso kookt zij een stuk beter en vaker dan ik. Driemaal per week bestellen we een box van HelloFresh. Dat zijn gevarieerde en evenwichtige maaltijden, waar je weinig werk aan hebt. We streven ernaar om gezond te eten, maar focussen zeker niet op het aantal calorieën. We moeten dankzij onze sport niet echt letten op wat we eten, al zal je ons uiteraard geen gekke dingen zien doen. Niet elke dag frieten op tafel. Maar ‘s avonds eens een zakje chips opentrekken, moet kunnen. We overdrijven niet met vlees eten, maar zijn evenmin vegetariërs. We eten zowat alles, maar met mate.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier