Krak van Kortrijk: “Ik steek graag de handen uit de mouwen”

Philippe Parmentier, alias Falco of Nonkel, uit Heule is verkozen tot Krak van Kortrijk. De 54-jarige Heulenaar helpt al jaren als vrijwilliger bij verenigingen. Bij de Tinekesfeesten is hij actief bij de werkgroep tent en facility. In Rollegem is Philippe decorbouwer bij toneelgroep Trees. Voorheen hielp hij tien jaar bij Humorologie in Marke.

Door Carlo Herpoel

Philippe Parmentier ontving de titel van Krak van Kortrijk voor zijn jarenlange inzet als vrijwilliger. Zijn overwinning komt als een verrassing. “De nominatie had ik niet verwacht, de titel Krak zeker niet. Blijkbaar ben ik toch een beetje bekend“, zegt Philippe lachend.

Philippe is de zoon van Noël Parmentier (+) en Marie-Therese Roose (80). Hij heeft een oudere broer Johan (55) en een jongere zus Lieve (50). De geboren en getogen Heulenaar, was van jongs af al betrokken bij de Tinekesfeesten. Op 16-jarige leeftijd hielp hij al met zijn vader op de Tinekesfeesten. 38 jaar later is Philippe nog altijd de noeste medewerker en vaste sterkhouder van het Heulse volksfeest. Daarmee is hij de langst meedraaiende vrijwilliger van de Tinekesfeesten.

“Ja, ik heb al enkele voorzitters gediend door de jaren heen”, vertelt Philippe. Het hele jaar is hij in de weer met de voorbereidingen van het Heulse topweekend. “Tijdens de feesten is er altijd werk. Ik ben altijd stand-by voor de technische problemen. Hier en daar bijspringen en kleine brandjes blussen waar nodig.”

Philippe’s zus Lieve was ooit kandidaat voor de titel Tineke van Heule en toen stond het huis Parmentier helemaal op stelten. “De helft ging supporteren en de rest was bezig met helpen. Ik steunde mijn zus maar mijn medewerking ging voor.”

Geen frontman

Bij toneelgroep Trees kan Philippe zich uitleven bij de decorbouw. Philippe: “Bij iedere nieuwe toneelproductie hoort een nieuw decor. Dat is iedere keer een nieuwe uitdaging. Dit maakt het voor mij boeiend. Het is iedere keer anders. Ik hou van afwisseling. Op de Tinekesfeesten moeten we geen decor bouwen. Men werkt er met projecties en andere technologische snufjes. Daarvan heb ik geen kaas gegeten”, zegt Philippe.

Toneelgroep Trees is trots op zijn decorbouwer. Reeds 15 jaar draait Philippe mee achter het decor van dit toneelgezelschap. Ondertussen kent Philippe de knepen van het vak. “Ik steek graag de handen uit de mouwen, vertelt hij.

Philippe is de man van het werk achter de schermen. “Ik ben geen frontman. Laat me maar rustig mijn handen gebruiken. Ik hoef niet in de kijker te staan. Dit is niet mijn ding. Ik ben er wel graag bij. Hoe ouder ik word, hoe meer ik met jongere vrijwilligers samenwerk. Ik vind het fijn samenwerken met hen. Ze mogen mij nonkel noemen maar ik voel me nog jeugdig tussen al dat jong geweld.”

Zonder vrijwilligerswerk zou Philippe het moeilijk hebben. “Dit is mijn levensdoel. Ik kan mij geen leven inbeelden zonder te helpen bij verenigingen of aan projecten mee te werken”, zegt Philippe. De eenvoudige man, met sterke handen en een gouden hart, denkt nog niet aan ophouden. “Ik ben nog vitaal en voel me goed. Aan goesting zal het me nooit ontbreken”, besluit de Krak van Kortrijk.

Heb je nog tijd voor jezelf?

“Ja, thuis kweek ik catherina- en grasparkieten. Ik hou van vogels. Daarnaast verzamel ik alles van het biermerk Duvel. Ik heb al 80 glazen en gadgets. Het is een uit de hand gelopen interesse. Duvel is mijn lievelingsbier. Je moet voor jezelf tijd maken en dat doe ik”

Zou je als huismus kunnen leven?

“Nee, ik ben een volksmens maar ben ook graag thuis. Mij opsluiten met sloffen, een krant en tv kijken is niet aan mij besteed. Ik moet bezig zijn met mijn handen en zeker niet met een computer. Facebook kan nog. Ik ben het liefst onder de mensen. Met ouder worden, kan ik nog meer genieten van een rustige avond thuis met mijn vriendin Lieveke.”

Heet de Krak van Kortrijk nu Philippe, Falco of Nonkel?

“Het is te zien waar ik zit. In Rollegem spreken ze me aan als Falco. Die naam is afkomstig vanuit mijn Chirotijd. In de Tinekeswerkgroep zeggen ze Nonkel. Dit komt door Steven, mijn neef. Hij spreekt me aan met Nonkel. En anderen namen dat over. Op het werk is het Philippe. Hoe ze mij aanspreken, is voor mij om het even. Het belangrijkste is dat ik weet dat ze tegen mij spreken.”