De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Aaaaaah, de Tieltse Feesten. Alleen al die twee woorden uitspreken maakt me blij, geeft me een warm gevoel en doet me glimlachen. Is het voor elke Tieltenaar niet zowat het mooiste moment van de zomer of misschien zelfs van het jaar – die drie dagen waarop je haast op straat leeft en alle zorgen even veraf zijn?
Maar jammer, helaas en verdomme: corona heeft het ons weer gelapt. Vorig jaar zagen we de Feesten al aan onze neus voorbijgaan. Geen haar op mijn hoofd dacht er toen aan dat we dit jaar dezelfde miserie aan ons been zouden hebben – maar toetoet . Corona maakt het onmogelijk en ik begrijp de afgelasting wel: pas als we allen gevaccineerd zijn, zal ik met gerust gemoed kunnen vieren.
De Tieltse Feesten, drie dagen waarop je haast op straat leeft en alle zorgen even veraf zijn
Hoe kunnen de Tieltse Feesten voor mij geen bijzondere betekenis hebben? Ik leerde er in 2000 mijn eerste lief kennen, in de Keet. Plots was er geen muziek meer of mensen of bier in plastic bekers – plots waren er alleen nog maar twee paar ogen die mekaar nooit meer wilden loslaten.
De meest memorabele Tieltse Feesten: 2014, toen we er nog een keer in slaagden onze hele groep vrienden, ook zij die de stad hadden verlaten, bij elkaar te krijgen. De pintjes vlogen sneller over de toog dan we ze konden tellen en wie moest plassen, kreeg de sleutel van mijn appartement – aanschuiven uitgesloten. Mooiste moment was toen het tot onze verbazing al ochtend was en we met een vijftal vrienden in de Cirque Central waren beland. Plots zagen we een man met een taart van de Java passeren. ‘Fuck!’, zei iemand. ‘De bakkers zin heweun al opn, vint!’ Hilariteit alom. Om de kater te bestrijden, zaten we iets later koffiekoeken van de Java aan de toog van de Cirque te eten. En ’s avonds? Dan gingen we er gewoon weer tegenaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
