Na een onderwijsloopbaan van 37 jaar, waarvan de laatste 25 jaar aan vrije basisschool Ten Parke op de Torhoutse wijk De Goede Herder, gaat kleuterjuf Gina Paelinck met pensioen. Ze is 60 en wil eindelijk meer vrije tijd besteden aan haar hobby’s, waaronder verhalen schrijven. “Uiteraard zal ik de kleuters en de collega’s hard missen”, zegt ze. “Maar de drukte en de administratie dan weer niet.”
Gina heeft sinds een vijftal jaar Hugo Lateur (62) uit Gent als partner. Ze woont in de Nieuwstraat in Torhout, waar haar ouders in vervlogen tijden een platen- en muziekzaak runden. Gina heeft er ook zelf enkele jaren in de winkel gestaan, maar ze is blij dat ze professioneel een andere richting is uitgegaan. “Ik ben eigenlijk eerst met de studies van logopedist gestart, maar de drang om bij jonge kinderen in klas te staan, deed me van gedacht veranderen. Die creatieve aanpak sprak me aan. Zo ben ik eind juni 1984 aan de toenmalige Gentse normaalschool Crombeen als kleuterjuf afgestudeerd.”
Jaren in de eerste kleuterklas en sinds 2015 zorgjuf
“Ik mocht meteen, in september van 1984, in de kleuterschool van het Sint-Vincentiusinstituut in de Papebrugstraat aan de slag. In september 1996 heb ik de overstap gemaakt naar de wijkafdeling Ten Parke op De Goede Herder, die in 2000 een zelfstandige school werd met kloosterzuster Greta Bouckaert als directeur. Die ging in 2014 met pensioen en sindsdien wordt Ten Parke geleid door Sylvia Deschacht. Sylvia is een uitstekende directeur.”
Jarenlang, zowat haar hele loopbaan, stond Gina in de eerste kleuterklas. Tot 2015, toen ze het tijd vond voor verandering en zorgjuf van de kleuterafdeling werd.
“Ik voelde het lastiger worden om met een grote, drukke groep kleuters te werken en wou voor de laatste episode van mijn carrière doelgericht en intensief met de zogenoemde zorgkinderen bezig zijn. Dat was aanpassen, maar het is me bevallen.”
De job vergde veel van me, maar ik zal de kleuters sowieso hard missen
“Als kleuterjuf heb je een veelzijdig, maar helaas zwaar onderschat beroep. Er zijn de omgang met de kinderen, de creatieve kant, het educatieve, het samenwerken met collega’s, de vele administratie, enzovoort. Vroeger was je een einzelgänger . Je stond er quasi alleen voor, ook als je probleemkinderen in de klas had. In die jaren kreeg je geen bijstand van een kinderverzorgster, zorgleerkrachten of zorgcoördinatoren. We dienden ook zelf de bewegingslessen te geven. Ik herinner me een jaar met 27 kleuters onder mijn hoede, waaronder een kind met zwaar autisme, in een tijd waarin we dat woord amper kenden. Plus: kindjes die nu zeker het label ADHD gekregen zouden hebben. Het is me een raadsel hoe ik me door dat jaar geworsteld heb. Ik verloor er de moed weleens bij. Intussen worden zulke situaties in groep opgevangen. We hebben een schitterend team in Ten Parke.”
“Sowieso vergde de job veel van me, zowel fysiek als mentaal. Een schooldag is op zich al erg druk en eenmaal de kinderen naar huis zijn, is er weinig tijd om te recupereren. Dan zijn er de noodzakelijke karweien in je huishouden, plus de vele administratieve taken voor school en het uitwerken van de activiteiten voor de volgende dag. Komen daarbij: het bijhouden van de zorgdossiers, de communicatie met de ouders, de bijscholingen en de toenemende computervaardigheid, wat niet evident is voor wie uit de tijd van pen en papier stamt. En toch constant te horen krijgen hoeveel vakantie je in het onderwijs wel hebt! Altijd heb ik de school op de eerste plaats gezet.”
Jeugdverhalen schrijven en mandala’s tekenen
“Vergis je niet: ik zal de kleuters hard missen. Ze zijn veel mondiger geworden dan vroeger en sommigen staan zelfs op jonge leeftijd al flink op hun strepen, maar ze zijn bovenal een grote bron van vreugde.”
“Altijd heb ik graag verhalen geschreven. De aanzet daartoe ligt al jaren in een schuif op mijn pensioen te wachten. Ik wil mijn vrije uren voorts gebruiken om meer tijd met Hugo door te brengen. En om mandala’s te tekenen: cirkelvormige patronen uit de Tibetaanse kunst. Misschien ga ik zelfs weer toneelspelen. Ooit volgde ik acteerles bij Bart Cafmeyer en in 1981 mocht ik in Torhout in de huid van Maria van Bourgondië kruipen. Waar is de tijd!” (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
