Op Pinksterzondag hebben we iets na middernacht afscheid moeten nemen van Roger Decock. De immer joviale Aarselenaar, die met zijn 93 jaar de oudste levende winnaar van de Ronde van Vlaanderen was, genoot met volle teugen van het leven en werd door iedereen op handen gedragen, zeker door zijn kleindochter Véronique Coene. “Sinds december ging het slecht met hem, maar hij was te trots om dat toe te geven, zelfs tegen zijn eigen familie.”
De 93-jarige Roger Decock – winnaar van onder meer Parijs-Nice (1951), Ronde van Vlaanderen (1952) en de Scheldeprijs (1954) – was ondanks zijn gezegende leeftijd altijd en overal van de partij. Niets was hem te veel: van miniemenkoersjes tot grote events, overal kwam hij met evenveel enthousiasme opdagen. Ook op ons wielergala WestSprint was hij ieder jaar aanwezig. En vaak was hij bij de laatsten om weg te gaan. De immer kwieke Aarselenaar genoot ervan om tussen de mensen te zijn. “Ja, het is plots rap gegaan”, mijmert kleindochter Véronique Coene. “Niemand mocht weten dat hij zich sinds december minder voelde, zelfs zijn eigen familie niet. We merkten echter dat hij minder at en moeite had met slikken. In januari hebben ze dan een stent gestoken in zijn slokdarm en ging het beter, maar hij vermagerde enorm. Hij wou echter niets laten blijken en samen zijn we de voorbije maanden nog naar heel wat activiteiten geweest, zoals de opening van de expo ‘Heeren, vertrekt!’ in Gent, waar ze zijn café De Wildeman in Tielt hadden nagebouwd. Toen hij daar omwille van de pijn een broodje weigerde, wist ik genoeg. Hij zei niet veel later: ‘t is gedaan, Cockske is met z’n haar.“
Familie is altijd belangrijk geweest voor Roger. Hij keek dan ook enorm uit naar de doop van zijn achterkleinkind Viktor. “Naast mijn pleegkindje ben ik onlangs via IVF mama geworden van Viktor. De doop zou normaal op 19 april plaatsvinden, een dag voor pepe’s verjaardag, maar door corona was dat niet mogelijk. Hij vond dat enorm jammer, ook omdat hij voelde dat het niet goed ging met hem. We hebben er dan alles aan gedaan om zo snel mogelijk een nieuwe datum te vinden. Dat werd 17 mei, maar hij belde dat hij er niet meer zou geraken. We zijn dan na afloop allemaal naar zijn huis gegaan en hij zat ons daar op te wachten, in zijn kostuum. Zo was hij, altijd piekfijn in orde, zelfs om naar de bakker te gaan. Hij was blij om Viktor in het traditionele doopkleed van de familie te zien, maar daarna is hij pijlsnel achteruit gegaan. Toen de ambulance hem een paar dagen later kwam halen, weigerde hij om mee te gaan. Hij wou thuis blijven, waar hij in alle rust is overleden.”
Als God in Frankrijk
Véronique houdt alleen maar goede herinneringen over aan haar grootvader en vindt troost in de gedachte dat hij gelukkig was. “Hij zei altijd dat hij een prachtig leven heeft gehad, mede door de koers. Hij heeft geleefd als God in Frankrijk. Hij was altijd goedlachs, had respect voor iedereen en was daardoor door iedereen geliefd. Hij genoot ervan wanneer hij uitgenodigd werd om ergens naartoe te gaan. Tussen de mensen zijn en zijn verhalen van vroeger vertellen, dat was zijn leven. (lacht) Het enige nadeel aan hem was dat je nooit wist wanneer je thuis zou geraken. Zelfs om 3 uur ‘s nachts moest je hem nog meesleuren. Hij genoot er ook van wanneer de pers bij hem thuiskwam en belde me daarna meteen op om te vragen of ik dan een paar exemplaren van de krant wou kopen. Zelfs van mijn carrière hield hij alles bij. Hij was gelukkig en dat is een hele troost. Al is het toch pijnlijk om afscheid te nemen, zeker voor mijn vader Jackie en ik. Door de koers hadden we een heel sterke band.”
“Het was fantastisch om met hem op te groeien. Toen ik koerste, zeiden de mensen dat ik zijn karakter had, een doordrijver. En we zijn ook op dezelfde manier moeten stoppen: door rugklachten. Maar zelfs na mijn wielercarrière, wanneer ik begon met atletiek, was hij steevast van de partij om mij te steunen. Het was zalig om te zien hoe hij overal gerespecteerd werd. Die levensvreugde en jovialiteit wil ik meenemen en doorgeven aan mijn kinderen. Ik ben enorm trots op hem. Begin deze week knipoogde ik nog naar boven en zei ik dat ik hoopte dat hij van daar zag hoeveel respect de mensen hier voor hem hebben, dat hij niet rap vergeten zal zijn. Pers uit Nederland, Frankrijk, Duitsland… van overal hebben ze ons gecontacteerd. Dat doet toch wel deugd.”
“Pepe was altijd piekfijn in orde, zelfs om naar de bakker te gaan”
Als klein meisje kon Véronique uren aan de lippen van haar pepe hangen wanneer hij zijn verhalen vertelde. “Als ze mij nu een foto uit mijn koersjaren tonen, moet ik al goed nadenken om nog iets te herinneren. Maar pepe niet, die kon meteen zeggen over welke koers het ging en wie er op de foto stond. Het was altijd genieten, hij kon prachtig vertellen. (lacht) Dat heb ik misschien een beetje mee van hem. Daarom besloot ik in 2009 een boek uit te brengen over zijn carrière. Hij was aanvankelijk niet happig – hij vond dat iets voor na zijn dood – maar wie kon zijn verhalen beter vertellen dan hijzelf? Het was een jaar intensief werken, maar het boek schreef zichzelf doordat hij alles kon vertellen alsof het gisteren was. Door zijn overlijden besef ik hoe snel alles kan gaan. Ik heb mijn vader ooit beloofd om ook een boek over zijn carrière te maken, maar dat is er nog altijd niet van gekomen. Ik moet daar werk van maken. Of er ook een boek over mijn carrière komt? (lacht) Dat is het schrijven niet waard. Misschien kunnen mijn kinderen er later eens een opstel over maken voor in de klas.”
“Welke verhalen mij het meest bijblijven? Iedereen kent natuurlijk die van de Ronde van Vlaanderen van 1952 en die over de val van Wim Van Est in de ravijn tijdens de Tour de France van 1951, maar ook de kleine verhalen waren fantastisch. Ik heb foto’s gezien uit de Ronde van Marokko en Ronde van Zweden, waar de renners nog zelf de fietsen uit het vliegtuig moesten halen. Daar hecht ik veel waarde aan. Maar het belangrijkste aan alles zijn de mensen die je leert kennen. Deze coronacrisis heeft hem ook geen goed gedaan. De koers was zijn leven en plots was die er niet meer. Hij zei: corona is nog slechter dan de oorlog. Toen kon er wel nog gekoerst worden. Ook het feit dat hij zijn elfde achterkleinkind door Covid-19 niet heeft kunnen zien, was lastig voor hem. Maar hij is gestorven als een gelukkig man.”
De uitvaart vindt plaats op maandag 8 juni om 10.30 uur in de Sint-Pieterskerk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier