Kevin Mollet beleeft hectische dagen als woordvoerder AZ Damiaan:”Het is erg zwaar, maar we kunnen het aan”

Als stafmedewerker pr en communicatie van het AZ Damiaan beleeft Kevin Mollet (42) hectische dagen. Alles draait nu uiteraard rond de coronacrisis. “Het is een tijd van angst en onzekerheid. Als je de nieuwsstroom niet zelf controleert, gaan de wildste verhalen de ronde doen.”

“Alles is anders nu”, vertelt Kevin ons aan de telefoon, op een van de schaarse momenten dat hij tijd heeft voor dit gesprek. “Alle normale, dagelijkse activiteiten lagen op slag stil. Alle geplande evenementen en normale publicaties zijn afgelast. Alles draait nu rond de communicatie over corona.”

Met wie moet jij nu allemaal communiceren?

“Er is enerzijds de interne communicatie. We moeten onze medewerkers goed op de hoogte houden van de steeds veranderende procedures. Anderzijds communiceren wij ook naar buiten uit. Naar de media, maar ook naar mantelzorgers, huisartsen, thuisverpleegkundigen… Ook zij zien het ziekenhuis als houvast. Er zijn heel veel vragen en die proberen we zo snel mogelijk te beantwoorden.”

Welke vragen stellen de mensen zoal?

“Dat heb ik de voorbije weken zien evolueren. Aanvankelijk kwamen de vragen vooral van mensen die op reis geweest waren. Later ging het meer over het al of niet dragen van mondmaskers. Nu komen er praktische vragen allerhande. Bijvoorbeeld: hoe gaan we om met overleden coronapatiënten? Het is continu crisiscommunicatie geweest.”

Jullie maken dagelijks de cijfers van het aantal coronapatiënten en overlijdens bekend. Waarom?

“Een crisis gaat altijd gepaard met angsten en onzekerheden. Als je dan de nieuwsstroom niet zelf controleert, gaan de wildste verhalen de ronde doen. Dat willen we niet. We kiezen bewust om transparant en open te communiceren.”

Hoe is de toestand nu in het ziekenhuis?

“Iedereen zet zich dubbel en dik in om ons werk zo goed mogelijk te doen: artsen, verpleegkundigen, schoonmaaksters, de administratie… Zij worden nu terecht als helden beschouwd. Velen nemen taken op zich die ze niet gewoon zijn, omdat de niet-dringende zaken zijn afgebouwd. Ze hebben zich heel snel moeten bijscholen. Maar we kunnen het gestaag aan en openen nieuwe corona-afdelingen als de nood er is. Bij ons overheerst nu het gevoel dat het erg zwaar is, maar dat we het onder controle hebben.”

En wat brengen de komende weken?

“Ook het afdalen van de piek wordt nog heftig. Mogelijk zijn er dan iets minder patiënten, maar ze zullen wel zieker zijn. Bovendien hebben we enorm veel onderzoeken en ingrepen uitgesteld, maar die moeten we nog allemaal inhalen.

Mijn dochter belde huilend: papa, wanneer kom je nog eens thuis?

Het is volgens mij een correcte inschatting dat het zeker een jaar zal duren voor alles genormaliseerd is.”

Hoe is de sfeer onder de medewerkers?

“Onze mensen stellen zich heel flexibel op. De solidariteit is enorm groot. Ex-werknemers bieden zich spontaan aan om te helpen, mensen van buitenaf organiseren acties.. Dat is hartverwarmend. Natuurlijk is er bij onze mensen een zekere angst om zelf besmet te worden. We proberen hen goed te informeren en voldoende beschermingsmateriaal te bieden.”

Hebben jullie nu genoeg beschermingsmateriaal?

“Ja, dankzij de steun van vele bedrijven en particulieren die ons materiaal schenken of zelf maskertjes naaien. Zij voerden echt levensreddende acties. Maar we moeten het van uur tot uur volgen. Veel overschot is er niet.”

Hadden jullie sneller dan de buitenwereld in de gaten dat dit een ernstige crisis zou worden?

“Wij voelden al snel dat het die richting uitging en hebben heel proactief gereageerd. Nog voor de overheid daartoe besliste, hebben wij afspraken geannuleerd en onze cafetaria gesloten. Dat was al begin maart. Wij hadden verwacht dat de uitbraak in het begin nog heviger zou zijn. Dankzij de maatregelen van de overheid is de curve inderdaad afgevlakt. Maar intussen zitten wij toch aan de verwachte cijfers.”

Je bent verpleegkundige van opleiding. Nooit zin om zelf weer de schort aan te trekken in deze crisisperiode?

“Mocht de noodzaak er zijn, zou ik dat zeker doen. Maar ook de communicatie is erg belangrijk. Het zijn werkdagen van minstens twaalf uur, ook in het weekend. Ik kreeg mijn dochter al eens huilend aan de telefoon: ‘papa, wanneer kom je nog eens thuis?’ Dat hakt er wel in. Maar ik heb hen uitgelegd wat ik elke dag doe en dat begrijpen ze wel. Mijn vrouw werkt ook in het ziekenhuis, zij doet de werkplanning van de afdeling intensieve zorgen. Ook voor haar zijn het hectische dagen. De dochters zijn alleen thuis, maar ze doen het goed. Als we thuiskomen, is de afwas gedaan (lacht). We zijn trots op hen. Maar we kijken ernaar uit om, eens de crisis bezworen is, de draad met het gezin weer op te pikken.”

Wat vind je van de steunbetuigingen aan de zorgsector ? Het applaus en de witte vlaggen?

“Ik zie de spandoeken als ik naar huis fiets en dat doet wel iets. Maar anderzijds wordt al jaren bespaard in de gezondheidszorg. Laat ons hopen dat ook de beleidsmakers nu wel inzien hoe belangrijk alle gezondheids- en hulpdiensten zijn.”