Voor homokoppels met een kinderwens lijkt adoptie vaak de enige weg. Toch bestaat er nog een andere optie. Kevin en Kobe kozen voor een draagmoeder: hun goede vriendin Sara is momenteel zwanger van hun dochter. Dat is niet verboden in België, al is er geen wettelijk kader dat de wensouders beschermt. “Ik zeg niet dat ik geen moeite ga hebben om het kindje af te geven, maar ik weet dat het kindje niet van mij is. Ik ga ‘Tantie Sara’ zijn.”
Dat ze zichzelf helemaal niet speciaal vinden, benadrukken Kevin Pelkmans (34) en Kobe Gevaert (30) uit Oostende. “Nee, we willen niet tonen: kijk eens wat wij doen, integendeel. We willen wel ons verhaal vertellen in de hoop andere mensen te inspireren hoe het óók kan. En om hopelijk een wettelijk kader rond draagmoederschap te creëren. Want dat is er nu niet.” Sara Desanghere (34), een goede vriendin van Kevin en Kobe, is hun draagmoeder. Momenteel is ze een goede twintig weken zwanger van hun dochter, die in februari van volgend jaar verwacht wordt.
Kevin en Kobe zijn al twaalf jaar samen. “Ik heb al lang een kinderwens”, vertelt Kevin. “Was ik hetero, dan had ik waarschijnlijk al lang een heleboel kinderen. (lacht) Ik schoof die wens op de lange baan, maar toen begonnen onze vrienden en mijn jongere zussen kinderen te krijgen… Dan begint het toch wel echt te kriebelen. Ik had altijd gezegd: als ik dertig ben. En dan ben je plots dertig.”
Eicel gezocht
Kevin en Kobe hadden twee opties: adoptie en draagmoederschap. “We hebben het bekeken, maar uiteindelijk besloten we al vlug dat adoptie niets voor ons was”, zegt Kobe. “Ik had ook een heel sterke drang om mijn eigen kindje te hebben”, pikt Kevin in. “Daarnaast duurt een adoptieprocedure zo’n acht tot negen jaar. Daarom zijn we vrij snel naar draagmoederschap beginnen kijken.”
De toekomstige papa’s gingen op gesprek in het UZ Gent, waar ze uitleg kregen over wat draagmoederschap precies inhoudt. “Daar werden we heel goed begeleid door vriendelijke mensen. We moesten op zoek naar een draagmoeder en daarnaast had de eicelbank nog nood aan een vrijwillige donatie van een derde persoon om de procedure te kunnen starten. Daarna zijn we rustig aan beginnen rondkijken”, vertelt Kevin.
Strenge regels
Hoe begin je aan zo’n zoektocht? “Er zijn strenge regels aan verbonden. Zo moet de draagmoeder iemand zijn die je heel goed kent en waar je een goede band mee hebt, zoals een goede vriendin of een familielid. Zo is de kans groter dat het kindje makkelijk wordt afgestaan na de geboorte. Daarnaast moet de draagmoeder ook minstens één gezonde zwangerschap achter de rug hebben en geen kinderwens meer hebben. De groep mensen aan wie je dat kan vragen, is dus zeker niet groot. We dachten al snel aan Sara: twee perfecte zwangerschappen achter de rug, en ze was heel mooi toen ze zwanger was.”
“Bedankt”, lacht Sara. “Ik wist dat Kevin en Kobe op zoek waren naar een draagmoeder, maar ik was op dat moment twee jaar geleden ondertussen heel druk bezig met mijn bijberoep. (Sara is onder meer aan de slag als bodypaintster, red.) Ik volgde het wel en leefde met hen mee, maar toch kwam het niet meteen in mij op. Na een tijdje kwam het besef dat ik in feite de ideale draagmoeder zou zijn. Heel impulsief heb ik dan gezegd: als jullie echt niemand anders vinden…, wetende dat ik daar eigenlijk heel bewust voor zou moeten kiezen. Toen Kobe en Kevin me officieel de vraag stelden, heb ik eerst al mijn twijfels op tafel gelegd. Ik heb niet meteen toegezegd.”
Sara dacht over alles na. “Stel dat er iets met mij gebeurt? Dan zit mijn gezin in de miserie. Ik had twee keer een prachtige, natuurlijke bevalling onder water. Wat als het nu anders is? Of wat als Kevin en Kobe een ongeval krijgen? Enzovoort. We hebben over alles nagedacht.”
Na een lang proces met screeningen, gesprekken met psychologen en psychiaters… konden de wensouders en draagmoeder er écht aan beginnen, met een gedoneerde eicel en een zaadcel van één van de papa’s. “Eerlijk, toen we wisten dat Sara zwanger was, beseften we het nog niet echt”, zeggen Kevin en Kobe. “Na de eerste drie maanden en het horen van het hartje tijdens de derde echo, was dat besef er ineens: wow, we worden papa.”
Kindje afstaan
Een vrouw die draagmoeder is, bevalt en geeft het kindje af. Dat zal ongetwijfeld het moeilijkste moment zijn voor Sara. “Ja, maar ook weer niet. Ik heb me daar snel over gezet. Ik ben een emotioneel persoon, maar ik kan ook heel rationeel zijn. Als er een noodsituatie is, ben ik kalm en kordaat. Ik denk dat dat heel goed is in deze situatie. Ik zeg niet dat ik er geen moeite mee ga hebben, maar ik weet dat dit kindje niet van mij is. Ik doe dit voor Kevin en Kobe. Het zal altijd speciaal zijn: ik ga Tantie Sara zijn en mijn dochters zullen er een extra vriendinnetje bij hebben.”
In België is draagmoederschap niet wettelijk geregeld. Het is niet verboden, maar er bestaat geen wettelijke bescherming naar de wensouders toe, voor wanneer de draagmoeder zou beslissen om het kind niet af te staan. Kevin en Kobe zullen hun dochter moeten adopteren na de geboorte. “Wij hebben een contract, maar dat is totaal niet bindend. Als Sara plots beslist dat ze het kind toch wil houden, dan hebben wij geen been om op te staan. Omgekeerd ook, natuurlijk. Maar in België is dat nog nooit voorgekomen, mede omdat er hier gewerkt wordt met een donoreicel. Maar volgens de wet is Sara de mama en omdat ze getrouwd is, is haar man de vader. Wij moeten dus de adoptieweg volgen.”
Het gebrek aan wettelijke bescherming brengt heel wat rompslomp met zich mee. “Dat is voor mij ook raar”, vindt Sara. “Alles van administratie voor de baby komt nu op mijn naam terecht.” Zo zouden Kevin en Kobe graag ouderschapsverlof opnemen, maar omdat het kind niet op hun naam staat, hebben ze er geen recht op. Ook een kamer op de materniteit krijgen, was niet vanzelfsprekend. “Gelukkig kregen we ook daar heel veel steun van het personeel.”
Uitzonderlijk
Exacte cijfers over draagmoederschap in België, zijn er niet. Volgens De Maakbare Mens, de vzw die informeert over nieuwe medische technologie, gaat het over 150 tot 200 draagmoederschappen in de afgelopen dertig jaar. Vrij uitzonderlijk dus. “Net daarom is er geen politieke partij die zich wil profileren met dit onderwerp. En misschien rust er toch nog wat een taboe op?”
“Misschien zou er een platform moeten zijn, zoals Tinder of zo”, lacht Sara, “waarbij wensouders en draagmoeders elkaar kunnen vinden. Niet commercieel volgens de wet mag draagmoederschap niet vergoed worden en met regels zoals: eerst moet je elkaar een jaar kennen vooraleer je de stap zet. Want er zijn ook vrouwen die graag zwanger zijn, hé. Weet je, ik heb ook veel geluk met mijn man Sam die er helemaal achter staat.”
“Veel mensen weten niet goed hoe ze moeten reageren. Zeg gerust proficiat tegen mij, want ook al word ik niet opnieuw mama, het is toch een hele prestatie. En nadien? Even een paar dagen weggaan, me helemaal op mijn eigen gezin focussen. Want ook voor mij zal het een emotioneel moment zijn uiteraard. Daarna zouden we graag ons verhaal op papier zetten en er een prentenboek van maken.”
Met hun verhaal en misschien een prentenboek hopen Kevin, Kobe en Sara aan te tonen dat wensouders meerdere opties hebben: “Op deze manier kan het óók. En eerlijk, dit is echt het mooiste geschenk dat Sara ons kon geven”, besluiten Kevin en Kobe.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier