KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij het gezin van Katrien Hens en Koen Mestdagh in Qatar.
Katrien Hens werd geboren in Roeselare op 25 juni 1966. Haar ouders woonden 28 jaren in Congo en haar moeder kwam speciaal naar België voor haar geboorte. Het wereldburgerschap hangt dus sowieso al als een reispasje rond haar nek. Zelf heeft ze intussen al aardig van onze wereldbol gezien. Ze vormt een gelukkig gezin met Koen Mestdagh en de kinderen Eline (°1995), Anouk (°1997) en Pieter (°2002)
Hoe zijn jullie in Qatar beland?
“Door het werk van mijn man. Hij werkt voor baggerbedrijf DEME en is er betrokken is bij de bouw van een nieuwe haven. De keuze voor Qatar is dus vooral ‘werfgebonden’. Intussen wonen we hier al twee jaar, we zijn nu ons derde jaar ingegaan.”
Terwijl jullie in het verleden ook al op heel wat andere locaties hebben verbleven, van Maleisië en Singapore over Nigeria tot India. Worden jullie dat reizen niet moe? En wat vinden jullie kinderen er van?
“In feite past onze familie zich relatief gemakkelijk aan op elke nieuwe bestemming. Het verhuizen is niet altijd leuk, maar eens je opnieuw gesetteld bent, kan het ontdekken opnieuw beginnen en dat is wel plezant. Eline en Anouk zijn in Gent geboren. Anouk was een paar maanden oud, toen we voor de eerste keer naar het buitenland vertrokken. Onze expat-carrière is in Johor Bahru in Maleisië gestart. Pieter is in Singapore geboren.”
“Onze kinderen zitten op internationale scholen. Daar zitten de meeste kinderen in dezelfde situatie, dus ze begrijpen elkaar hierin zeer goed en passen zich snel aan, doordat ze elkaar hierin helpen. De twee laatste jaren van hun middelbaar zijn ze verplicht om het zware International Baccalaureaat (IB) te volgen, want dat is een van de enige diploma’s die de Belgische universiteiten erkennen. Alvorens in België te kunnen starten met hogere studies moesten ze ook nog een Nederlandse taaltest afleggen.”
De oudste dochters wonen intussen dus niet meer bij jullie in Qatar?
“Eline studeert nu al twee jaar aan de Kulak in Kortrijk en gaat volgend jaar naar Leuven. Het eerste jaar in België was heel zwaar voor haar, in een andere taal en met een verschillende aanpak in doceren van leerstof en afnemen van examens. Anouk start dit jaar in Brugge in de richting kinesitherapie. Ze zitten allebei op kot en worden in de weekends opgevangen door mamie Lydie, mijn schoonmoeder. In de vakanties komen ze naar ons toe, of gaan wij naar hen. Pieter, de jongste, is twee weken geleden het nieuwe schooljaar gestart in een Amerikaanse school in Doha. Het zal vreemd zijn om nog maar één kind bij ons te hebben na het jarenlange reizen en verhuizen met drie kinderen.”
Onderhouden jullie nog contact met mensen uit alle landen waar jullie voordien hebben gewoond? Met welke bevolking verliep het contact het best, en waarom?
“Met de beste vrienden – van erg internationaal allooi – blijft het contact bestaan, vooral via Facebook. We proberen ook soms af te spreken, als we op reis zijn of zij op reis zijn. Het contact met de plaatselijke bevolking is niet evident, want die mensen weten dat je niet eeuwig blijft en doen dan ook niet veel moeite. Ik denk dat in Nigeria het contact nog het beste was met lokale mensen, ook omdat we daar een langere tijd verbleven.”
Welk land vonden jullie het mooist? Waarom?
“Ieder land heeft wel zijn charmes en is mooi op zijn manier. Het is heel moeilijk om daar een antwoord op te geven. Maar als ik bijvoorbeeld puur naar onze woonst kijk, dan was ons huis in Chennai het mooiste gelegen: een grote tuin vol kokosbomen en aan het strand gelegen… Paradijselijk!”
“Voor het klimaat zou ik snel in een ander land willen wonen, maar ik verkies nog altijd om later in België te komen wonen voor de rest van mijn leven. Vooral voor mijn familie en mijn vrienden. We hebben overal erg mooie herinneringen, en soms iets minder mooie. Dat was bijvoorbeeld het geval in Port Harcourt in Nigeria, waar we in februari 1997 zijn moeten gaan lopen voor de onveilige situatie daar. Gelukkig hadden we ons huis – een pied-à-terre in Lichtervelde – waar we terecht konden, en konden de kinderen onmiddellijk ook op school starten.”
Qatar is een Arabisch land. Moet je je als vrouw anders gedragen dan je man door de islam?
“De vrouw bekleedt niet alleen in Qatar een mindere positie. Dat was het geval in de meeste landen, waar we verbleven. In Qatar voel ik dat zelfs minder aan dan bijvoorbeeld in Maleisië of India. Je past je hier als vrouw enigszins aan, waardoor je dan weer veel meer respect geniet.”
In 2022 wordt het WK voetbal georganiseerd in Qatar? Merk je al voorbereidingen?
“Ja, de bouw van de stadions is gestart. Ook wordt er veel geïnvesteerd in sportklinieken, sportcentra, hotels… Er worden ook heel wat wereldkampioenschappen in andere sportdisciplines georganiseerd. Qatar wil zich profileren als super organisator voor allerlei sportevenementen en doet dat ook goed.”
Ontmoeten jullie vaak andere West-Vlamingen in Qatar?
“Ja, we zoeken elkaar op. In Doha wordt er maandelijks een samenkomst georganiseerd, telkens bij iemand anders thuis – ‘tussen Pot en Pint’, zeg maar.”
Wat moet iemand zeker bezoeken als hij naar Qatar komt in jouw buurt?
“Dan moet die zeker de oude Souk en het prachtige Museum voor Islamitische Kunst bezoeken, aan dunebashing doen in de duinen, een dagje aan het strand doorbrengen, door Doha ‘by night’ rijden tussen de indrukwekkend verlichte wolkenkrabbers, een waterpijp roken, de indrukwekkende staatsmoskee bezoeken en waarom niet, ook eens de perfecte sportfaciliteiten benutten!”
(FJA – Foto’s Katrien Hens)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier