“Maar ik zal ook zeker de leerlingen missen”, zegt Kathleen Lernout. Ze kijkt met veel voldoening terug op de 40 jaar waarin ze leerlingen uit het derde en vierde jaar secundair Nederlands en Engels bijbracht. Een erg leuke job, waar ze onmiddellijk opnieuw voor zou kiezen.
Vier decennia lang gaf Kathleen Lernout (62) les Nederlands en Engels aan middelbare scholieren. “Als ik alles opnieuw kon doen, zou ik zonder twijfel dezelfde keuze maken”, zegt ze beslist. Op 1 september 1981 stond ze voor het eerst voor de klas in het Sint-Jorislyceum in Menen. Met een korte tussenstop in het Sint-Aloysiuscollege zette Kathleen in 1986 de stap naar SPWE Wevelgem. “Aanvankelijk met enige tegenzin, want hier was geen vijfde en zesde middelbaar. Maar de kleinschaligheid, de mooie omgeving en de goede contacten met de collega’s zorgden ervoor dat ik me hier al snel thuis voelde.”
Mooie herinneringen heeft ze aan het jaarlijkse ‘afscheid van de vierdes’. “De oudste leerlingen kregen aan het einde van het schooljaar de gelegenheid om hun creativiteit aan ouders en oud-leerlingen te tonen, iets waar ik samen met L.O.-leerkracht Christine Gryspeert altijd met veel enthousiasme aan meewerkte. We leerden zo de leerlingen op een andere manier kennen vlak voor ze andere horizonten zouden opzoeken. Tijdens de opendeurdag verzorgde ik trouwens steeds de stand van de oud-leerlingen, het deed me telkens veel plezier te zien dat velen me nog goedendag kwamen zeggen.”
Kampvuur in de klas
Het is niet evident om leerlingen uit het vierde jaar bij de les te houden, zeker wanneer de leerstof niet echt boeiend oogt. Het was vaak een hele opdracht voor de juf Nederlands van dienst, die onder meer ‘mythes en sagen’ op het leerplan staan had. “Je kreeg ze wel mee, hoor”, zegt Kathleen. “Je moet er alleen wat moeite voor doen. Toen we het bijvoorbeeld over ‘stadssagen’ hadden, gaf ik ze elk de opdracht om een sage te vertellen aan de medeleerlingen. Ik liet ze in een cirkel zitten, met enkel het licht van kaarsen, als zaten ze rond een kampvuur. Zo’n aanpak werkt wel.”
Het pensioen lonkt, met veel vrije tijd
om te lezen, te fietsen, te wandelen en tentoonstellingen te bezoeken met echtgenoot Carl. En te genieten van de nog piepkleine kleinkinderen.
“Je krijgt de leerlingen wel mee, maar je moet er moeite voor doen”
SPWE heeft de traditie om haar leerkrachten uitgebreid uit te zwaaien, maar tijdens deze coronacrisis gaan al die feestjes helaas niet door. Toch lieten de collega’s Kathleen niet zomaar vertrekken. Na de laatste les vorige week stonden ze haar op te wachten met een minireceptie. De school zal haar missen en dat is wederzijds, verzekert ze.
“En natuurlijk zal ik ook de leerlingen missen”, beklemtoont Kathleen. “Net nu komt er een vijfde en zesde jaar in Wevelgem, iets waar ik mijn hele loopbaan lang op gehoopt had! Het is een goede zaak voor de gemeente en ook voor de leerlingen die het altijd spijtig vonden SPWE te moeten verlaten na het vierde jaar.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier