Kapsalon van Nicole moet na ruim 35 jaar weg uit Torhouts ziekenhuis

Een klein drama als gevolg van een grote fusie. Na meer dan 35 jaar bevindt er zich sinds enkele dagen geen kapsalon meer in het Torhoutse Sint-Rembertziekenhuis. En dus heeft Nicole Vansteelant, die in december 56 jaar wordt en in 1984 als kapster in het ziekenhuis gestart is, er noodgedwongen de deur achter zich dichtgetrokken. Ze zet haar zelfstandige activiteiten – met ook voetverzorging – nu voort in haar huis in de Aartrijkestraat 115. Ze heeft er Kapsalon De Warande geopend, pal tegenover het gelijknamige speelplein.

Nicole is getrouwd met Mario Vanoverbeke (53). Ze hebben een zoon Glenn (32), een dochter Jilly (29) en vier kleinkinderen: Jay, Inaya, Lewis en Loïc. Nicole heeft destijds haarzorg gestudeerd aan het Technisch Instituut Heilige Familie in Brugge. Ze werkte vervolgens een tijdje in een kapsalon in Knokke en deed er ook aan schoonheidszorg. Geleidelijk aan bekwaamde ze zich in voetverzorging, nu haar specialiteit. Al heeft ze ook als kapster – voor dames, heren en kinderen – jarenlange ervaring.

Gelijkheid in alle vestigingen

“Waarom mijn kapsalon na ruim 35 jaar weg moet uit het ziekenhuis? Omdat de directie van AZ Delta het zo wil. Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Ik heb nochtans een contract dat ik als zelfstandige kapster tot mijn 65ste in het ziekenhuis aan de slag mag blijven. Maar dat mag niet baten. Er is sinds de fusie van het Sint-Rembertziekenhuis met AZ Delta, ingegaan begin 2018, veel veranderd, hé. De directie wil gelijkheid in alle vestigingen van Delta. En in de ziekenhuizen van Roeselare en Menen bestaat er geen kapsalon. Dus moest ook het kapsalon in Torhout verdwijnen. Na al die jaren. Ik stond nochtans een percentage van mijn inkomsten aan het ziekenhuis af. Maar ook dat speelde geen rol meer.”

Contract plots vodje papier

In 1984, toen ze 20 geworden was, ging Nicole aan Hendrik Leenknegt vragen of ze als zelfstandige kapster in het Sint-Rembertziekenhuis mocht starten. Hij was de toenmalige directeur. En het mocht!

“Hij beschouwde mijn komst als een service voor de patiënten die lang in het ziekenhuis verbleven”, vertelt ze. “Ik kreeg een plaatsje in de badkamer van de geriatrie, die op dat moment de V-dienst genoemd werd. Jawel, in de badkamer (lacht). Kort daarna werd er, door twee kamers samen te voegen, een comfortabel kapsalon gemaakt. Ik bleef daar achttien jaar aan de slag, ook toen Hendrik Leenknegt als directeur opgevolgd werd door Joël Tally. Na die eerste periode verhuisde mijn kapsalon naar de huidige locatie in de kelder, dichtbij de kineruimte van destijds. Ik zou daar nog eens een kleine achttien jaar dienst doen. Tot vorige week, toen ik van AZ Delta mijn tweede thuis diende te verlaten. Ik had al een tijdje te horen gekregen dat ik er niet langer een kapsalon kon houden, maar nu viel definitief het verdict. Het contract dat directeur Leenknegt me destijds had aangeboden en me tot mijn 65ste de kans gaf om als zelfstandige kapster te blijven, bleek plots niet meer dan een vodje papier te zijn. Vreselijk jammer, maar ik wil er voor mijn gemoedsrust niet langer over kibbelen. Ik start dan maar mijn eigen kapsalon De Warande thuis in de Aartrijkestraat. Met alles erop en eraan, ook voetverzorging en schoonheidszorg. Al vind ik het erg voor de patiënten dat ze niet meer in het ziekenhuis bij me kunnen langskomen. Zo zie je dat een fusie ambetante gevolgen heeft die niet altijd te voorzien zijn.”

Toen Nicole in 1984 als kapster in het ziekenhuis startte, kreeg ze in eerste instantie enkel patiënten over de vloer. Maar geleidelijk aan kwamen daar personeelsleden bij, net als ex-patiënten en mensen uit haar kennissenkring. “Ook de zusters uit het klooster kwamen langs”, zegt ze. “En ze zullen blijven komen naar de Aartrijkestraat. Ze zijn als familie van mij geworden. Je zou kunnen zeggen dat ongeveer de helft van mijn klanten in het Sint-Rembertziekenhuis patiënten waren en de andere helft mensen van buiten het ziekenhuis.”

Met hun voeten spelen

Nicole beschikt gelukkig over een ruime woning en kon bijgevolg plaats vrijmaken om thuis een kapsalon te starten. Anders stond ze nu op straat. “Mijn zoon Glenn, die in Kortemark zijn timmer- en schrijnwerkzaak GVT runt, zal voor de inrichting zorgen”, zegt ze. “Die staat momenteel nog niet op punt, maar dat zal snel voor mekaar komen. Onze voordeur is met trappen bereikbaar, maar rolstoelpatiënten zullen van onze hellende oprit gebruik kunnen maken. Ik vind de hele kwestie vervelend ten aanzien van de andere kapsalons in mijn straat. Ik ben niet uit op concurrentie, maar ik kan als iemand die nog 56 moet worden, niet plots stoppen met werken, toch? Ik ben nog niet binnen, hoor.” (lacht)

Nicoles hart bloedt als ze aan alle mooie jaren in het ziekenhuis terugdenkt die nu definitief voorbij zijn. “Even wou AZ Delta me nog wel een job aanbieden in bijvoorbeeld de cafetaria, maar dat is mijn ding niet. Ik ben al mijn hele leven kapster en wil dat blijven. Ik wil ook voetverzorging behouden, want dat is zo’n beetje uitgegroeid tot mijn specialiteit. Veel van mijn klanten combineren de twee. Ik mag tegelijkertijd met hun voeten spelen én met de handen in hun haar zitten (lacht). Dat kan vanaf nu in kapsalon De Warande. Het wordt heel hard wennen. Iedereen kan hier elke dag terecht, behalve op zondag, op maandag en op woensdagnamiddag.”

AZ Delta zoekt een oplossing

Of de patiënten van het Sint-Rembertziekenhuis nu niet meer over de diensten van een kapster kunnen beschikken? “We zijn op zoek naar een passende oplossing”, zegt adjunct-algemeen directeur Hans Crampe van AZ Delta. “We willen alleszins de mogelijkheid voor patiënten behouden om hun kapsel te laten verzorgen in het ziekenhuis. Het klopt evenwel dat we daarbij een gelijke werking nastreven over de verschillende campussen heen. In de vestigingen in Roeselare en Menen wordt er gewerkt met zelfstandige kapsters die op vraag van de patiënt langskomen. Ook in Torhout zullen de patiënten die mogelijkheid krijgen. Momenteel wordt nog bekeken hoe we dit het best kunnen organiseren. Maar een vast kapsalon zal er niet meer zijn.”