KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Julie Decock, die Brugge via Londen inruilde voor Doha, Qatar.
De Brugse Julie Decock woont met haar echtgenoot Wouter Hendrickx (36 jaar, afkomstig uit Mortsel) en hun dochter Elani (geboren op 11 juni) in Qatar. Het koppel werkt er als wetenschappers, gespecialiseerd in kankeronderzoek: zij in een biomedisch instituut dat deel is van de overheidsinstantie Qatar Foundation, hij in het vooruitstrevende Sidra Medical and Research Institute.
Jullie wonen nu in Qatar, maar jullie buitenlandse avontuur begon eigenlijk in Engeland.
“Na mijn doctoraat in Leuven moest ik beslissen wat ik met mijn verdere leven wilde aanvangen. Ik wilde mijn carrière uitbouwen in de wetenschap en zag er niet tegen op om naar het buitenland te trekken. Tot mijn zesde heb ik in het voormalige Zaïre gewoond en heb al altijd veel gereisd. Engeland leek me al bij al geen grote stap: een Europese bestemming waar ik de taal machtig zou zijn. In het slechtste geval kon ik ‘even de plas oversteken’ en enkele uren later alweer thuis staan. Mijn keuze voor Norwich bleek de goeie: het stadscentrum lijkt fel op dat van Brugge, met gelijkaardige reitjes en kronkelende straatjes.”
“Ik heb er eerst drie maanden alleen op een flatje gewoond. Dat gaf me net genoeg tijd om de streek en de mensen wat te leren kennen en een gezellig huisje voor mij en Wouter te zoeken. Hij zou me achterna komen om hier zijn doctoraat te starten. Na die periode is Wouter bij me ingetrokken in een andere woning, met ons volledig hebben en houden én onze twee poezen. Maar het contact met het thuisfront bleef intens. Toen mijn zus van haar eerste kindje, mijn metekind, beviel, stond ik enkele dagen later al bij haar.”
Maar Engeland was een tijdelijke halte. Intussen wonen jullie – we zouden haast zeggen ‘godbetert’ – in Qatar.
“Wouter was zijn doctoraat aan het afronden in Engeland en opnieuw kwamen we op het punt dat we ons afvroegen welke weg we nu zouden inslaan. Een job vinden in de wetenschap – zeker voor twee wetenschappers in een gelijkaardig domein – is namelijk niet zo evident, met daar bovenop ook nog de onzekerheid van korte termijncontracten van 1 tot 3 jaar. Ik had ook nog maar een goed jaar op mijn contract te gaan. Na zes jaar in Engeland leek het ons tijd voor andere lucht.”
“Wouter trok naar de jobbeurs van Nature, één van de meest prestigieuze wetenschappelijke magazines in London. Toen hij ‘s avonds thuiskwam, vertelde hij mij over al die exotische plaatsen die jobs aanboden: Singapore, India, China én dus ook Qatar. Daar werd er een volledig nieuw instituut voor biologisch onderzoek opgericht met state-of-the-art technologie. De overheid subsidieerde het onderzoek, waardoor er wat meer zekerheid was voor de toekomst.”
“Toegegeven: ik had geen flauw idee waar Qatar lag en hoe het leven er zou zijn. Maar we waagden de sprong en stuurden onze cv’s op. Bijna een jaar hoorden we niets meer, tot ik werd opgebeld voor een gesprek. Drie weken later had ik een jobaanbieding op zak. Toen kwam alles in een stroomversnelling: op drie maanden tijd moesten we nog allerlei documenten in orde laten brengen, kijken hoe we onze inboedel – en onze poezen – zouden kunnen meeverhuizen én moest ik mijn onderzoekswerk proberen te voltooien.”
Een eerder verhaal in onze reeks leerde dat de tweede verhuizing veel makkelijker gaat. Je trekt gewoon ‘van het ene buitenland naar het andere’.
“De stap om opnieuw te verhuizen is inderdaad kleiner. Je bent het al wat gewoon om niet bij de familie te wonen, je weet dat je je plan kunt trekken in een vreemd land, dat je je draai wel zult vinden. Toch was Qatar niet vanzelfsprekend. Je komt terecht in het Midden-Oosten, in een land met een totaal andere cultuur en levensstijl. Veel mensen denken onterecht dat Qatar zoals Dubai is. Qatar blijft nog altijd een tradidtioneel moslimland. Als je denkt dat administratie een rompslomp is in België, dan moet je zeker niet naar hier komen. Alles hangt bovendien af van wie je te spreken krijgt aan de balie, welk humeur ze hebben en of ze als het ware je gezicht wel leuk vinden. Gelukkig is er op initatief van enkele expats in Qatar een fantastische Facebookpagina ‘When, Where and How in Doha’. Daar vind je alle informatie die maar nodig zou kunnen hebben. ‘Social media’ is hier echt wel een troef en heeft ons al veel geholpen.”
Is het cultuurverschil dan zo groot?
“Toch wel. Hoewel Qatar dicht bij Abu Dhabi en Dubai ligt, is en blijft het een strikt moslimland. Het ligt tenslotte ook dicht bij Saudi-Arabië en Koeweit bijvoorbeeld. Geen minirokjes of topjes met spaghettibandjes hier, en geen intimiteit of simpel gekus in het openbaar. Een grote uitdaging voor niet-moslims is ook de ramadan. Alle restaurants, fastfoodketens en koffieshops zijn dan ook gesloten tot na het avondgebed. Sommige restaurants sluiten zelfs gedurende de volledige ramadan. De meeste westerlingen nemen dan ook hun verlof op tijdens deze periode en verlaten Qatar.”
“Het land is modern en op sommige vlakken ‘achtergesteld’ tegelijk. Zo is er bijvoorbeeld een app voor je smartphone waarop je je verkeersboetes kunt bekijken. Maar je moet wel persoonlijk naar het politiekantoor gaan om die te betalen… In de zakenwereld overheerst de Arabische mentaliteit, waar je ook aan moet wennen. Het is minder georganiseerd en ‘time is money’ kennen ze hier niet. Het kan zeker geen kwaad om mensen op de juiste posities te kennen. En mailtjes die je niet leuk vindt, die beantwoord je gewoon niét. Dat is hier de normaalste zaak van de wereld.”
Jullie zijn intussen ook getrouwd. In Qatar of in België?
“We waren al 11,5 jaar samen en nog altijd niet getrouwd. We waren ondertussen wel al drie jaar verloofd, maar hadden de noodzaak om te trouwen nog niet ondervonden. Eenmaal ik enkele maanden in Qatar doorgebracht had, begon het echter duidelijk te worden dat een ongetrouwd koppel volgens de wet niet mag samenwonen in Qatar. Dan hebben we dus beslist om te trouwen. We hebben onze ouders ingeschakeld om ons te helpen een bescheiden feestje met dichte familie in Brugge te organiseren. Op drie weken tijd hebben die een fantastische job gedaan!”
En waar kwam Elani ter wereld? Je vliegt niet zomaar eventjes puffend vanuit Qatar naar de lokale kraamafdeling in West-Vlaanderen…
“In België bevallen was geen optie: eens je meer dan zeven maanden zwanger bent, mag je niet meer vliegen. Ik zou dus veel te veel vrije dagen moeten opnemen, want in Qatar krijg je maar 35 werkdagen zwangerschapsverlof. Ik besloot om niet in het grote overheidsziekenhuis te bevallen, maar in het Cubaans ziekenhuis op 40 minuten van ons huis, letterlijk ‘in the middle of nowhere”, waarover ik goeie commentaren had gehoord. In veel ziekenhuizen in Qatar mag de vader niet bij de bevalling aanwezig zijn, daar mocht dat wel. Toch waren ze ook weer karig met hun uitleg. 36 uren na de geboorte werden we naar huis gestuurd zonder enige informatie over hoe we voor een baby moesten zorgen. Gelukkig kwamen beide grootouderparen ons bezoeken na de geboorte om ons wat te helpen en advies te geven, want bij een eerste kindje heb je nu eenmaal heel wat vragen. Pre- of postnatale begeleidingsprogramma’s kennen ze hier niet, laat staan een opvolging zoals bij Kind en Gezin. Gelukkig is mijn schoonmoeder pediater en kan ze dus via Skype onze dochter wat opvolgen. Lang leve de technologie!”
Hoe moeten we ons jullie woning daar voorstellen?
“Het eerste jaar woonde ik hier ook weer alleen, op hotel in het centrum van Doha. Ik zat 31 etages hoog en had er een fantastisch uitzicht op de wolkenkrabbers met hun psychedelische lichtjes. Toen Wouter hier ook arriveerde, zijn we buiten het centrum gaan wonen. De drukte en vooral de uitlaatgassen hoefden voor ons niet. We wonen nu iets buiten het centrum in een compound villa. Want jawel: hier woont iedereen ofwel in een hotel, ofwel in een compound. Het voordeel hiervan is dat je gedeelde faciliteiten hebt, zoals een zwembad en een fitnessruimte. Een tuintje hebben we niet echt, aangezien gras het hier niet zou overleven. We hebben wel een achterkoer, met kleurrijke planten en bloemen. Sinds de geboorte van onze dochter hebben we nu ook een nanny in huis, wat hier de gewoonte is. Het voelde aanvankelijk raar aan om een vreemde bij je in te laten wonen, maar je went er wel aan. Onze nanny is Filippijnse en spreekt vloeiend Engels.”
In welke taal wordt jullie dochtertje dan opgevoed?
“We zullen ons dochtertje tweetalig opvoeden. We zullen in het Nederlands tegen haar praten terwijl de nanny in het Engels zal spreken. Eens ze wat ouder is, zal ze zeker ook wel wat Arabische woordjes oppikken, neem ik aan.”
Denken jullie nog naar ons land terug te keren of is dit voorgoed?
“Qatar is een tussenstop voor ons. We denken niet dat we hier voorgoed zullen blijven, maar je weet natuurlijk nooit. Uiteindelijk trokken we ook naar Engeland voor een jaarcontract en bleven we er zes. Maar het leven in Qatar is echt wel een uitdaging, met ondraaglijke temperaturen – we halen 40 of 50 graden van mei tot oktober – en een kunstmatige omgeving waarin bijna geen groen of natuur te bespeuren valt. Mensen verdrijven hun tijd met shoppen in de talloze shopping malls, met eten en met sporten in een club. Na een tijdje mis je de vrijheid die je in het Westen hebt. Hier kan je alleen in bepaalde hotels en binnenshuis alcohol drinken mits een speciale licentie. Je mag in de hitte niet in blote schouders of korte rok rondlopen, en je moet oppassen als je graag over religie praat. Ik denk dus wel dat we het hier na een paar jaren gezien zullen hebben. Maar of we dan terug naar België gaan, dat weten we nog niet. We zijn tot nu toe onze passie en ons werk gevolgd, maar voortaan zal ons pad ook van onze dochter afhangen.”
Je bent duidelijk niet helemaal overtuigd van het land, maar kan je ons misschien toch een niet voor de hand liggende toeristische tip meegeven?
“Zorg dat je hier over een wagen beschikt, zodat je het Sheikh Faisal Bin Qassim Al-Thani Museum kunt gaan bezoeken. Het museum is gestart als een collectie van prullaria die de sjeik sinds zijn kindertijd verzamelde en is ondertussen uitgegroeid tot een waar monument. Je kunt er alles terugvinden, van oosterse tapijten tot dolken en zwaarden, van auto’s tot boten. Verder kan je de sfeer opsnuiven in de lokale Souq Waqif in Doha, met een theetje en sjisja-pijp in de restaurants. En trek zeker ook eens naar één van de stranden hier, die nog echt de naam waardig zijn: zand en water, geen dijken of restaurantjes…”
(FJA – Foto’s Julie Decock)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier