Julia Devos (28) droomt van een gezondheidszorg met minder pillen: “Ik ben een beter mens nu”

Julia Devos groeide op in West-Vlaanderen, maar woont en werkt al enkele jaren in Perth, Australië. Eerst als pedagoog, nu als docent. Haar dromen zijn niet gewijzigd, wel geëvolueerd. Net zoals haar persoonlijkheid. “Ik schrik wel hoe hard mijn leven is veranderd.”

“Mijn vriend en ik hebben een jaar geleden een huis gekocht in South Fremantle, een havenstadje vlak bij Perth. We experimenteren nu met minimalistisch wonen: het is een klein huisje met een gedeelde tuin en geen opbergruimte. ‘s Ochtends kan ik over het strand wandelen met mijn koffie: heerlijk. Ik ben enkele maanden geleden ook getrouwd, terwijl ik vroeger stellig beweerde dat ik nóóit zou trouwen. Het was een simpele ceremonie in het stadhuis van Kortrijk, maar wel met de halve Australische familie van mijn vriend erbij. In plaats van een klassiek trouwfeest hebben we met familie en vrienden rondgereisd: naar Noord-Italië, Engeland, Schotland, IJsland en Israël. Het is raar om nu te bedenken hoe vanzelfsprekend dat toen nog was…”

Meer praten, minder pillen

Mede door haar ervaring in de geestelijke gezondheidszorg was Julia drie jaar geleden al kritisch over het klassieke westerse denken, dat alles met een pilletje wil oplossen. “Ooit wilde ik het tijdens een praatsessie met een groep kwetsbare jongeren over rouwen hebben. Dat mocht ik toen niet van mijn baas, omdat het een te gevoelig onderwerp was. Maar dan moet je dat toch júíst bespreekbaar maken, vind ik, in plaats van het weg te steken of proberen op te lossen met een pil. Gelukkig komt er alsmaar meer aandacht voor mentale gezondheid. Voor de meesten blijft het wel een ver-van-hun-bedshow, terwijl iedereen het moeilijk kan krijgen. Ik denk dat veel mensen binnenkort zullen schrikken van zichzelf, als ze merken hoeveel invloed deze coronacrisis op hen heeft.”

Ik ben er enorm hard mee bezig om mentaal gezond te blijven in deze situatie

Julia had het destijds ook over haar hevige nachtmerries, waar een Australische sjamaan haar van probeerde te verlossen. “Door die nachtmerries ben ik mezelf bewust van mijn kwetsbaarheid. Daarom ben ik er zo’n voorstander van om geestelijke gezondheidszorg bespreekbaar te maken. Ik ben er enorm hard mee bezig om mentaal gezond te blijven in deze situatie en mijn nachtmerries zijn daar een deel van. Na de workshop met de genezer zijn ze trouwens wel veranderd. Ik geloofde er niet echt in, maar ik maak hier in Australië sowieso allerlei dingen mee die ik anders nooit zou meemaken.”

Zachter zijn voor elkaar

Vandaag geeft Julia les aan mensen die begeleider in de geestelijke gezondheidszorg willen worden. Haar grootste droom was destijds dat mensen gelukkiger zouden zijn, maar dat vindt ze nu ietsje te overmoedig. “‘Gelukkig zijn’ is zo’n enorm groot concept, hé. Vindt iemand ooit dat hij echt supergelukkig is? Ik kan dat zelf niet zeggen. Maar ik ben ook zeker niet ongelukkig. Je kan geluk wel kleiner of specifieker maken, zoals waarderen wat je hebt en zachter zijn voor elkaar. Dat zie je nu al véél meer gebeuren dan voor de coronacrisis.”

Ze is zelf veel veranderd, zegt ze. Maar ze vraagt zich af of haar familie en vrienden dat ook zien, of dat zij voor hen eeuwig de ongelukkige tiener blijft. “Dankzij mijn huidige job heb ik meer energie om te geven aan de mensen rondom mij. Ik ben een beter mens geworden. Vroeger leken dingen buiten mijn werk dat nu eenmaal draaide om het in leven houden van mensen met zware problemen minder belangrijk. Nu besef ik dat ik zoveel mensen kan helpen met kleine dingen, zoals vriendelijk zijn en aandacht geven. Door vijf minuten te praten met een dakloze bereik je soms meer dan met een jaar lang werken met iemand die je hulp eigenlijk niet wil.” (Talitha Dehaene)