Het had een feestelijke eerste schooldag moeten zijn voor Marina Dossaer (60) uit Nieuwpoort. Na 39 jaar als kleuterjuf in De Pagaaier, vlak bij haar woonplaats, zou ze haar laatste schooljaar starten. Door haar chronische leukemie en het coronavirus dat woedt, moet ze nu noodgedwongen thuis blijven.
Haar plan was om op 1 september 2021 met pensioen te gaan. Haar aanvraag had ze nog niet verstuurd, want voor de kleuterklas staan, voelt voor juf Marina niet als werken aan. “Ik startte in 1982 als enige kleuterjuf in De Pagaaier in Sint-Joris. We hadden toen één grote klas met elf kindjes. Zeven jaar later waren er dat 36 en kreeg ik collega’s”, lacht Marina. Ze is ondertussen al 30 jaar een vertrouwd gezicht voor de kinderen van de derde kleuterklas.
Knuffeljuf
Straffen staat niet in haar woordenboek. “Een schouderklopje werpt veel meer vruchten af”, weet ze. “Een kind positief benaderen en het begeleiden; dat is altijd mijn levenswerk geweest. Hoe vaak heb ik mijn kleutertjes niet gezegd: ‘Je kan het wel, probeer het maar’. Als je dan ziet hoe ze openbloeien, maakt dat je enorm trots. Zelfs kinderen die niet meer in mijn klas zaten, kwamen wel eens langs voor een babbeltje of een knuffel.” Marina is dan ook niet voor niets dé knuffeljuf van De Pagaaier.
Leukemie
Zes jaar geleden ging Marina met maag- en darmklachten naar haar huisarts. Na de nodige onderzoeken kreeg ze de diagnose: chronische leukemie. “Ik zat helemaal alleen bij de hematoloog. De kankercel zit ingekapseld in mijn milt, waardoor het te risicovol is om die operatief te verwijderen. Hij zit daar goed zolang het niet in mijn bloed terechtkomt.”
“Ik vroeg de dokter hoe lang ik nog had. Het antwoord: ‘9 tot 30 jaar’. ‘Dan ga ik voor die 30’, zei ik. Dat was meteen the spirit. Vanaf dat moment heb ik mijn leven helemaal omgegooid. Ik ging terug naar mijn eerste liefde, met wie ik de mooiste dagen beleef. Genieten van een wandeling langs de havengeul, samen de fiets op of gezellig een kop koffie drinken.”
Coronacrisis
Haar chronische leukemie heeft Marina nooit belemmerd om met evenveel enthousiasme naar haar werk te gaan. Maar toen kwam 13 maart 2020. “Ik had de kindjes al geleerd hoe ze flink hun handen moesten wassen. Die bewuste dag trok ik nietsvermoedend naar school, maar ik mocht niet binnen. Het coronavirus sloeg steeds wilder om zich heen en dat was niet verzoenbaar met mijn ziekte. Een slag in mijn gezicht.”
“Gelukkig kon ik mijn kleuters via het online-onderwijs nog zien, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Op de laatste schooldag stond de helft van mijn klas me uit te zwaaien in het park vlak bij mijn appartement. Dat heeft me geraakt. De kledij voor het schoolfeest in het thema van ‘een reis rond de wereld’ lag klaar. Weldra begin ik aan de outfits voor wat mijn laatste schoolfeest zal worden. Het wordt iets met veel glitters en pluimen.”
Of ze er zal geraken? “Dat moet wel, anders zou dat een drama zijn”, klinkt ze vastberaden. “Ik zet al mijn hoop op 1 januari 2021. Desnoods houden we het feest volgende zomer voor de school! Ik kan niet zomaar de deur dichttrekken zonder afscheid te nemen van mijn kinderen. Ik hoop dat iedereen de komende weken en maanden zijn verstand gebruikt zodat we snel terug ons normale leven kunnen oppikken.” (GUS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier