Op 22 juli 2020 werd Elke Van Poucke (24) uit het leven gerukt. Haar man Juanito Bettens bleef achter met drie kleine kinderen. “Het is nog altijd zo onwezenlijk. Soms denk je dat de deur zal opengaan en ze gewoon hier weer zal staan. Maar we moeten ook verder. Zeker ook voor de kinderen.” Over de exacte doodsoorzaak heeft Juanito, ruim drie maanden na het overlijden, nog altijd geen zekerheid. “Het autopsierapport konden we nog niet inkijken.”
In de Boomlandstraat in Ledegem is het met drie kleine snaken een drukte van jewelste. Terwijl Demian (2de kleuter, 3 jaar in mei) en Devin (1ste kleuter, straks 5 jaar in januari) om beurten op de schoot van papa komen plaatsnemen en gretig door ons toegeschoven blaadjes papier vol tekenen, zit Iluna (straks 2 jaar in januari) in het rouwhoekje dat is ingericht voor haar mama. “Ze zit er vaak. Soms een uur tot anderhalf uur aan een stuk. Vroeger zat ze nooit op dat plekje.”
In dat rouwhoekje staat de asurn van Elke Van Poucke, samen met haar rouwprentje en nog wat aandenkens. “24 op 24 uur brandt er een kaarsje”, zegt Juanito. Een volle bokaal met theelichtjes zijn er de stille getuige van.
Met 1 november in aantocht vroegen we Juanito of we nog eens langs mochten gaan. Niet dat het gezin Bettens straks naar het kerkhof zal gaan, de asurn staat dus in huis. “De begrafenis was ook al zo onwezenlijk. Amper 50 mensen mochten die bijwonen en na de koffietafel waren we al om 15 uur thuis.”
Respect groeit
Maar dat is natuurlijk het minste van de zorgen van Juanito (38). Hij is zijn levenspartner kwijt en vooral ook de mama van zijn drie kleine kinderen. “Ik vraag me soms nog af hoe ze het deed. Ik ondervind dat nu aan den lijve. Drie kleine gasten klaarmaken om naar school te gaan, of eens gaan winkelen met drie. Mijn respect voor haar groeit nog met de dag.”
De kinderen lopen school in De Peereboom in Ledegem. “Gelukkig heb ik nog José (Sioen, die inwoont bij het gezin en als een tweede papa was voor Elke, red.) die me iedere morgen helpt. Ook mijn ouders en mijn tante springen in de bres, naar de mama van Elke mocht ik net enkele manden was dragen en ik heb ook nog vrienden die bijspringen waar nodig.”
“In 2015 verloren we ons eerste kindje door een dronken chauffeur”
Met de kinderen gaat het relatief goed. “Ze beseffen het niet echt goed, ze zijn nog zo klein ook. Ze wijzen soms naar de hemel omdat hun mama nu een sterretje is of ze vragen of mama naar huis komt als ze een ambulance zien. De oudste praat er in school liever niet over, Demian heeft het er meer over, volgens zijn juf. Hij zegt dan voor de klas ‘mijn mama is dood’.”
Terwijl hij in de twee oudste zonen zijn eigen karakter herkent, zal Iluna het evenbeeld zijn van haar mama. “Het is zo’n mooie meid”, knuffelt hij haar.
Bang van corona
Deze zomer, op 22 juli, stond het leven van het gezin Bettens dus plots stil. Nadat ze een douche genomen had, voelde Elke zich onwel en ging buiten bewustzijn. Juanito startte met een aanwezige vriend de reanimatie en de hulpdiensten waren snel ter plaatse. Maar in AZ Delta Rumbeke kon men enkel vaststellen dat de pas 24-jarige vrouw overleden was. “Onze huisdokter denkt aan een hartaderbreuk, ze geeft immers nooit nog een teken van leven gegeven.”
Elke kampte al van jongs af aan met een wankele gezondheidstoestand. “Ook ‘die hele corona’ heeft haar geen goed gedaan. Ze had schrik zelf besmet te raken en in het ziekenhuis te belanden. En dan zou ze haar kinderen niet mogen zien. Ze liet zich ook testen, maar bleek niet positief. Maar je zag duidelijk dat die toestand op haar woog.”
De Boomlandstraat stond die 22ste juli ook in rep en roer. Het gonsde meteen ook van de geruchten. “De mensen maken overal hun eigen verhaal van. Dat weet ik ondertussen wel. Ik tracht me dat niet aan te trekken, ik wil verder met mijn kinderen. De rest is van geen tel. Uiteraard stellen we ons ook vragen bij het overlijden van Elke. Daarom dat we graag het autopsierapport eens zouden inkijken. Dat is ons al lang beloofd, maar het komt er maar niet van. Het zal wellicht niet meer voor dit kalenderjaar zijn.”
Elkaar troosten
Juanito heeft het voortdurend over zijn kinderen, maar hoe vergaat het hem nu zelf? “De ene dag beter dan de andere. Ik heb dan wel eens een zwak moment, maar dan zijn de kinderen er om me te troosten.”
Het leven had Juanito en Elke niet gespaard. Juanito geeft toe dat hij als jonge gast niet altijd het rechte pad bewandelde en Elke kwam al op haar 14de in instellingen terecht. Maar toen ze elkaar gevonden hadden, leek alles in zijn plooi te vallen. “Al bleven we toen ook niet gespaard. In 2015 werden we op de Daiselhoek omver gemaaid door een dronken chauffeur. Elke was toen in verwachting en we verloren ons eerste kindje. We moesten toen ook maanden revalideren. Nu nog kan ik niet gaan werken omdat de verwondingen aan mijn been maar niet geheeld raken.”
Op dit moment durft Juanito niet te ver vooruit te kijken. “Het enige wat telt is dat mijn kinderen gelukkig zijn. Ik vind nu het geluk in het geluk van mijn kinderen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier