Joseph en Cecilia zijn 70 jaar getrouwd: “Veel bewoners benijden ons. Wij hebben geluk, ja”

Hij was 22, zij was pas 18 geworden. Op 12 januari 1950 stapten Joseph ‘Jef’ Vanbeveren en Cecilia ‘Cecile’ Finaut in het huwelijksbootje. Nu is hij 92, zij vierde zopas haar 88ste verjaardag. Zeventig jaar later zijn ze nog altijd samen. Slapen doen ze op zijn kamer, haar kamer is hun living. “Elkaar vertrouwen en elkaar altijd graag blijven zien. Dat is het geheim.”

“‘t Haar is een beetje weg, maar ‘t ventje eronder is gebleven.” Jef Vanbeveren (92) glimlacht bij zijn eigen grapje. Hij wijst naar de huwelijksfoto die in hun kamer in het Veurnse woonzorgcentrum Ter Linden hangt. “Zeventig jaar geleden. Op 12 januari 1950. Ik weet het nog goed. Verliefd dat wij waren. Maar jongen, we wisten toen al dat we voor elkaar gemaakt waren. Zeventig jaar later is de liefde nog minstens even groot. Anders, dat wel, maar nog altijd in volle bloei.”

Jef – geboren als Joseph – Vanbeveren kwam ter wereld op 16 april 1927 in Pervijze, een klein dorpje dat vandaag deel uitmaakt van Diksmuide. Hij is de op één na jongste in een gezin met zeven kinderen. Vader boer-werkman, moeder huisvrouw. Cecilia Finaut, vaak Cecile genoemd, is drieënhalf jaar jonger, geboren op 18 november 1931 in Avekapelle, een dorpje op een boogscheut van Veurne. Ook haar vader was boer-werkman, haar moeder zorgde thuis voor de tien kinderen. “Tot ze plots stierf”, zegt Cecilia zachtjes. “Ze was amper 40 jaar. Ik was 14 en nam noodgedwongen haar rol over.” “Ja, moetje, je bent op jonge leeftijd volwassen moeten worden. Te jong misschien”, pikt Jef in. “Het kon niet anders”, aldus Cecilia. “Ik was de vijfde in de rij. De drie oudste waren het huis al uit, de vierde was een broer. Ik was 14 en moeder van vijf kinderen. Mijn jongste broer heeft nooit iets anders geweten. Hij noemt me vandaag nog altijd zijn mama.“

Dansvloer

Jef had een neef die een cafeetje had in Avekapelle. “Cecile sprong daar soms bij om voor de kinderen te zorgen en het huishouden wat te doen”, vertelt Jef. “Maar na haar werk kwam ze graag nog eens dansen. Daar, op de dansvloer, is de vonk meteen overgeslagen.” Een paar maanden later, op 12 januari van het nog prille 1950, geven ze elkaar hun jawoord in Avekapelle. Cecile is op dat moment amper 18 jaar. “Ja, dat was jong. Zelfs in die tijd”, zegt Jef. “Haar vader was net hertrouwd, en dus was haar moederrol bij haar broers en zussen misschien wat uitverteld. Althans, dat voelde zo aan. We waren verliefd, we kozen voor elkaar en dus zijn we getrouwd.” “We waren klaar om die stap te zetten. Ik was tenslotte al vier jaar moeder. Ik wist hoe je een huishouden moest runnen”, glimlacht Cecile.

Het gezin groeide snel. Samen kregen ze vier kinderen: Jean-Paul (67), Rita (66), Linda (52) en Henk (50). “De drie oudste wonen in Sint-Kruis bij Brugge. Het adres van de jongste is Sint-Niklaas, maar daar is hij bijna nooit. Hij woont in zijn mobilhome, altijd ergens anders. Ik denk dat ie nu in Spanje zit. Het is een avonturier, een beetje zoals zijn vader.” Jef lacht, Cecile ook. “Dat heeft hij inderdaad van hem”, wijst ze. “Ik ben niet zo avontuurlijk. Maar ik liet hem doen. Dat gaf hem plezier.”

Jef werkte als verkoopmanager bij chocoladefabrikant Côte d’Or, Cecile werd huisvrouw en breide truien voor iedereen in de familie die er één kon gebruiken. Eerst woonden ze in de wijk Nieuwstad in Veurne, later verhuisden ze naar het Rozenhof. Sinds twee jaar verblijven ze in woonzorgcentrum Ter Linden. Samen. “In mijn kamer staan onze bedden. Van haar kamer hebben we met heel wat spullen van thuis onze woonkamer gemaakt. Heel wat bewoners benijden ons, op deze verdieping zijn wij het enige koppel. We horen geregeld wel eens ‘Jullie hebben sjans dat je nog altijd bij elkaar kunt zijn’. Dat is waar, dat is een groot geluk. Dat beseffen we. We genieten nog elke dag van elkaars gezelschap. Als we samen zijn, zijn we gelukkig.”

Ondertussen breidde de familie verder uit: 12 kleinkinderen, 16 achterkleinkinderen en zelfs al één achterachterkleinkind. Dit weekend komt de hele familie nog eens samen om de platina huwelijksverjaardag van pa en moetje te vieren. “De kinderen hebben alles georganiseerd, hier in het woonzorgcentrum. Wij moeten ons nergens mee bezig houden”, kijkt Jef al vooruit. “Het wordt een mooie dag, dat voel ik. Zeventig jaar getrouwd, dat is tenslotte niet iedereen gegeven.”

Trouw en vertrouwen

Die zeventig jaar waren gevuld met tal van mooie momenten. Over de minder mooie praten ze niet. “We zijn altijd gelukkig geweest, we hebben een mooi gezin, iedereen is goed in wat ie doet. Wat wil je nog meer? Dat is het voornaamste. Hoe we dat doen? Cecile haar mooiste eigenschap is haar trouwheid. Trouw aan haar familie, trouw aan haar vrienden. En vooral aan mij.” (lacht) “Voor mij is dat hetzelfde: trouw en vertrouwen”, pikt Cecile in. “Laat dat onze tip, ons geheim zijn: vertrouw elkaar, wees trouw, gun elkaar iets en zie elkaar graag.”

“Ik hoop dat we hier over vijf jaar onze 75ste huwelijksverjaardag nog samen mogen vieren. Dan ben ik al 97… Dat begint toch al te tellen”, zegt Jef. “Mijn oudste broers zijn allebei 90 geworden, haar vader ook. We komen allebei wel van een sterk ras. Dus ja, wie weet. Laat ons maar gezond blijven. Dat is goud waard. De rest volgt dan wel.”