Jonge mama Louise (37): “In het ziekenhuis heb ik even voor mijn leven gevreesd”

Een vat vol energie, met beide voeten optimistisch in het leven, maar toch kreeg covid-19 Louise Claeys Bouuaert stevig te pakken. In die mate zelfs dat ze er aan dacht om een afscheidsvideo voor haar kinderen op te nemen. Maar ze vocht terug en geniet ondertussen thuis opnieuw van haar gezin. “Ik weet niet of we elkaar straks nog een hand of zoen op de wang zullen geven.”

Wie Louise Claeys Bouuaert nu, op anderhalve meter afstand, tegen het lijf loopt, zou nooit durven vermoeden dat de sympathieke Zonnebeekse enkele weken geleden in het ziekenhuis nog tegen het coronavirus vocht. Ze was er erg aan toe, zegt ze zelf. Maar haar vechtlust was groter. “Ik besef dat ik héél diep heb gezeten”, mijmert ze.

Hoe gaat het nu met je?

“Goed. Heel goed zelfs. Ik heb niet de indruk dat ik nog veel naweeën van die helse strijd ondervind. Ik ben nog altijd wat sneller vermoeid en heb moeite om diep in te ademen, maar dat zit volgens de artsen tussen mijn oren, daar zal ik me gewoon moeten overzetten. Mijn laatste bloedcontrole was goed en ik draai weer volop mee in ons gezinnetje. Elke twee dagen ga ik ook wandelen. Ondertussen tot tien kilometer ver. Ik kijk er wel naar uit om opnieuw te kunnen werken. Begin mei moet dat mogelijk zijn.”

De mensen in de medische sector zorgen voor ons, met gevaar voor hun eigen leven – Louise Claeys Bouuaert

Wanneer ben je je ziek beginnen voelen?

“Donderdag 19 maart. Een datum die ik niet snel meer zal vergeten. Enkele dagen eerder was ik met ons zoontje naar de spoeddienst van AZ Jan Yperman getrokken. Hij had een droge kroephoest en was kortademig. Ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Die bewuste avond had ik koorts en ook mijn dochter voelde zich niet lekker. Ik hoopte dat een goeie nachtrust me zou helpen, maar het werd alleen maar erger. Ik kreeg zware hoofdpijn en moest in huis zelfs een zonnebril dragen. Ik kon geen licht verdragen. Toen ik bijna 40 graden koorts had, stuurde mijn huisarts me naar de triagepost, maar mijn longen leken in orde. Ik bleef echter thuis aan mijn bed gekluisterd en uiteindelijk heeft mijn vriend Pedro beslist om naar de spoedafdeling te trekken.

Geen dag te vroeg, bleek daar…

“Ik ben hem nog altijd enorm dankbaar voor die beslissing. Mijn saturatie (zuurstofgehalte in het bloed, red.) lag enorm laag: op amper 54 procent. Ik was dood- en doodziek. Het medisch team stond ervan te kijken dat ik het ziekenhuis nog op eigen krachten was binnengewandeld. Ik kreeg meteen zuurstof toegediend, maar het ging al snel naar intensieve zorgen. Mijn situatie was ernstig.”

Schrok je toen je te horen kreeg dat covid-19 je te pakken had?

“Totaal niet. Ik had alle symptomen, mijn vermoeden werd gewoon bevestigd. Maar eigenlijk was ik toen al zo ziek dat ik me amper nog vragen kon stellen. Ik kreeg constant 25 liter zuurstof door mijn neus gepompt, maar ik besefte amper wat er gebeurde. Heel bizar, want ik ben van nature erg positief ingesteld.”

Heb je voor je leven gevreesd?

“Eerlijk? Ja. Er werd dagelijks een foto van mijn longen genomen en die gingen alleen maar achteruit. Ik stond zelfs op het punt om voor mijn kinderen en partner een afscheidsvideo op te nemen en wilde mijn eigen spaargeld naar onze gemeenschappelijke rekening overschrijven. Dan ben je echt met het einde bezig, hé. Maar plots kwam de ommekeer. De longarts zag een lichte opklaring in mijn longen en dat gaf me een enorme boost.”

Sinds 6 april ben je weer thuis. Hoe voelde dat aan?

“Dat was een echte overwinning. ‘s Avonds kroop mijn dochter dicht bij me in de zetel en begon ze te huilen. Ik was weer thuis. Toch was ik aanvankelijk nog wat onzeker. Die professionele hulp van in het ziekenhuis was er niet meer en ik wilde absoluut niet hervallen. Maar het gaat elke dag wat beter. Petje af voor iedereen die in de medische sector werkt. Zij zijn écht helden. Dat mogen we straks niet vergeten. Ze zorgen voor ons, met gevaar voor eigen leven.”

Heeft corona je leven veranderd?

“Ongetwijfeld. De wereld zal nooit meer dezelfde zijn, ik ook niet. We moeten ons jachtige leven in vraag durven stellen. Nu merken we dat het op een iets trager tempo óók werkt. Alleen jammer dat er daarvoor eerst zoveel doden moeten vallen. De mensen zullen ook voorzichtiger worden. Ik weet niet of we elkaar straks nog een hand of zoen op de wang zullen geven. En mondmaskers zullen standaard worden. Ik wil vooral meer genieten van de kleine dingen in het leven, van mijn gezin. Ik vind het positief dat de regering een exitstrategie heeft uitgetekend, maar is dit niet wat te vroeg? Laat ons sámen op onze tanden bijten.”