Iryna, met roots in Oekraïne, en haar vriend Steven bieden sinds enkele dagen onderdak aan elf familieleden uit het oorlogsland. “Wij hebben niet getwijfeld toen mijn twee zussen en nicht met hun kinderen de aanstormende oorlogsgruwel wilden ontvluchten. Van één van mijn zussen kon ook haar man ontkomen”, vertelt Iryna (35) op het terras van haar woning.
Het is wel even puzzelen om alles op een beperkte oppervlakte geregeld te krijgen. “Wij hebben zelf een kindje van 15 maanden en er komen hier ineens drie gezinnen bij. Het gaat, maar wij kijken toch verlangend uit naar een eigen woning voor twee gezinnen of nog beter naar de dag dat zij terug kunnen naar hun vaderland. Zij vragen niet anders maar iedereen voelt dat dit niet voor morgen is.”
Steven (ook 35) en Iryna leerden elkaar kennen in Gent toen ze aan de universiteit voor taal en letterkunde studeerde. “Wij woonden samen in Gent en sinds drie jaar hebben wij in Deerlijk onze stek. Steven werkt in Kortrijk en ik in Zwijnaarde. Ondertussen hebben wij een kindje (Demian) van 15 maanden.”
In de drie jaar in Deerlijk heeft het koppel meer dan gewone problemen gekend. Daarna nog de lange periode van corona waardoor de bezoekjes aan Oekraïne werden uitgesteld en thans de oorlog aldaar. Iryna :”mijn familie heeft veel vraagtekens. Mijn ouders wonen er nog omdat er nog twee oma’s zijn die niet willen vluchten, ze zijn er geboren, opgegroeid en daar gaan ze blijven tot het einde.”
Huwelijk
Eind vorig jaar leek de toekomst hen opnieuw toe te lachen. ”Wij konden naar onze familie en vierden samen 1 jaar van onze kapoen na 2 jaar de familie niet gezien te hebben. Ons verblijf was er vooral om ons kerkelijk huwelijk te regelen. De datum was vastgelegd. Een afspraak met de priester, de ringen en de kledij aangekocht. Het is zeer de vraag wat nog haalbaar zal zijn, maar wij hebben zeer weinig hoop. In mei zal het huwelijk hier in Deerlijk in het gemeentehuis voltrokken worden.”
Wanneer het gezin half januari terugreisde naar Vlaanderen werd in Oekraïne al over troepenbewegingen gesproken maar niemand geloofde dat er een invasie zou komen. Des te groter was de schok toen de Russen dit toch deden. Iryna: “Wij hoorden het de eerste dag en het duurde ettelijke ‘lange’ uren vooraleer wij onze familie aan de telefoon kregen en hoorden dat iedereen veilig was.”
In twee keer
De angstige dagen volgden elkaar op en op 1 maart werden plannen gesmeed om naar België te vluchten. Steven mocht een busje gebruiken van zijn werkgever en samen met zijn broer reed hij tot in Polen, Wroclaw. Daar pikten zij negen familieleden op richting Deerlijk.
Enkele dagen later besloot Iryna moederziel alleen met een bus te gaan om ook haar jongste zus en haar kindje van 18 maanden naar hier te krijgen. “Het was een helse tocht met de bus en terugkeer een treinrit. Maar sedert 13 maart is ook zij bij ons.”
De praktische schikkingen beredderen zij samen. Voor onderwijs kunnen de oudsten (lagere school) voorlopig afstandslessen volgen vanuit het thuisland.
Niet gemakkelijk
Iryna en Steven vertellen dat zij het zowel fysisch als psychisch niet makkelijk hebben. “De administratie verloopt niet vanzelf. Er is de taalbarrière voor Steven en de dagdagelijkse beslommeringen. Wij ervaren onze buren zoals wij ze eigenlijk nog niet kenden. Om de haverklap komt er iemand langs met iets dat wij nodig hebben.”
Steven en Iryna : “We willen vanuit diep van ons hart onze familie, buren, collega’s, vrienden bedanken voor alle hulp die we gekregen hebben. We waarderen het enorm”.
Kledij voor de kinderen (op één na allen meisjes) kunnen wij gebruiken en uiteraard voeding. Voor de voeding kunnen wij droge voeding, granen, suiker en bloem goed gebruiken. Ook flessen water worden door ons veertien in overvloed gebruikt. Contact kan via het sociaal huis.
(MVD)
West-Vlaanderen solidair met Oekraïne
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
