Joke Verbeke was 20 in 2000: “Chiro heeft mijn leven gevormd”

Philippe Verhaest

‘Ik word 20 in 2000’. Zo heette de rubriek waarin meer dan 500 jonge West-Vlamingen in onze krant vertelden over hun leven. 20 jaar later confronteren we hen met hun uitspraken van toen. Deze week: Joke Verbeke.

“Op vrijdag haast ik me naar de handbaltraining en daarna gaat het naar Chiro Uilenspiegel”

“Die twee verenigingen waren erg belangrijk voor me. De kern van mijn leven, zelfs. Zo goed als al mijn vrije tijd ging naar mijn sportclub en mijn jeugdbeweging. Daar heb ik ook mijn vaste vriendengroep gevonden, mensen die ik nu nog altijd vaak zie. Ik heb bij de dameshandbalploeg Izegem-Middelkerke een zevental jaar op het hoogste niveau gespeeld en ben er tot mijn 28ste actief gebleven. In 2018 is de club gestopt, maar die jaren zitten diep in mijn hart. Mijn kinderen spelen geen handbal, maar zijn wel lid van de zwemclub in Izegem. Sport is erg belangrijk in ons gezin. We gaan samen lopen en trekken er met de koersfiets op uit. Ook onze kinderen Cas en Kobe.”

“Chiro Uilenspiegel was zo mogelijk nog belangrijker voor me. Ik was er van mijn 5de tot 25ste lid en die jaren hebben mijn leven echt vorm gegeven. Ik ben enorm dankbaar voor de ervaringen die ik daar heb opgedaan. Bij de Chiro belandde ik in een erg heterogene groep met compleet verschillende individuen. Creatievelingen, muzikale duizendpoten, sportieve mensen… En we vulden elkaar perfect aan. Ik heb er geleerd dat iedereen evenveel waard is. Mijn Chirojaren hebben mijn wereldbeeld enorm verruimd. Onze kinderen zijn nu lid van Chiro Bosmolens. We hebben de microbe dus doorgegeven, want ook mijn man was chiroleider, bij Chirojongens Kachtem.”

“Ik ga graag uit, maar het nadeel is dat ik behoorlijk veel slaap nodig heb”

(glimlacht) “Ik heb nog altijd voldoende slaap nodig. Vijf uurtjes volstaan niet voor mij, ik heb mijn acht uur rust echt nodig. Anders zou ik niet functioneren. Mijn man heeft genoeg met wat minder. Op dat vlak vullen we elkaar perfect aan, maar ik heb wel het geluk dat ik zo goed als altijd diep slaap. En héél lang uitgaan is er ook niet meer bij. Meestal spreken we met vrienden thuis af, maar ik heb wel al mijn verjaardagsfeestje achter de rug, hoewel ik pas in augustus 40 word. Met vier vriendinnen hebben we op 22 februari al een fuif georganiseerd, want enkel die datum paste ons allemaal. Achteraf bekeken hebben we met de hele coronacrisis veel geluk gehad.”

“Ik vind niet dat we mensen met machines in leven moeten houden als dit niet de wens is van de persoon in kwestie”

“Daar sta ik nog altijd achter. De geneeskunde moet de levenskwaliteit verlengen, niet zozeer enkel de levensduur. Daar heeft niemand baat bij. Mijn mama heeft vorig jaar, na een strijd van twee jaar, euthanasie aangevraagd. Zo heeft ze op een mooie en serene manier afscheid kunnen nemen. Ze gaf zelf aan dat het gevecht tegen de ziekte genoeg was geweest. Die wens moet je altijd respecteren. Ik ben er zeker van dat ze alles heeft gegeven wat ze in zich had, dan moet je als naaste ook achter die keuze staan. Een mens heeft van nature een ongelooflijke overlevingsdrang, dan mag je een dergelijke beslissing niet in twijfel trekken.”

“Ik vind het jammer dat ik geen muziekinstrument kan bespelen. Ik trok tot mijn negende naar de muziekschool, maar moest elke les verlaten om logopedie te volgen”

“Dat blijft een hiaat, ja. (lacht) Al ben ik nu wel een poging aan het ondernemen om via een app ukelele te spelen. Ideaal om de coronamaanden zinvol in te vullen en het begint aardig te lukken. Muziek is wel belangrijk in mijn leven. De radio staat altijd op en ik heb een pak Spotify-lijstjes, maar concerten en festivals schuim ik niet meer af. Te veel volk, te druk… Ik heb het meer voor het kleinschalige. Al maak ik graag een uitzondering voor K’s Choice, mijn favoriete groep aller tijden. Die heb ik al vier keer live gezien en enkele maanden geleden kon ik ook een try-out van Rex Rebel, de nieuwe groep van Sam Bettens, meepikken. Heerlijk.”

Joke Verbeke is geen rustige ziel:
Joke Verbeke is geen rustige ziel: “Er spoken altijd nieuwe plannen door mijn hoofd. Zo wil ik nog een revalidatieprogramma uitwerken voor mensen die een kankerbehandeling hebben doorgemaakt.”© Joke Couvreur

“Ik ben erg verdraagzaam, maar kan niet tegen mensen die vooroordelen hebben”

“Ik hou er nog altijd niet van om in clichés te denken. Ik wil iedereen de kans geven om zich te bewijzen, al moet ik ook zelf opletten om niet in die val te trappen. Het gebeurt ook dat vooroordelen terecht blijken, maar je moet iedereen als een blanco blad benaderen. Alleen zo schep je ruimte om iemand kansen te geven.”

“Binnen tien jaar wil ik op een opgeknapte boerderij wonen en veel beestjes rond me hebben”

(grijnst) “Die hoeve is er niet gekomen, maar ik ben tevreden met wat we hebben. Een mooie tuin, een gezellig gezin, een leuke job… Ik vind dat ik zo goed als alle doelen heb bereikt, al ben ik geen rustige ziel. Er spoken altijd nieuwe plannen door mijn hoofd. Zo wil ik nog een revalidatieprogramma uitwerken voor mensen die bijvoorbeeld een kankerbehandeling hebben doorgemaakt of een moeilijke periode hebben beleefd. Dan kunnen ze in een kleine groep trainen om hun energiepeil weer op te krikken. Hierdoor hoop ik mijn steentje te kunnen bijdragen om mensen weer zelfvertrouwen te geven.”

Joke Verbeke (°2 augustus 1980) is de dochter van José Verbeke (69) en Annemie Hoorne, die in februari 2019 jammer genoeg is overleden. Ze is de zus van Dries (45). Joke is getrouwd met Korneel Vandromme (42) en samen zijn ze de ouders van Cas (10) en Kobe (7). Het gezin woont in Izegem. Joke is licentiate lichamelijke opvoeding en heeft ook een master in de kinesitherapie op zak. Ze werkt als kinesitherapeute bij Kine Roeselare. In haar vrije tijd houdt ze van fietsen en wandelen.

Het interview van 20 jaar geleden

Vorige week maandag werd Joke Verbeke, woonachtig Ter Beemden 90, negentien lentes jong. Als alles volgens wens verloopt, start ze binnenkort haar tweede jaar als bio-ingenieur in Leuven. Joke is de dochter van José (accountant) en van Annemie Hoorne, tot voor enkele jaren werkzaam als kokkin in het Sint-Jozefsziekenhuis. Dries (24) is haar enige broer. Joke, die verloofd is met Pieter Stragier, is lid van de Izegemse handbalclub. Verder is ze actief als leidster bij Chiro Uilenspiegel. Vorig jaar had ze de rakwi’s (5de en 6de lj.) onder haar hoede. Vanaf volgend werkjaar is ze verantwoordelijk voor de tito’s (jongens en meisjes uit het eerste en tweede middelbaar).

Je studeert in Leuven. Durf je jezelf een fuifbeest te noemen?

Joke: “Nee, niet echt. Ik ga graag eens uit, maar het enige nadeel is dat ik behoorlijk veel slaap nodig heb. Vorig jaar heb ik niet zoveel de gelegenheid gehad om de bloemetjes buiten te zetten. Van april tot juni liep ik op krukken, na een operatie aan de voet te hebben ondergaan. Van augustus tot november was het van hetzelfde laken een broek. Aan de eerste oefenmatch van het handbal, hield ik gescheurde kruisbanden over. Pas op, dit zeg ik niet omdat ik mijn schade qua uitgaan wil inhalen, hoor!”

Uitgaan, handbal en Chiro: Dit zijn de ingrediënten van een doordeweeks weekend. Klopt dit?

Joke: “Ja. Als ik op vrijdagavond thuis kom van Leuven, haast ik me om naar de handbaltraining te gaan. Van zodra deze gedaan is, rep ik me naar de Chiro. Als ik geluk heb, is de vergadering nog bezig. Als de vergadering afgelopen is, fiets ik naar de Grote Markt. Meestal ga ik dan naar het Vlaams Huis of naar Hoppies (nvdr. ‘t 25ste uur). Ik zorg ervoor dat ik tussen 1 en 2 uur thuis kom. ‘s Zaterdags werk ik wat voor school en spelen we een handbalmatch. ‘s Avonds ga ik opnieuw naar de Markt, breng ik een bezoek aan de cinema, of pik ik een fuifje mee in de ISO of in het JOC. Op zondag zet ik opnieuw mijn zinnen op school en ga ik naar de Chiro, om vervolgens vlug terug de trein te nemen, richting Leuven.”

De trein wordt verondersteld een veilig vervoermiddel te zijn. Vind je dit ook van de auto ? Heb je al een rijbewijs?

Joke: “Een rijbewijs heb ik nog niet. Ik heb wel de goesting om het te leren, maar met de krukken is het er nog niet van gekomen. De auto vind ik wel een veilig vervoermiddel, als je er verstandig mee rijdt. Ik zou zeker niet in een wagen kruipen van een zotte chauffeur.”

Wat vind je nu beter of slechter aan de maatschappij in vergelijking met vroeger?

Joke: “Ik vind het beter dat we een goed gevorderde geneeskunde hebben, zodat het leven op zich (en ook de kwaliteit ervan) kan worden verlengd. In ben er dan wel weer tegen dat men mensen in leven wil houden via de machine, als dit niet de wens was van de persoon in kwestie.”

Van welke eigenschap vind je het echt jammer dat je hem niet bezit?

Joke: “Muziek spelen. Ik ben naar de muziekschool gegaan toen ik negen jaar was. Iedere keer moest ik vroeger de lessen verlaten, omdat ik naar de logopedist moest om mijn dyslexie weg te werken. Ik miste telkens een deel van de lessen en wist daarenboven niet wat we moesten voorbereiden tegen de volgende les. Ik kreeg dan onder mijn voeten, was niet meer gemotiveerd en zei de muziekschool vaarwel. Moest ik nu opnieuw beginnen, zou ik kiezen voor de trompet of de saxofoon. Vroeger zou dit de dwarsfluit zijn geweest, omdat ik gewoon geen weet had van het bestaan van andere instrumenten.”

Ben je een verdraagzaam iemand of zijn er zaken waar je absoluut niet tegen kan?

Joke: “Ik kan heel veel verdragen. Waar ik wel niet tegen kan, is dat mensen vooroordelen hebben (op basis van het uiterlijk bijvoorbeeld) over iemand. Ongetwijfeld lopen er veel zo’n mensen rond.”

Over het uiterlijk gesproken: Heb je ooit al eens gedacht: ‘Ik was liever een jongen geweest?’

Joke: “Ja, vooral toen ik jonger was. Toen ik klein was, speelde ik graag met de jongens. Ik was waarschijnlijk een halve knechtebrokke (lachje). Nu ben ik blij dat ik een vrouw ben, al heb ik het soms moeilijk met de vrouwelijke beperkingen. Ik denk dan maar aan kracht en snelheid. Ik kan ook niet tegen domme opvattingen zoals ‘Een vrouw moet wassen, strijken, … .’ Mijn vriend Pieter is daarvan al op de hoogte. Verder vind ik het wel fantastisch dat ik ooit een kindje in mij zal voelen groeien.”

Voel je je Vlaming of Belg? Ben je blij in België geboren te zijn?

Joke: “Ik voel me evenveel Belg als Vlaming. Ik vind het eigenlijk stom dat er een Vlaanderen en een Wallonië; is. België is al zo’n klein landje, waarom dan nog dit onderscheid! Ondanks alle schandalen, ben ik blij dat ik in België geboren ben. Deze schandalen zullen wel een keer overgaan, zeker ?”

Hoe zie je jezelf over zo’n tien jaar?

Joke: “Ik hoop afgestudeerd te zijn als bio-ingenieur. Hopelijk vind ik een jobke waar ik me goed in voel. Ik zal al wel al getrouwd zijn met mijn vriendje Pieter en waarschijnlijk al denken aan een eerste kindje. Ik zou graag in een opgeknapte boerderij wonen, waar er veel plaats is om beestjes te laten rondlopen. Hangbuikzwijntjes, geitjes en struisvogels zouden er ongetwijfeld bij zijn.”

(Kurt D’hulster, 18-08-1999)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier