Jens Haverbeke overleed vijf jaar geleden na motorongeval: “De pijn slijt niet”

Claudia en Johny in hun woning, met de foto van hun dierbare overleden zoon. (foto FODI) © (foto FODI)
Redactie KW

Donderdag 26 september is het vijf jaar geleden dat Jens Haverbeke verongelukte met zijn motor bovenop de Wantebrug, ter hoogte van de Trakelweg. Hij botste met op een auto met aanhangwagen, die vanuit de Trakelweg richting Wantebrug reed. Zijn ouders Johny en Claudia blikken terug.

Vrijdag 26 september 2014 om 12.20 uur: Jens (23) kwam thuis van zijn werk bij de firma Monument in Ingelmunster. Hij sprak opgewekt met zijn ouders, die even later naar hun job vertrokken. Jens besloot nog een tochtje te maken met zijn motor. Hij vertrok van zijn woning in de Gentstraat, dichtbij de Wantebrug. Nog geen driehonderd meter verder knalde hij met zijn motor tegen een auto met aanhangwagen. Hij overleed ter plaatse. “Ik zat al op mijn werk bij Spano in Oostrozebeke, toen ik samen met zoon Niels die daar toen ook werkte werd geroepen in een bureau waar de politie stond. We werden ingelicht en meegenomen naar de plaats van het ongeval. Ik wilde mijn zoon nog zien. Ik ben er ook bij geweest”, zegt vader Johny.

Moeder Claudia reed met haar fiets naar haar werk in een kinderdagverblijf in Izegem. “Onderweg kwam ik de 100 tegen. Toen ik op mijn job aankwam, hoorde ik dat er iets was gebeurd. Vanaf dat moment leefden we op automatische piloot. Je zou zelfs vergeten om te eten. Gelukkig kwamen onze goede vrienden Hilde en Frank zelfs langs met eten. Sinds die dag is ons leven compleet veranderd. We zijn nu al vijf jaar verder. De ene dag gaat het beter dan de andere. Soms zit ik te huilen op mijn fiets wanneer ik naar mijn werk rij of terugkeer.”

Hoe evolueerde jullie leven?

Claudia: “Het voelde aan alsof we werden geleefd. Mensen kwamen, mensen vertrokken. Persoonlijk kon ik er goed over praten. Het deed zelfs deugd om met andere mensen erover te praten. Mijn man is eerder stiller op dat gebied, hij had het daar iets moeilijker mee. Johny kon en kan – daarover goed praten met mij, niet met anderen.”

Jens is gestorven dichtbij het ouderlijk huis. Is het pijnlijk om iedere dag geconfronteerd te worden met de plaats van het ongeval?

Johny: “Als ik de voordeur open doe, kijk ik meteen naar de Wantebrug. Als ik naar mijn werk rij, dan passeer ik de plaats van het ongeval, zijn herdenkingskruis… Dan zie ik hem daar weer liggen. Ze hadden mij afgeraden om te gaan kijken, maar ik wilde mijn zoon zien. Ik ben nu wel blij dat ik er bij ben geweest.”

De eerste maanden was het hier ongetwijfeld druk. Kwamen er daarna nog mensen langs?

Claudia : “De échte vrienden komen nog altijd af. Vorige week sprongen nog twee van zijn kameraden binnen voor een babbel. Het is fijn om nog over Jens te kunnen praten. Zijn vriendin Eline (waarmee hij toen vier jaar samen was, red.) komt ook nog langs, net als haar ouders.”

Werden jullie ook geconfronteerd met ongepaste reacties of pijnlijke uitspraken?

Claudia : “Soms weten de mensen niet hoe ze je moeten aanspreken. Ze vragen ‘hoe is het?’. Dat bedoelen ze goed, maar op zo’n moment kán het niet goed met je zijn. Ze bedoelen het wel niet slecht. Johny had het moeilijker met dergelijke uitspraken.”

Hoelang duurde het voor jullie leven wat draaglijker werd?

Claudia : “Ik werk in het kinderdagverblijf Engelbewaarder in Izegem. Ik wilde heel snel terug bij de kinderen zijn. Ik kon niet thuis blijven zitten en alleen verwerken. Ik moest bezig blijven. Tussen de kinderen ging dat vlotter.”

Johny : “Mijn werkgever Spano heeft mij goed opgevangen. Het moeilijkste was echter om weer die Wantebrug over te steken.”

Jens Haverbeke. (repro FODI)
Jens Haverbeke. (repro FODI)

Bleef zijn kamer dezelfde? Bewaren jullie nog zijn kledij of zijn er andere zaken van Jens die jullie koesteren?

Claudia : “We waren net onze woning aan het opknappen. Alles van Jens stond in dozen. Hij had al gezegd dat hij bepaalde zaken wilde houden en andere zou weggooien. Later hebben we zijn slaapkamer ingericht zoals hij dat wilde, maar helaas heeft hij dat niet meer gezien.”

Wat missen jullie het meest?

Claudia : “Jens was een knuffelbeer. Hij kon mij in de lucht optillen en eens stevig vastnemen. Dat mis ik wel. Hij had veel vrienden die over de vloer kwamen. Thuis was er altijd lawaai, want hij hield van muziek en van zijn motor. In ‘t begin zei ik altijd dat het stil zou zijn zonder hem. Dat is ook zo.”

Mensen die in dezelfde situatie zitten, zeggen dat de pijn na een tijdje slijt. Is dat zo?

Claudia : “Och, slijten… Ik denk dat dit een verkeerd woord is. Je blijft er automatisch toch iedere dag aan denken. Vergeten is onmogelijk. Gelukkig hebben we nog onze zoon Niels, schoondochter Chabelli en onze kleindochter Esmee.”

Die Wantebrug oversteken… dat blijft enorm moeilijk

Hoe beleven jullie de feestdagen?

Johny : “Kerstmis was voor ons echt een hoogdag. We trokken al enkele jaren met de kinderen voor enkele dagen naar Durbuy. Jens en Niels hielden van de kerstmarkt. Na zijn overlijden zijn we dat blijven doen. Niemand pakt ons die dagen af. We zijn nu zelfs al met twaalf familieleden die naar Durbuy reizen. We drinken dan eentje op Jens zijn gezondheid, want hij dronk ook graag een goeie.”

Kunnen jullie nog een gelukkigNieuwjaar toewensen aan familie of vrienden?

Claudia : “Het is niet omdat we Jens verloren, dat we niet meer bij andere mensen gelukkig kunnen zijn of mensen iets kunnen toewensen. We blijven positief. Sommige koppels gaan na zo’n dramatische gebeurtenis uit elkaar. Johny en ik zijn echter nog meer naar elkaar toegegroeid.”

Hoe herdenken jullie zijn verjaardag?

Claudia: “Een specifieke traditie hebben we niet. We zetten dan wel een bloemetje aan de brug en op het kerkhof. Als zijn vrienden langskomen, drinken we samen iets. Op zijn geboorte- en sterfdag doen we niets speciaals. We denken er gewoon iedere dag aan.”

Wat doen jullie op 26 september, op die moeilijke dag, nu al vijf jaar geleden?

Claudia: “Johny en ik moeten werken. Dat is maar goed ook, want dan kunnen we onze gedachten verzetten. Maar in ons hoofd blijft die film zich afspelen, iedere dag opnieuw. Niet enkel op 26 september, dus. Het is rond die periode ook altijd de gezinshappening van AVI, waar ik in het bestuur zit. Drukke dagen…”

Hadden jullie contact met de aanrijder?

Claudia : “Eén dag na het ongeval is hij bij ons geweest. We hebben hem nooit een schuldgevoel gegeven. Het ging allemaal zo vlug. Hij kon er niets aan doen. Voor die bejaarde man was het ook heel lastig. Ook hij denkt nog iedere dag aan onze Jens. Het vonnis werd voorwaardelijk uitgesproken, hij kon ook zijn rijbewijs behouden. Ik vond dat positief van de rechtbank.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier