Met gemengde gevoelens trok Jenny Wylin (66) op 31 juli de deur van haar kapperszaak in de Wandelingstraat in Kortrijk definitief achter zich dicht. “Ik zal het zeker missen want ik ben graag tussen de mensen”, klinkt het. “Maar corona heeft mij het duwtje gegeven dat ik nodig had om te stoppen.”
Helemaal overtuigd van haar keuze is Jenny duidelijk nog niet. Tijdens ons gesprek moet ze af en toe een traantje weg pinken. “Het zijn vooral de mensen die ik ga missen”, vertelt ze. “Ik ben heel graag tussen het volk. Bovendien ken ik sommige van mijn vaste klanten al bijna 50 jaar. Die vragen zich af waar ze nu naartoe moeten, alsof er geen andere kapsters in Kortrijk zijn.” (lacht)
Er zijn voor Jenny heel veel herinneringen verbonden aan haar zaak. Zo leerde ze er in de jaren zeventig haar man Jean Mortier (69) kennen. “Hij was enkele huizen verderop aan de slag als loodgieter. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden”, lacht ze.
Leercontract
“Ik heb haar dan eens uitgenodigd om te gaan dansen en de rest is geschiedenis”, vult Jean aan. Het koppel trouwde in 1975 en kreeg niet veel later een dochter, Isabel (41). Die raakte door haar mama besmet met het zelfstandigenvirus en runt ondertussen al verschillende jaren schoonheidssalon Bellissima Esthethiek in de Sint-Janswijk. Inmiddels mogen Jenny en Jean zich al vol trots oma en opa noemen.
Jenny werkte in 1970 eerst drie jaar met een leercontract bij kapper Ronny in de Rekollettenstraat in Kortrijk, maar al snel koos ze voor een eigen zaak. “Daar kwam wat gefoefel met papierwerk aan te pas”, vertrouwt ze ons toe met een knipoog. “Ik werd pas op 13 oktober 1971 18 jaar. De deuren van mijn kapperszaak opende ik al op 1 oktober. Dat mocht helemaal niet, maar mijn pa heeft daar toen een mouw aan gepast.”
Starten deed de tiener in de Wandelingstraat 52. Na negen jaar verhuisde ze een jaartje naar de Veldstraat om vervolgens in de jaren 80 in een nieuwbouw te trekken op nummer 60. “We hebben hier ook altijd gewoond”, vertelt ze. “Nu de zaak dicht is, zijn we niet van plan om te verhuizen. Ook aan het salon wil ik niet raken. Alleen het bord aan onze gevel moet weg. De dame daarop is zo lelijk dat onze buurman er niet van kan slapen.” (lacht) “40 jaar geleden was dat de mode.”
Met pijn in het hart
Sluiten deed ze met pijn in het hart. “Maar het zat er aan te komen. Ik heb veel loyale klanten, die er al bij zijn van in het begin. Maar velen verhuizen naar serviceflats of woonzorgcentra. Na de eerste coronagolf heb ik even overwogen om niet meer open te gaan. Maar ik wilde niemand in de steek laten en in schoonheid eindigen. Vandaar dat ik nu pas de deuren sluit.” Ondanks haar welverdiend pensioen, denkt Jenny niet aan stilzitten. “Mijn man en ik reizen heel graag. En met dit mooie weer staan er nog heel wat fietstochten gepland”, klinkt het enthousiast. (AN)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier