De laatste kleutertjes mogen dan al vier jaar geleden het Ruiterschooltje hebben verlaten, Jef Bloemen en zijn echtgenote Magda hebben dat niet gedaan. Zij wonen nog steeds in het grote hoekhuis dat onlosmakelijk verbonden blijft met de school en er zelfs een deel van uitmaakt. Maar ze beseffen ook dat ze niet eeuwig in dat grote huis kunnen blijven.
Jef Bloemen is er 80 en zijn echtgenote Magda Vercruysse is vijf jaar jonger. Magda en Jef zijn al hun hele leven een sociaal koppel die graag veel mensen rond zich hebben.
“Van 1970 tot 1980 hield ik het café Artois in de Meensesteenweg open en dat was een echt volkscafé”, herinnert Magda zich. “We hadden onze vaste klanten en er werd gepraat, gelachen en geweend. We vormden een hechte gemeenschap. In het weekend kwamen hele gezinnen naar de Artois. De kinderen speelden dan allemaal samen in het poortgebouw terwijl de ouders een glas dronken en een oogje in het zeil hielden. Toen het café onteigend werd, organiseerden de klanten zelfs een heuse begrafenisdienst met gedrukte rouwkaartjes. De begrafenisstoet startte aan café De Sportvriend en kwam tot aan Artois. Het was een triestig moment maar we konden het toch met een lach afsluiten.”
Aparte delen
“Toen hebben we een zevental jaar in de Iepersestraat gewoond tot dokter Erik Lamsens me vroeg waarom we het Ruiterschooltje niet kochten dat al een aantal jaar te koop stond”, neemt Jef over. “Ik vroeg of hij gek was. Wat moesten wij in godsnaam met een school doen? Maar hij vertelde mij dat het vroegere kloosterhuis en de school eigenlijk twee aparte delen waren. Dat veranderde de zaak en ik trok naar de nonnen van de Burgerschool die eigenaar waren van het kloosterhuis. Wij hebben het huis dan gekocht en bij de eigendom hoorde zelfs een klaslokaal en een gedeelte van de speelplaats.”
“Nadat de koop bezegeld was, kreeg ik de sleutels van het huis en alle lokalen. Het was net een bos sleutels van een middeleeuws kasteel: tientallen grote, ouderwetse sleutels aan een metalen ring. Ik had het geluk dat ik bijna met pensioen was want er was gigantisch veel werk aan dat huis. De ramen moesten allemaal vervangen worden, er moest bijna overal gevloerd worden en de plafonds werden verlaagd. Op de eerste verdieping waren er vier slaapkamers voor de nonnen die er vroeger woonden. Die kamers werden afzonderlijk verwarmd met een kleine mazouttank op de kamer.”
Twee pompbakken
“Dit is een heel oud maar stevig huis, weet je? Ik geloof dat het bijna 150 jaar oud is. Het is een klooster geweest en in de Eerste Wereldoorlog was het een veldhospitaal voor gewonde Duitse soldaten. De muren zijn tussen de 35 en 37 cm dik en dit zonder spouwen. Het zal echt niet snel instorten (lacht).”
Juffrouw Annie heeft een stempel gedrukt die nooit uit te wissen valt
“Werkelijk alles moesten we herdoen of bijplaatsen”, lacht Magda. “In de woonkamer was er slechts één stopcontact met een lamp. Er waren twee pompbakken en alle deuren en muren waren in een ander kleur geschilderd. In de woonkamer hebben we wel de oude vloer bewaard en daar ben ik nu nog blij om.”
“Het heeft natuurlijk iets, in en naast een school wonen. Wanneer de kinderen mijn man zagen, riepen ze altijd ‘Hé, Jefke’. En als ik dan buiten kwam, riepen ze naar elkaar ‘daar is de mama van Jefke’ (lacht).”
“We hebben duizenden ballen opnieuw over de draad gegooid”, bedenkt Jef.
“Bijna de helft van de speelplaats was deel van ons huis. En we leefden ook met de bel, ja. De allereerste bel was een koperen bel die met een ijzerdraad door de muur kwam. Later was het een handbel die door de leerkracht werd geluid. Dé leerkracht van het Ruiterschooltje was zonder enige twijfel juffrouw Annie. Zij heeft hier een stempel gedrukt die nooit uit te wissen valt. Zij was echt de mama van alle kleutertjes.”
“Het was een triestig moment toen iedereen te horen kreeg dat het schooltje moest sluiten”, knikt Magda.
Tussen vier planken
“Ja, ook wij vonden het jammer maar er was niets aan te doen. Er waren maar elf kleutertjes meer en er moesten er minimum twaalf zijn. Wat nu in Staden gebeurt met de sluiting van het schooltje en het bijhorend verdriet, begrijpen wij perfect”, aldus het koppel.
We hebben duizenden ballen opnieuw over de draad gegooid
“Er is nog niets gebeurd met ons schooltje sinds de sluiting. Het zal in de toekomst wellicht worden afgebroken en er zal hoogstwaarschijnlijk een nieuw woonproject komen. Wij hebben daar eigenlijk niets mee te zien want het schooltje en ons huis zijn twee verschillende zaken. Maar ik vermoed dat de toekomstige bouwpromotor wel met ons zal komen praten om te weten wat onze plannen zijn.”
“We wonen hier nu 32 jaar en ik heb altijd gezegd dat ik hier zal vertrekken tussen vier planken”, lacht Jef. “Maar dat mag nog een heel eindje duren, hoor.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier