‘Ik word 20 in 2000.’ Zo heette de rubriek waar meer dan 500
jonge West-Vlamingen in onze krant vertelden over hun leven.
Twintig jaar later confronteren we ze met hun uitspraken van toen.
“Het geeft meer voldoening om zelf iemand te helpen dan om tien weesgegroetjes te lezen”
“Wij hebben de christelijke tradities in ere gehouden: getrouwd voor de Kerk, kinderen laten dopen… Het behoort tot onze cultuur en het zijn mooie momenten. Het heeft voor ons niet meer betekenis dan dat. Zelf het goede doen, vind ik nog altijd belangrijker. Met geloof ben ik niet echt bezig. Al heb ik de voorbije 20 jaar wel veel boeken gelezen over de kosmos en het ontstaan van het heelal. Misschien had ik beter wat meer doe-het-zelfboeken gelezen (grinnikt). Er is regelmatig wel eens een klusje op te knappen en het is makkelijk als je dat zelf kan fixen. Ik vloek soms op mezelf dat ik daar niet beter in ben. De komende 20 jaar zou ik graag 20 keer handiger worden.”
“Verpleger worden en mensen helpen om dan voor een jaar of vier naar Ethiopië of Somalië te trekken met Artsen zonder Grenzen”
“Ik wist al van in de lagere school dat ik verpleegkundige wilde worden, ik weet ook niet waarom. Een soort roeping zeker? En ik heb er absoluut geen spijt van. Ik werk als psychiatrisch verpleegkundige. Een boeiende job, zeker nu. Ik werk met jongeren die met depressies en angststoornissen kampen. Ik twijfelde even om laborant te worden, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Ik werk liever met mensen. Ik dacht toen ook aan lesgeven in de verpleegkunde en dat interesseert me nog altijd. Stagebegeleiding of zo. Maar Ethiopië of Somalië? Dat is er nooit van gekomen. Ik leerde Sofie kennen… en mijn verse vriendin zo lang achterlaten, dat was moeilijk.”
“Daarna wil ik zelf een gezinnetje stichten, een huisje kopen om gezellig met mijn vrouwtje van het leven te genieten en samen met haar vooral veel te reizen”
“We hebben een gezinnetje gesticht en een huisje gekocht. En ook wel veel gereisd: de Verenigde Staten, de Caraïben… Maar mijn zin om te reizen is sterk afgenomen, zeker nu met de uitbraak van het coronavirus. Ik heb er zeker geen last van dat we deze zomer misschien niet op reis zullen kunnen. Vroeger dacht ik: hoe verder we kunnen reizen, hoe liever. Maar nu ik tot de jaren van verstand ben gekomen, vind ik dat niet meer zo nodig. Een reisje naar Westouter, naar Nederland of eens een trip naar de Ardennen. Dat is voor mij nu al meer dan voldoende.”
“We moeten de natuur meer dan ooit respecteren en behouden wat we op dit moment in stand houden”
“Actueler dan ooit hé? Ik ben niet pessimistisch, maar de 20 jaar die nu voor ons liggen zijn cruciaal. Het wordt een kantelpunt, ook al zeggen ze dat al lang. Maar ik was daar toen al mee bezig en nog altijd. We proberen geen water te verspillen, geen eten weg te gooien, zoveel mogelijk verplaatsingen met de fiets te doen… Sofie eet geen vlees en ik eet ook regelmatig vegetarisch. Maar ik denk niet dat de kinderen zonder vlees zouden kunnen. En zelf vind ik af en toe een goede biefstuk ook niet te versmaden.” (lacht)
“Geef mij maar harde rockmuziek van het metalgenre: Metallica, Sepultura en Iron Maiden”
“Dat is nog altijd mijn voorkeursmuziek en ook die van mijn zoon Ewoud (lacht). Daar is niets aan veranderd. De voorbije 20 jaar heb ik wel tien keer Metallica gezien. Sinds een jaar of twee speel ik ook zelf in een band, The Violent Moodswings. Er stond heel wat op stapel deze zomer: drie optredens, een cd-opname… Maar door corona staat het allemaal on hold. We verlangen om weer te mogen optreden. Intussen speel ik thuis wat gitaar, soms ook met de kinderen. En ik heb de drum weer ontdekt, want daarop kan je perfect alleen spelen.”
“Ook kan deze muziekgroep er helpen voor zorgen dat mensen de kans krijgen om hun eigen dagelijkse opgekropte agressie wild uit te leven en hiermee spreek ik ook voor mezelf”
“Met muziek probeer ik mijn relativeringsvermogen op peil te houden. Dat wordt wel eens op de proef gesteld: het werk, de kinderen… Maar het lukt me wel. Muziek is een uitlaatklep. Ik ben blij dat ik intussen opgeschoven ben van beluisteren naar zelf uitvoeren. Ik had nooit gedacht dat het 20 jaar zou duren voor ik zelf in een band speelde. Dat mocht wel sneller zijn gegaan. Al die jaren heb ik nochtans inspanningen gedaan om contacten te leggen. Maar zo makkelijk is het niet. Je moet minstens met vier zijn om een groepje te hebben en er gaat veel tijd in het maken van nummers. Tijd is een gegeerd goedje geworden.”
Bio
Jan Vandecasteele werd geboren op 4 oktober 1980 en groeide op in Ichtegem, waar hij nu al zijn hele leven woont. Hij studeerde psychiatrisch verpleegkunde en een master in de verpleegwetenschappen en werkt nu als psychiatrisch verpleegkundige in het psychotherapeutisch centrum Rustenburg in Brugge. Jan is getrouwd met Sofie Vansteenkiste en de papa van Tristan (9) en Ewoud (7). Hij speelt mee in de Ichtegemse Revue en houdt van lezen, in de tuin werken, fietsen en voetballen met de zonen. Jan is een muziekliefhebber en en speelt sinds een tweetal jaar gitaar bij The Violent Moodswings.
Het interview van 20 jaar geleden
Jan Vandecasteele is rustig van aard, meet 1m96, weegt 75 kilo en zal allicht het tweede jaar Verpleegkunde starten aan de Katho in Roeselare. Deze jongeman woont thuis in de James Ensorlaan 9 en is de zoon van de gepensioneerde metselaar Robert Vandecasteele (66) en huisvrouw Nicole Spriet (51). Zijn zus Katrien is 40 jaar en autorijlesinstructeur in Torhout. Broer Filip (36) daarentegen woont in Roeselare en is werkzaam als onderhoudsman bij NMBS Oostende.
Acid Techno of zachte klassieke muziek?
Jan : “Geef mij maar harde rockmuziek van het metal-genre met groepen als Metallica, Sepultura en Iron Maiden. Van deze groepen vind ik vooral de teksten goed, alhoewel velen de muziek niet begrijpen. Verder hou ik ook met de groepen ‘Congress’ en ‘Length of time’ van het rockgenre uit de hardcorescène. Uit hun teksten spreekt dat ze voorstander zijn van een gezond milieu en zij ook tegen dierenmisbruik zijn. Het spreekt me aan omdat ik zelf ook raakvlakken ontdek in mijn eigen happy karakter! Per week luister ik een 20-tal uur muziek en speel zelf met Ichtegemnaars Björn Vanmoerkerke (19), Stefaan Deblauwe (19) en Ben Mispelon (21) in de pas opgerichte Hardcoregroep ‘No Way Back’. De teksten die door Björn Vanmoerkerke zijn geschreven gaan in tegen de heersende maatschappelijke druk en de aanpak van de Katholieke kerk. We vinden dat ze veel te veel praten in plaats van iets doen. Daarmee willen we mensen sensibiliseren. Ze moeten daarom niet altijd akkoord gaan met onze standpunten, maar weten dat er mensen zijn die denken zoals wij. Ook kan deze muziekgroep er helpen voor zorgen dat mensen de kans krijgen om hun eigen dagelijkse opgekropte agressie op onze muziek wild uit te leven en hiermee spreek ik ook voor mezelf.”
Niet gelovig of gelovig?
Jan : “In principe ben ik gedoopt en katholiek. Ik heb mijn vormsel gedaan en wil dat mijn kinderen dat ook doen. Dit neemt niet weg dat ik veel vragen heb bij het geloof. Geloof is voor mij niet op zondagmorgen naar de mis gaan… Ik put mijn eigen energie uit mensen die zelf in mij geloven en niet uit een priester die op zondag staat te preken. Ik vind dat het meer voldoening geeft om iemand zelf te helpen dan om tien weesgegroetjes te lezen. Ik wil het goede zelf doen, dat is mijn geloof!”
Hoe ziet je doordeweeks weekend eruit?
Jan : “Tijdens het schooljaar studeer ik een uurtje of zes om dat bij de examens op te trekken tot een weekend. Meestal spendeer ik ook wat tijd in JH De Melkerie, waar ik mij met vrienden kan ontspannen en een pintje drinken. Ik ben een regelmatig uitgaanstype dat op vrijdag altijd rond 1u.30 en op zaterdag altijd tussen 2u. en 3u. huiswaarts gaat. Bij JH De Melkerie maak ik deel uit van het bestuur en werk ik ook mee aan de organisatie van fuiven en activiteiten voor ons jeugdhuis. Sinds een tijdje tracht ik ook tijdens de repetities van ‘No Way Back’ een tweetal uur gitaar te spelen. Verder kan ik mij amuseren met de betere comedie of een actiefilmpje.”
Wat wil jij met je leven aanvangen?
Jan : “Verpleger worden en mensen helpen om uiteindelijk voor een jaar of vier naar Ethiopië of Somalië te trekken met Artsen zonder Grenzen. Ik kies voor deze twee landen omdat er daar heel wat werk aan de winkel is. Na mijn studies wil ik eerst nog een D-cursus volgen om les te geven aan verplegers in spe. Daarna wil ik zelf een gezinnetje stichten, een huisje kopen om gezellig met mijn vrouwtje van het leven te genieten en samen met haar vooral veel te reizen.”
Vakantiekriebels! Wat doe je ermee?
Jan : “Waar ik nu aan denk is naar zee trekken en kamperen bij festivals! Liefst hou ik ook van een combinatie actieve en passieve vakantie waarbij we bijvoorbeeld een dag in de bergen met de rugzak rondtrekken, maar ook een dag inbouwen waar we lekker kunnen luieren. Ik amuseer me de laatste tijd redelijk goed in de Keiemse campingcafé De Blekkenpot, waar ik met vrienden kan genieten van de glaasjes van plezier.”
Wat uit de actualiteit is jou het meest bijgebleven?
Jan : “Niet alleen de windhoos in Ichtegem en Dinant, de lichtelijke overstromingen maar ook de forse aardbeving in Turkije die een twaalfduizend doden eiste. De macht van de natuur is duidelijk onoverwinnelijk. Een natuurramp in die aard kan ook hier gebeuren. Dat weet je maar nooit! Het gat in de ozonlaag en het daarmee gepaard gaande broeikaseffect zal de natuurrampen alleen nog doen verergeren. We moeten de natuur meer dan ooit respecteren en behouden wat we op dit moment in stand houden.”
Tegen welke politicus zou jij je hart willen luchten?
Jan : “Tegen geen enkele politicus, omdat ik alleen mijn hart wil luchten tegen mensen die ik 100 procent vertrouw. Mijn ouders betekenen alles voor mij, omdat zij mij in goede banen leiden en me de kans geven om me in een met liefde omringde omgeving te laten studeren en ze me erbovenop ook nog respectvol behandelen. Een politicus kun je volgens mij nooit 100 procent vertrouwen. Het dioxineschandaal juist voor de verkiezingen heeft dat volgens mij voldoende aangetoond.”
Heb jij nog een boodschap voor onze lezers?
Jan : “Het leven is voor mij om er mijn weg te vinden. Ik vind dat je moet doen wat jij zelf wilt doen, zonder je daarbij te laten bëinvloeden. Ik denk dat iedereen de gulden middenweg in die zin zelf kan aanvoelen.”
(Andy Vermaut)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier