‘Jan Dhaene: work in progress’ … Een passender titel kan je eigenlijk niet bedenken voor een tentoonstelling van een politicus. Zeker voor een die af en toe verkleurt. Ja, Jan Dhaene exposeert. De aankondiging alleen is al genoeg om hier en daar de wenkbrauwen te laten fronsen. Nog voor we een werk gezien hadden, hadden we er al een grap over gehoord: “Hij heeft intussen alle kleuren gehad, hij zal dus wel iets van kleur afweten.” Dhaene kan erom lachen. Hij kent het wereldje genoeg om met dat soort flauwe mopjes te kunnen omgaan.
“Een mens is niet één ding, heeft niet slechts één kleur. Er zit nog altijd een groene en een rode in mij. En die gele heeft er ook altijd in gezeten, thuis waren ze Vlaamsgezind,” zegt Jan Dhaene wanneer we hem met het grapje confronteren. “Voor veel mensen die mijn verhaal niet kennen, blijf ik een overloper. Dat geraak je niet kwijt. Maar was ik een opportunist geweest, had ik een heel ander traject afgelegd. Ik volg mijn hart, mijn eigen gedacht. Als het me niet meer zint, kan ik het ook niet meer verdedigen. Ik ben partijloos geboren. Ik ben ook niet getrouwd met een partij. Een mens kan en mag evolueren. Uiteindelijk, de wereld is ook veranderd en de partijen zijn ook niet meer dezelfde. Ik zoek maatschappelijke oplossingen waar ik nu achter sta. Ik ben niet groen geboren, niet rood, … En je kan ook groen zijn in een andere partij. Milieubewust zijn.” Beroepsmatig is hij daar nog altijd mee bezig. Bij FOD Financiën zit hij in de cel duurzaamheid. En het is ook de groene jongen die op 19 november Zuhal Demir naar Howest haalt. Met het oog op de toekomst speelt hij nu al dagelijks petanque op het Plein. Maar hij doet nog zoveel andere zaken.
Toonmoment
Ooit was hij Europees parlementslid, OCMW- en gemeenteraadslid. Nu is Jan onder meer gids, vrijwilliger bij Vaxpo in Kortrijk, reisleider daarbuiten en bovenal een volksmens die overal te vinden is waar er leven en beleving is. Zo was hij enkele weken terug op de opening van ‘Loof’, het weelderige park en de bijbehorende gebouwen achter het braakliggend terrein waar tot voor kort de oude kliniek Maria’s Voorzienigheid stond. De Koffiequeen zorgt er voor een natje en een droogje, in de kapel zijn er planten en bloemen te koop en in Het Koetshuis bevindt zich een showroom van interieur en objecten. “We geraakten er aan de praat met de dame die de zaak uitbaat,” zegt Jan. “Ze is van Deinze, maar komt oorspronkelijk uit de Westhoek. Ze heeft nog geen netwerk in Kortrijk. En ze vroeg: ‘Ken jij iemand die hier iets aan de muur wil hangen?’ Want de muren waren er nog kaal.”
Voor veel mensen die mijn verhaal niet kennen, blijf ik een overloper.
Behangpapier was een mogelijke suggestie geweest, maar de dame dacht aan iets anders. Ze wil van Het Koetshuis ook een exporuimte maken. Jo Dubois, de vriendin van Jan Dhaene, had dat meteen begrepen. “Ze zei: ‘Zou jij geen poging wagen?” En ik heb me laten overhalen om hier een toonmoment van te maken.” Jan had immers wel iets te tonen. Hij schildert al een poosje.
“Ik zit in mijn tweede jaar aan de academie. Eigenlijk schilder ik al langer. Het was al 4 jaar geleden dat ik het eerste jaar deed en ik heb toen een tijdje op eigen houtje verder gewerkt. Maar uiteindelijk heb je wel begeleiding nodig, moet je technieken leren. Zo heb ik nu dat tweede jaar gedaan bij Hervé Martijn en Ilse Petillion. Goeie leerkrachten. Ik heb nog drie of vier jaar te gaan en ik wil ze nu ook uitdoen.”
Het is voor het eerst dat Jan exposeert. En hij geniet ervan. “In feite vind ik mijn schilderijen in deze omgeving wel goed tot hun recht komen. Ze krijgen een extra dimensie. Goed ja, je steekt er dan ook een zekere orde in en je zoekt naar een zekere kleurencombinatie. Ik schilder dus landschappen. En ik krijg ook opdrachten van de academie.” Hij toont doeken met een plooistoel, een arm, een plant en een veelkleurige haan. Zoals Jean-Luc destijds verzamelt hij hanen. “Ik heb ooit een kerkhaan uit zijn collectie op ebay gekocht,” zegt hij. De verhoudingen in zijn werk zitten goed. De sfeer ook. Hij heeft geleerd hoe scherptediepte op een doek aan te brengen. En hij heeft eveneens wazig leren schilderen. “Verdassen noemen ze dat,” zegt hij terwijl hij naar een mistig Australisch landschap wijst. “Ik had dit werk gemaakt en de leraar zei: ‘Goed, maar probeer het nu eens te verdassen.’ Een term die afgeleid blijkt van de borstel die je daarvoor gebruikt. Die schijnt van dassenhaar gemaakt te zijn.”
Pensioenplannen
“Mijn vader schilderde. Ook Landschappen. Hij had vroeger academie gevolgd, maar had daar nooit iets meer mee gedaan, tot hij met pensioen ging. Toen hebben we met de kinderen een ezel gegeven en olieverf en hij is herbegonnen en heeft nog 20 jaar landschappen geschilderd. Behoorlijk goed, vind ik. Zijn schilderijtjes zijn verspreid over de familie. Maar goed, ik nader dus ook mijn pensioenleeftijd. Ik ben al 62. Volgend jaar in maart is het zover. Ik dacht: dat kan een zinvolle bezigheid zijn tijdens mijn pensioen. Dat is ook gebleken in de coronatijd, waar ik veel tijd had om te schilderen. Enkele jaren terug was ik reisleider geworden, ook al met de bedoeling om mijn pensioen op een aangename manier door te brengen. Ik ben begonnen met Noorwegen en Schotland. Maar ondertussen heb ik ook Australië een paar keer gedaan. En Nieuw-Zeeland. Ook in Ethiopië ben ik geweest. In Tigre. Nu is het daar oorlog en ellende. Echt wel jammer. Dat land was een voorbeeld voor Afrika. Ik schilder vooral landschappen die ik tijdens mijn reizen gezien heb. Ik heb veel foto’s. En nu en dan doe ik daar iets mee. Ik ben geen verfijnd schilder. Ik ga niet proberen in detail na te schilderen, ik voeg iets toe aan de realiteit. Het zijn dus impressies of expressies. Als je gewoon een kopie wil maken, kan je beter een foto nemen.” Ook zijn vriendin hangt tegen de muur. In verschillende gedaanten. Het zijn de enige werken die niet te koop zijn. “Nee, dit was geen opdracht. Ze is mijn muze.”
(De expo in Het Koetshuis loopt tot 7 augustus)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
