Izegemse rattenvanger Ludo Degrendele: “Na sluiting van hotel-feestzaal Century wist ik plots wat weekends waren”

Ludo Degrendele is met pensioen gegaan als rattenvanger in Izegem. Maar het gros van zijn carrière baatte hij met de familie Degrendele hotel/feestzaal Century uit. “Van zodra je boven tafel kon kijken, mocht je meehelpen”, parafraseert hij.

Het bericht dat Ludo Degrendele, rattenvanger in Izegem, met pensioen ging lokte op sociale media heel wat reacties. “Ik was er van geschrokken bij hoeveel mensen ik blijkbaar thuis ben geweest.”

Ludo woont in Rumbeke met zijn partner Carolina Serroels, zelf dochter uit de café De Linde in de Kortrijksestraat. Haar moeder Lisette Demuynck hield 53 jaar de herberg open. “We zochten een huis, maar vonden er geen op maat in Izegem. Maar uiteindelijk wonen we hier goed in Rumbeke, we staan ook snel weer in Izegem.”

Het was in dezelfde Kortrijksestraat dat de familie Degrendele een traiteurszaak had. “Toen praatte er nog niemand over traiteurs, dat heette toen ‘tafelhouder’. Maar mijn moeder was het tsjolen beu en daarom beslisten mijn ouders, Willy Degrendele en Adrienne Algoet, om Century te laten bouwen. In 1970 werd met de bouw gestart, in 1971 logeerden er de eerste gasten. Century was een hotel met elf kamers, maar ook een feestzaal. De naam kwam eigenlijk van Hotel Century in Antwerpen, waar nu nog het gelijknamige shoppingcenter is aan het station. We hebben nog toestemming moeten krijgen om onze zaak zo te noemen.”

Ratten komen het vaakst voor bij mensen die kippen houden

Wie verbleef er vooral in het hotel?

“Voornamelijk monteurs van machines die in bedrijven als Vandemoortele of Spano kwamen werken en vaak ook handelsreizigers. De kamers waren basic, niet bedoeld voor toeristen. Verder hadden we een 240 vierkante meter grote feestzaal, waar later nog een grote veranda is aangebouwd. Tijdens de week verzorgden we ook rouwmaaltijden, ieder weekend was het ook volop feest. De kampioenenfeestjes die bij ons zijn gehouden, zijn niet te tellen.”

Carolina: “Ik ben ook in Century getrouwd en ieder jaar hadden we met café De Linde drie kampioenenfeestjes in de zaal. Ik was er dus al goed thuis.”

Wanneer begon jij mee te werken?

“Van zodra je boven tafel kon kijken, mocht je de handen uit de mouwen steken. Op mijn 17de kwam ik officieel in dienst, daarna ben ik samen met mijn zus Jannick in de zaak gekomen. We zagen natuurlijk heel veel veranderen. Een kampioensfeest startte vroeger al in de namiddag, met een stuk taart en een glas wijn. Later werden er koude schotels en vervolgens hele menu’s geserveerd. In 2009 besloot mijn moeder dat ze de zaak wilde verkopen, wat uiteindelijk in 2011 ook gebeurde. Pas daarna heb ik de betekenis van het woord weekend leren kennen. Het voelde vreemd aan om niet te moeten werken op zaterdag en zondag.”

Blij dat je op dit moment niet meer in de horeca werkt?

“Ik heb destijds overwogen om de zaak over te nemen, maar dan zou ik nu nog aan het afbetalen zijn geweest. Ik weet ook wat de vaste kosten toen waren, wel de tegemoetkomingen van de regering zouden niet volstaan hebben om gewoon die kosten te dekken. De feestzalen verdwijnen ook als sneeuw voor de zon. Het verenigingsleven is ook heel wat verminderd, dat gaat ook samen met het verdwijnen van heel wat cafés.”

Je was gepokt en gemazeld in de horeca, hoe word je dan plots rattenvanger?

“Tussendoor was ik ook enkele jaren verkoper in de showroom van een zaak waar we tegels verkochten, maar toen die baas failliet ging, kwam ik op de dop te staan. Ik kon instappen in het systeem van wijk-werken waarbij je als werkzoekende nog 630 uur per jaar mag werken. Samen met een collega, die ondertussen in een ander dienstverband aan de slag is bij de stad, werden we als wijk-werkers ingezet om de ratten te verdelgen.”

Kampt Izegem met veel ratten?

“We hadden met ons tweeën de handen vol. Jaarlijks verdelgen we er toch nog een 200-tal. Ratten worden geassocieerd met vuile plaatsen, maar dat is zeker niet altijd het geval. Het meest komen ze voor bij mensen met kippen. Als er ’s nachts nog eten ligt voor die kippen, dan heb je de kans dat die ratten daarop afkomen. En ze kweken ook erg snel. De nesten bevatten gemiddeld tien jongen en na twee maanden kunnen ook de nieuwe vrouwtjes al zwanger geraken.”

Hoe sporen jullie ze op?

“Soms zie je ze gewoon zitten, maar vaak speuren we naar gaten in de grond en loopsporen van de diertjes. We hebben verschillende vallen die we kunnen uitzetten. Het is een vorm van dienstverlening van de stad Izegem, dus kwamen wij bij de mensen thuis als zij de stadsdiensten verwittigden. Hier komen enkel nog de bruine en zwarte ratten voor, in dit deel van de provincie zijn er geen muskusratten meer. Echte rattenplagen maakte ik niet mee, maar verdwenen is het diertje dus ook niet. Ook in de nabijheid van grachten en maïsvelden komen ze vaak voor.”

Nooit aangevallen geweest door zo’n dier?

“Nee. Een rat valt ook enkel aan als ze echt in het nauw gedreven wordt. En dat doe je niet zo gauw, die diertjes vinden snel een uitweg. Toen ik met die job startte, waren er velen die zich afvroegen waarom ik dit wou doen. Maar het is echt wel een prettige job, je bent overal welgekomen, omdat je het probleem van de mensen probeert op te lossen.”

Naar wat zal jullie extra vrij tijd vooral gaan?

“Carolina verkoopt nog in bijberoep Victoria Juwelen, maar haar zaak ligt nu ook al een hele tijd stil. We houden ervan om samen citytrips te doen en in de zomer gaat het meestal richting Turkije. Club Brugge volgt ik op tv, maar ik ben zelf nog altijd sportief. In onze kelder heb ik een eigen fitnessruimte.”

Ben je altijd zo sportief geweest?

“Ik heb gevoetbald tot ik 52 jaar was. Even bij KSV Rumbeke, maar daarna bij liefhebbersploegen als Cambrinus, de Voetballist en Geel-Zwart. Maar we hadden met MVC Century ook lang een eigen minivoetbalploeg. We gooiden hoge ogen in Izegem en uit dat team is ook MVV Izegem ontstaan, waarmee we enkele keren kampioen zijn gespeeld in het nationaal minivoetbal en waar we uiteindelijk op het hoogste niveau speelden. We wonnen ook nog de Beker van West-Vlaanderen. Gouden tijden!”