Izegemse persman Luc De Backere op 70-jarige leeftijd plots overleden

Luc De Backere: de overlijdensrubriek in De Weekbode was zijn leven. © Frank Meurisse
Jos Remaut

Totaal onverwacht is onze necrologiejournalist Luc De Backere op woensdag 29 januari in de vooravond thuis overleden. Meer dan 20 jaar lang verzorgde Luc de overlijdensrubriek in De Weekbode, goed voor bijna 4.000 mensen uit het Izegemse die hij voor het nageslacht heeft bewaard.

Vorige week donderdag vierde Luc nog zijn 70ste verjaardag : hij werd geboren op 23 januari 1950 en groeide op in Bissegem. Na zijn economische humaniora aan het Sint-Amandscollege in Kortrijk werd hij eerst stagiair bij de toenmalige RTT in Kortrijk, en vanaf 1972 bouwde hij een loopbaan uit bij de Belgische Posterijen : van loketbediende in Deinze via diverse interimopdrachten tot Roeselare en Izegem, waar hij vanaf 1980 een heel bekend gezicht werd aan het loket. In 2004 stapte hij over naar de stadsadministratie en in 2008 ging hij met brugpensioen.

Maar ondertussen was er op 2 november 1992 iets gebeurd dat zijn leven een heel andere wending gaf. Op die dag werd hij immers aangesproken om correspondent te worden voor De Weekbode. De perswereld was hem tot dan totaal onbekend, maar toen hij begon te schrijven, ontdekte hij al snel dat hij dat eigenlijk heel graag deed. Aanvankelijk schreef hij over van alles en nog wat, maar toen in 1998 Willy Vandercruysse, tot dan de vaste man van de overlijdens in Izegem, plots een trombose kreeg en kort daarna is overleden, werd Luc zijn opvolger, zij het na enig aandringen van onze kant. Het kostte hem aanvankelijk nog wat moeite om zijn echtgenote Anny te overtuigen omdat ze bang was dat hij zich teveel het verdriet van de mensen zou aantrekken, maar dat bleek uiteindelijk nog mee te vallen.

“Je leert het een plaats geven”

Al betekende dat helemaal niet dat Luc zijn emoties op nul kon zetten wanneer hij langsging bij de families van de overledenen. “Helemaal niet, zo eenvoudig is dat niet”, vertelde hij in een interview dat we enkele jaren geleden met hem hadden. “Uiteraard leef je met de mensen mee in hun verdriet. Maar het ene sterfgeval is het andere niet. Mensen die op hoge leeftijd min of meer verwacht overlijden, daar gaat de familie meestal heel anders mee om dan mensen die sterven op heel jonge leeftijd, of totaal onverwacht uit het leven gerukt worden. Soms word je toch wel geconfronteerd met héél veel verdriet en onmacht, en vragen waar geen antwoord op is. Zoiets kán je niet altijd dadelijk van je afzetten, en dan is Anny thuis wel eens mijn klankbord. Maar je leert dat een plaats geven.”

Mijn motto: “Leef in het nu, want morgen kan het gedaan zijn”

Dé grote levensles die Luc trok uit zijn meer dan 20 jaar was : “Leef in het nu, want morgen kan het gedaan zijn. Ondanks de sterke vooruitgang van de medische wetenschap, is er nog altijd geen verhaal tegen de dood. Die kan morgen aan je deur staan zonder dat je het verwacht.” Toch heeft hij nooit kunnen vermoeden dat dit ook voor hem persoonlijk het geval zou zijn : hij had net nog zijn laatste artikel ingestuurd voor De Weekbode van deze week en wou rustig een bad nemen. Maar plots werd het leven hem ontnomen.

De overlijdensrubriek in De Weekbode, het was zijn leven. Bijna elke dag was hij met zijn fiets onderweg naar een of andere familie in rouw, want hij maakte er een punt van dat hij altijd contact nam met de familie alvorens iets te schrijven. En lukte het niet de eerste keer, dan fietste hij er een tweede of zelfs een derde keer naartoe.

Luc De Backere was getrouwd met Anny Vandoorne, uit een bekende familie op de Bosmolens, met wie hij na het werk voor De Weekbode op donderdag graag een uitstap maakte. Ze woonden in de Meensesteenweg en samen kregen ze een zoon Dries en een dochter Els. Bij het ter perse gaan is nog niet bekend wanneer er afscheid zal worden genomen van Luc. Namens de redactie van De Weekbode bieden wij ons diepste medeleven aan aan de familie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier