Izegemse Astrid Ehrig maakte de val van Berlijnse muur mee als achtjarig meisje

Astrid Ehrig is dagdagelijks druk in de weer in haar interieurbedrijf. Maar daarnaast maakt ze ook tijd vrij voor haar gezin en is ze graag sportief bezig. Zelfs in coronatijden amuseerde ze zich. “Met ons gezin hielden we dan thema-avonden. Je moet er gewoon het beste van maken.”

Haar Duitse tongval kan Astrid Ehrig niet helemaal verstoppen, maar het is bewonderenswaardig hoe ze onze taal al machtig is. En zelfs de typische West-Vlaamse woordjes sluipen er al stiekem tussen. In Duitsland weten ze wellicht niet wat een ‘kakkernestje’ is.

Hoe ben je eigenlijk in België terechtgekomen?

“Door de liefde. Ik leerde Mario in Duitsland kennen, hij was er vaak voor zijn werk. En een van ons twee moest verhuizen, dus heb ik me maar flexibel opgesteld.” (lacht)

Wat mis je het meest aan Duitsland?

“Ik wil geen cliché-antwoord geven en mijn familie zeggen. Uiteraard mis ik die ook. Maar om iets anders te antwoorden: de typische Duitse kerstsfeer. We eten daar met kerst zwart brood en Brezeln (pretzels, red.). En ook typische wildgerechten.”

Hoe blik je terug op je jeugd?

“Zeer positief. Ik heb een fijne familie. We deden als gezin ook veel samen, zijn veel op reis geweest en onze ouders zorgden goed voor ons. Ik heb twee oudere zussen. Ik was dus het kakkernestje en soms ook het zwarte schaap. En voor mijn pa was het soms afzien. Vier vrouwen in huis!”

Keer je nog vaak terug?

“Iedere schoolvakantie trekken we naar daar. Mijn familie woont nog altijd in Berlijn.”

Mochten we op citytrip mogen. Welke hotspots raad je ons aan?

“Toch wel de historische klassiekers. De Brandenburger Tor, de enige overgebleven stadspoort, moet je gezien hebben. De East Side Gallery is een stuk bewaarde Berlijnse muur en de Reichstag is het Duitse parlementsgebouw. En na die historische plaatsen kun je dan gaan shoppen op de grootste winkelboulevard van Berlijn, de Kurfürstendamm.”

Je woonde in West-Berlijn toen in 1989 de muur viel. Herinner je daar nog iets van?

“Ik was amper acht jaar. Maar in herinner me die avond nog. De tv stond op en iedereen was enthousiast. Mijn pa en mijn oudste zuster zijn die avond nog vertrokken om te gaan kijken. Als kind kende ik de impact daarvan natuurlijk niet. Maar we hadden langs moeders kant ook familie in Oost-Duitsland. Regelmatig stuurden we speelgoed, kleren, koffie, chocolade… op naar daar. Ooit zag ik mijn mama wenen. Ze had haar trouwjurk opgestuurd naar haar Oost-Duits nichtje. Het regime had het pakket gecontroleerd en de jurk gehouden. Haar nichtje kreeg een lege doos.”

Ik had ook vriendjes uit Oost-Berlijn

“En na 1989 kreeg ik in het derde leerjaar plots tien nieuwe kindjes in de klas. Ze waren anders gekleed en gedroegen zich ook anders. Als kind was het verschil tussen oost en west duidelijk merkbaar. Maar ik had ook vriendjes uit Oost-Berlijn.”

Kende je België voor je Mario ontmoette?

“Niet echt. Mario leerde me snel het zinnetje ‘nog een pintje aub’. Maar de clichés over het land als lekker eten en de beste chocolade kloppen wel. Ik leerde hier vooral ook veel vriendelijke mensen kennen en ben hier met open armen ontvangen. De meeste mensen spreken hier ook meerdere talen, zodat ik me in het Engels kon uitdrukken.”

Nederlands is wellicht niet de makkelijkste taal om als buitenlander onder de knie te krijgen?

“Dat klopt. Van in het eerste leerjaar kregen wij daar al Engels als tweede taal. Als derde taal moet je dan kiezen tussen Latijn en Frans. Ik opteerde voor dat laatste. En dat komt me wel van pas. Je ervaart toch veel Franse invloeden in het West-Vlaams. In het begin sprak ik enkel in het Engels, maar ik luisterde aandachtig en absorbeerde veel. Lessen heb ik nooit gevolgd. En op een dag durf je dan Nederlands te spreken. De mensen lachten me niet uit, ze hielpen me. En door de jaren krijg je het steeds beter onder de knie.”

Reizen is ook een passie.

“Zeker. We hebben ons hart verpand aan het Italiaanse Sorrento, maar ook verre reizen als Amerika en Australië spreken ons aan. En af en toe een citytrip, maar dat is nu even niet aan de orde.”

Ben je ook sportief?

“Vroeger ging ik vaak wandelen met onze hond. Onze labrador is 14 jaar oud en kan nu nog amper stappen, terwijl hij vroeger erg sportief was. Hij heet Pastis omdat zijn ogen een lichte anijskleur hadden. Maar die kleur is nu veranderd, zijn naam hebben we gehouden. We wonen hier recht tegenover Wallemote, ik ga er graag lopen en fietsen. En we hebben ook het padellen ontdekt. Met een ander koppel gaan we vaak spelen in TC Isis.”

Je speelt ook muziek?

“Ik kreeg pianolessen vanaf mijn zesde tot mijn 18de. De vleugel die hier in huis staat heb ik gekregen van Mario als huwelijkscadeau. Nu leer ik Lisa al wat spelen op de piano. Zelf schonk ik Mario een levensgrote Berlijnse Beer die hier in de tuin staat. De Berlijnse Beer is een van de symbolen van de stad, het staat er ginds vol van.”

Leef je je ook nog creatief uit?

“Vroeger schilderde ik veel en creëerde ik sculpturen. Met mijn dochter ben ik nog soms creatief bezig, maar verder in mijn vrije tijd niet veel eigenlijk. Het is ook mijn job natuurlijk.”

Beleef je plezier aan de voetbalpassie van je man Mario?

“Zelf supporterde ik voor Hertha BSC, hier heb ik de sport ontdekt door Mario. Ik heb hem nog weten in doel staan bij KM Torhout. Nu engageert hij zich bij Mandel United. Ik ga met plezier mee naar de thuismatchen. Ik zie ook liever voetbal in een stadion dan op tv.”

Hoe ervaar je coronacrisis?

“In de lockdown zijn we dicht moeten gaan, iedereen was toen technisch werkloos. Maar we hebben een goed team, iedereen is aan boord gebleven. Je voelt aan de mensen dat ze wat stressy rondlopen, de algemene stemming is wat anders. De ene persoon is wat bang, terwijl een andere de regels liever niet volgt. Wij hebben de jongste maanden kunnen doorwerken en door ons daar op te concentreren vliegen de weken rapper voorbij. En met ons gezin hebben we ook leuke momenten beleefd. Samen met de twee oudste kinderen van Mario hielden we dan een thema-avond. Zo verkleedden we ons voor de Oktoberfesten en bouwden onder ons vijven een feestje. Van zoiets kunnen we ook genieten.”