Izegemnaar Chris Seynaeve overwint mythische Marathon des Sables

Een Bourgondiër, een roker en sommigen die hem zelfs als obees durfden bestempelen: dit was Chris Seynaeve amper twee jaar geleden, met de nadruk op ‘was’. Maandag werd hij immers als held ontvangen nadat hij de befaamde Marathon des Sables tot een goed einde bracht: een loopwedstrijd van 256 km dwars door de woestijn.

Chris Seynaeve pinkte een traantje weg toen hij maandagavond nietsvermoedend café Middenstand in Meulebeke binnenstapte. Hij werd er door zijn fans heengelokt. Toen hij de cafédeur openzwaaide weerklonk een luid applaus.

“Daar sta je dan, sprakeloos”, kan Chris er al om lachen. Maandag was het echter een emotioneel gebeuren. “Het was een magische ontvangst. Net als de Rode Duivels die terugkwamen van het WK. Dit moet hetzelfde gevoel geven. Zoveel schouderklopjes die er kwamen… er werd een mooi feestje gebouwd. Om 2 uur ‘s nachts waren nog aan het dansen. Ik had nog wat energie over”, lacht hij.

Nochtans sprak hij de week voordien elke sprankel spierkracht in zijn lichaam aan om de tocht tot een goed einde te brengen. De Marathon des Sables geldt als de zwaarste looptocht ter wereld. Sinds 1986 vindt die jaarlijks plaats in de woestijn van Zuid-Marokko. De afstand van 254 km wordt opgesplitst in zes etappes. “De langste meet 84 km en de andere variëren tussen de 20 en 40 km”, aldus Chris. Hij kwam eigenlijk eerder toevallig op die wedstrijd uit.

Ice Marathon

Toen hij half 2017 zijn Bourgondische levensstijl overboord gooide en ging trainen om eind dat jaar een triatlon te kunnen afwerken, werkte hij wedstrijd na wedstrijd af. Telkens met de bedoeling zich te laten sponsoren en de opbrengst aan een goed doel te schenken. “Ik had graag eens de Antarctic Ice Marathon gedaan, maar die valt immens duur uit. Er bestaat ook ergens een formule om de zes grootste marathons ter wereld te lopen, maar ook dat is schier onbetaalbaar. Dan ben ik lukraak op zoek gegaan naar grootste en zwaarste wedstrijd. Zo kwam ik uit op de Marathon des Sables en die viel mee van prijs.”

Bagage weg

Bijgevolg stond Chris op zondag 7 april aan de start van voornoemde wedstrijd. “En daar sta je letterlijk. Je bagage gaat weg, je moet teren op je voorraad die je goed moet plannen en voor de rest: kilometers zand trotseren. Op papier kan je je perfect voorbereiden, maar de realiteit is totaal anders. Niets is er vlak, je zakt diep in het zand, moet hoogtes en laagtes overwinnen. Soms was het echt een zandduin opkruipen. Elk moment spookt door je hoofd: het is genoeg geweest. Maar even snel vind je weer iets om je aan vast te klampen, iets om te herladen.”

Of er nog zand moet wezen, hoef je Chris niet te vragen. “Zelfs slapen deden we op een tapijt in het zand. De eerste nachten sliep ik slecht en had ik barstende hoofdpijn. Later werd dit beter. In die mate zelfs dat mijn tent en al wegwaaide tijdens een zandstorm, maar ik werd er nooit wakker door.

Gaatjes

En alsof de finish hem niet gegund was, ontstonden er gaatjes in zijn schoenen die op hun beurt leidden tot blaren op de voeten door het binnenkomende zand. “Mijn voeten waren stikkapot. Ik heb een lange etappe met pijn gelopen. ‘s Avonds werden ze behandeld waardoor ze na een tijdje weer in orde waren.”

“Het parcours varieert ook enorm. Op sommige delen kan je gewoon lopen, in andere zak je gewoon in. Het zand is niet vergelijkbaar met wat hier aan de kust ligt. Het is veel fijner. De tweede dag werden we op de helft van het traject op hoge duinen getrakteerd. Bepaalde lichtgewichten vliegen daarover, maar ik zakte er in…”

Overweldigend

Chris is vol lof over de omkadering. “Aanvankelijk was het overweldigend. Het duurde wat vooraleer de machine op gang kwam. Maar dat kan ook moeilijk anders als daar meer dan 1.000 mensen arriveren en een tent moeten toegewezen krijgen. Maar er wordt voor alles gezorgd. Ook als iets je overkomt, word je niet aan je lot overgelaten. Ik heb daar zelfs mensen gezien die aan de baxter lagen omdat uitdroging om de hoek loerde.”

De Izegemnaar putte ook veel moed uit het samenlopen met een landgenoot. “Een mens uit Overijse die ik ontmoette in het tentenkamp en die ik tijdens het lopen plots weer tegenkwam. Zonder af te spreken zijn we dan eigenlijk samen blijven lopen. We hebben allebei de finish bereikt. Voor bepaalde mensen was die eer niet weggelegd, zelfs in de laatste etappe sneuvelden deelnemers.” Anderen die wel de eindmeet bereikten besloten prompt een tattoo te zetten met het logo van de beruchte Marathon des Sables. “Iets wat ik ook nog zal doen”, verzekert Chris.

Niet opnieuw

Intussen zijn de inschrijvingen voor de editie van 2020 gestart. Maar geen gevaar dat de Izegemnaar zich nog inschrijft. “Ik zou het wel nog aankunnen, dat is niet het probleem. Maar ik heb het nu meegemaakt. Er is heel veel voorbereiding in gekropen en ik heb mijn doel bereikt. Wat zou de meerwaarde zijn om dit nog eens over te doen?”

Elk moment spookt door je hoofd: het is genoeg geweest

De ontbering van de Spartaanse week maakte hem nog wat scherper. “Toen de marathon er op zat was het inderdaad uitkijken om na een week van sapjes, repen en water weer eens iets lekkers te verorberen. Na de douche na de laatste run stormden we als toeristen op een pizzeria af”, lacht hij. “Ik hoef niet te vertellen hoe goed het smaakte. Onderweg was ons door de organisatie een cola beloofd. Het was echt als een klein kind uitkijken daarnaar…”

Nu is het weer uitkijken naar een volgende wedstrijd. En ook die koppelt Chris weer aan een goed doel, al zal dit ooit een einde kennen. “Er kruipt enorm veel werk in. Op werkvlak heb ik het heel druk, er moet ook veel getraind worden, en dan komt er ook nog het ronselen van sponsors met de bijkomend administratie bovenop… Maar voorlopig ga ik nog even door. Volgende doel op de kalender is de Iron Man in Amsterdam in september. Twee jaar geleden stond ik nog nergens en nu leggen ze zelfs een bus in om voor me te supporteren in Holland… Het goed gevoel dat dit me geeft drijft me vooruit”, besluit Chris.

(FM)