Irakese broers verlaten RC Bissegem met pijn in het hart: “Voorbeeld van integratie”

We zien rechtstaand v.l.n.r. Taimaa, Shirin en Kheder Naif en vooraan zit links op de foto Fouad en rechts op de foto Arden. © EDB
Els Deleu
Els Deleu Medewerker KW

Op zaterdag 22 augustus spelen Fouad (12) en Arden Naif (8) hun laatste voetbalwedstrijd in de blauw-witte kleuren van KRC Bissegem op een jeugdtornooi in de club. De twee kinderen, die uit Irak komen, verhuizen naar Tongeren, waar ze dichter bij hun familie zullen wonen.

Het zou een jubileumweekend worden op 22 en 23 augustus op de terreinen van KRC Bissegem. De club bestaat 50 jaar en zou dat vieren met tornooien en randactiviteiten. Door corona werd dit alles herleid tot een jeugdtornooi op zaterdag 22 augustus. Fouad en Arden Naif spelen tijdens dit tornooi een laatste keer voor KRC Bissegem, zij verhuizen zondag naar Tongeren. Ze zullen er hun vriendjes missen in de club waar ze drie jaar geleden met open armen ontvangen werden. Zaterdag organiseert de club een afscheidsmoment.

“Ik was geraakt toen de papa bij de inschrijving van de jongens een traantje wegpinkte. Hij had nooit gedacht zijn jongens nog op een voetbalveld te zien spelen”, stelt trainersverantwoordelijke Piet Naessens. “We willen de jongens niet zomaar en ongemerkt laten vertrekken. Het gezin is een voorbeeld van integratie. Zowel de ouders als de kinderen pakten de kansen die ze kregen met beide handen aan: ze leerden vlot de Nederlandse taal, de ouders haalden hun rijbewijs en werken allebei hard. Door sport, jeugdbeweging en school bloeiden ook de kinderen open.”

Dichter bij familie

Fouad speelt bij de U13. Hij zat in het vijfde leerjaar van vbs De Watermolen. Arden speelt bij de U9 en werkte in vbs De Watermolen het tweede leerjaar af. Hun zus Taimaa (14) volgde les in De Sprong. Zij start volgend schooljaar de beroepsafdeling in het middelbaar. Taimaa turnde bij de Koninklijke Turnvereniging Kortrijk. Samen met hun ouders Kheder (40) en Shirin (28) verhuizen de kinderen zondag naar Tongeren. “Daar zijn we dichter bij enkele familieleden, die in Luik wonen”, vertelt papa Kheder. “We kozen voor Tongeren omdat daar nog Nederlands gesproken wordt en die stad veel dichter bij Luik ligt. Hier woont niemand van onze familie dichtbij.”

Door sport, de jeugdbeweging en school bloeiden de kinderen hier open

Kheder en Shirin zijn Jezidi-vluchtelingen. Jezidi is een gemeenschap op wie er een genocide gepleegd werd in Irak. “In een dorp dicht bij mijn familie woonden 1.700 mensen. Op één dag werden er 700 mannen vermoord. De vrouwen werden verkocht”, zucht Shirin. “Zo zijn er 6.000 vrouwen gevangen genomen en meegenomen als seksslavin.”

Het gezin Naif kon uit hun dorp wegvluchten. “We zijn zeven dagen met het hele gezin op een berg gebleven. In de bergen zijn er kinderen omgekomen van de honger. Daarna konden wij naar Turkije vluchten. Van daaruit zijn hele families verscheurd. “Er bleven familieleden van ons in Turkije, er zijn er naar Australië en naar Duitsland getrokken. Wij trokken met onze drie jongste kinderen naar België, dit in soms gevaarlijke omstandigheden in een bootje. Mijn twee oudste zonen, een tweeling van 15, vertoeft nog bij een zus in een kamp in Turkije”, vertelt Kheder. “We zijn al drie jaar bezig om hen naar België te laten komen en uiteindelijk kregen we in maart te horen dat het in orde zou komen. Met corona waren ambassades en consulaten echter dicht en nu moeten we weer wachten op de visums tot we aan de beurt komen.”

Geraakt

Het gezin arriveerde in december 2015 in ‘Le Refuge’, het opvangtehuis van Moeskroen, en kwam na drie maanden door de Sint-Michielsbeweging in Kortrijk terecht. “We vinden het heel mooi in Kortrijk. We verhuizen dus niet omwille van de stad, maar louter om dichter bij onze familie te kunnen wonen. Het wordt natuurlijk helemaal opnieuw beginnen en we moeten in Tongeren ook weer werk zoeken.”

Kheder werkte als onderhoudsman in AZ Groeninge en Shirin is poetshulp bij Greenhouse. Karel Ballekens, die vrijwilliger is bij de Sint-Michielsbeweging, stelde aan zijn vrouw Rita Melsens voor om buddy te worden van het gezin. “We spraken vrijwilliger Tony Grillet aan om zijn echtgenote Kristien Vandeputte – een gewezen onderwijzeres – in te schakelen om het gezin Nederlands te leren”, vertelt Rita. Christine vertelde dat dit in het begin vooral met tekeningen en pictogrammen aangeleerd werd. Rita wou het gezin zoveel mogelijk laten integreren en zocht een voetbalclub voor de jongens.

Hartelijke ontvangst

“In Kortrijk was alles volzet en Leslie Ramboer, toenmalig community manager van KV Kortrijk, stelde voor om naar Bissegem te komen. We waren de kinderen nog aan het inschrijven toen ze al het veld mochten oplopen. Papa Kheder weet nog dat hij enorm geraakt werd op dat moment. “In Irak heb ik zelf voetbal gespeeld op plastieken gras. Dat kon enkel voor wie boven de 15 jaar was. Voor kinderen werd daar niets georganiseerd. Ik had nooit durven dromen dat mijn zonen op een grasveld zouden kunnen voetballen!”

“De ontvangst bij KRC Bissegem was hartelijk. Dat zullen we nooit vergeten!” Vooral Fouad hoopt om in Tongeren ook snel weer te kunnen voetballen. Arden wil liever beginnen zwemmen en zus Taimaa wil weer een turnclub vinden. De kinderen zullen alvast hun vrienden en vriendinnen hier missen, ook in hun scholen en bij Chiro Tsjoef in Heule hadden ze al verschillende vrienden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier