Interne Keuken met Rien Deleu: “Teamwork is een vorm van respect voor de ander”

Rien Deleu in zijn keuken: "In principe ben ik de kok in huis. Al moet je dat met een korreltje zout nemen." © foto JS
Johan Sabbe

Rien Deleu werd recent uitgeroepen tot Beste Boekenmeester 2020 van Vlaanderen. De onderwijzer van de Revinzeschool in Torhout vindt die titel echter niet de verdienste van hem alleen, maar van het hele leerkrachtenteam. “Door samen te werken en van elkaar te leren, raak je het verst.”

“Ik heb het totaal niet voor mensen die, in om het even welke sociale context, soloslim willen spelen. Ik vind teamwork een vorm van respect voor de ander. In de zin van: ik doe mijn best om jou te begrijpen. Alleen dan kan je tot een topresultaat komen. Tegelijk kan ik me heel hard storen aan mensen die in de pas lopen zonder daar zelf bij na te denken.”

“We proberen onze kindjes te wapenen tegen egoïstisch gedrag. Ik ben de laatste maanden af en toe wat zwerfvuil met hen gaan opruimen. Kleine gebiedjes, maar toch o zo belangrijk. Het is zorgwekkend met welk gemak sommige medemensen een blikje of papiertje zomaar in de natuur kegelen. Ik snap niet dat het zo’n grote moeite is om je afval voor eventjes bij te houden en het dan wat verder in een vuilbak te gooien.”

Van jongs af onderwijs

“Onderwijs maakt al van jongs af deel uit van mijn leven. Mijn beide ouders hebben lesgegeven, mijn zus doet dat ook en drie van mijn vier broers geven les. Alleen Wouter heeft zijn beroep elders gezocht en is kinesist geworden. Ik hoop dat het Vlaamse onderwijs weer evolueert naar een vorm waarbij de kunde bij de scholen wordt gelegd. Ik heb het gevoel dat de overheid en het hele establishment de regels bepalen, terwijl hun voeling met de dagelijkse praktijk zo goed als nul is. Schrijnend om te zien dat mensen met beslissingsrecht op het vlak van onderwijs zelf meestal geen diploma of ervaring hebben in dat vakgebied. De visie dat de school bestuurd moet worden als een bedrijf, doet er de menselijkheid bij inboeten. Kwalijke evolutie, als je ‘t mij vraagt.”

“Als vader ben ik blij dat mijn kinderen op school beschouwd worden als een verzameling van talenten en beperkingen en dat ze de kans krijgen zichzelf ten volle te ontwikkelen. Wanneer daar geen aandacht meer voor bestaat en de kinderen als een product bekeken worden, haak ik af.”

Altijd optimistisch

“Ik heb vroeger ellenlange discussies gevoerd met vrienden die niet in het onderwijs staan, om hen er op te wijzen dat ons beroep heus wel meer is dan al die vrije dagen en vakantie. Wie hierover zijn mening heeft gevormd op basis van geruchten en veronderstellingen, kent geen enkele leerkracht van dichtbij en zal er nooit een weloverwogen mening over hebben. En dus investeer ik geen energie meer in zulke discussies, al kan ik me erover opjagen. Aan het eind word je toch weer bekeken als een luilak.”

“Ik probeer de zaken zo positief mogelijk te zien. Al durft mijn innerlijke onrust het soms overnemen op momenten waarop ik het totaal niet verwacht. Dat werd zopas weer duidelijk bij het plannen van de verhuizing naar ons nieuwe adres. Maar optimistisch ben ik altijd. Wijlen Jean-Luc Dehaene zei dat je een probleem moet oplossen als het zich stelt en dat credo draag ik hoog in het vaandel. Toch blijf ik realistisch in mijn verwachtingen en sta ik kritisch tegenover wat op me afkomt. Ik kan bijvoorbeeld niet klakkeloos regels volgen waarvan ik oprecht het nut niet inzie.”

“Als het op creatief denken aankomt, ben ik allesbehalve een realist. Als je dat wél bent, vernauw je je paardenkleppen zodanig dat je heel wat creatieve kansen misloopt. En dat is zonde. Mijn cultuurhart bloedt als ik zie hoeveel creatieve zielen in deze coronatijden niet meer rondkomen en noodgedwongen op zoek moeten naar andere inkomsten. Ook nu krijgen ze het deksel op de neus als blijkt dat steunmaatregelen voor hen niet belangrijk genoeg zijn om in het parlement te bespreken. Cultuur wordt alweer afgedaan als een luxeproduct, terwijl ik het voor zoveel mensen een pleister voor de ziel vind.”

Theater eerste passie

“Ik speel dit najaar weer toneel bij Sint-Rembert, want ik voel dat toneel me gelukkiger maakt. Al is het in combinatie met een werk- en gezinsleven soms erg moeilijk. Gelukkig snapt mijn vrouw dat wel. Muziek maken, is leuk, maar minder fundamenteel voor mij dan sommigen denken. Mijn eerste passie is en blijft theater en alles wat daarrond hangt: stemmenwerk, straatacts, enzovoort.”

“Ik mag dan tot Beste Boekenmeester 2020 zijn uitgeroepen, als kind was ik geen grote lezer. Ik wou het wel zijn, maar had nog niet de boeken gevonden die mij lagen. De klik om te lezen, is er pas gekomen toen ik toneel begon te spelen. Nu lees ik vooral thrillers. Jo Nesbo’s boeken zijn gewoon top. Maar M.J. Arlidge, van wie ik nu alles aan het lezen ben, is minstens even goed!”

In bed liggen piekeren

“Als de werkweek op haar einde loopt, kan ik redelijk gemakkelijk mijn knop op weekendmodus zetten. Al ben je als onderwijzer altijd bezig met je vak en je kinderen. Ik kan ‘s nachts een uur in bed liggen piekeren over hoe ik een moeilijke rekenles eenvoudiger kan maken. Of over sommige thuissituaties van kinderen en hoe ik in de klas een portie warmte aan die jongen of dat meisje kan geven zonder dat het té vaderlijk overkomt. Maar écht piekeren en blijven piekeren, kan ik meestal gemakkelijk afblokken. Al heb ik de laatste maanden, met de aankoop van ons huis die niet van een leien dakje liep, wat nachtelijke wandelingen gedaan om mijn hoofd stil te krijgen.”

Macaroni met ham

“In principe ben ik de kok in huis. Al moet je dat met een korreltje zout nemen. Mijn moeder zei vroeger altijd: Ik ben geen goeie kok, maar ik kan heel goed eten klaarmaken. Waarmee ze bedoelde dat de fijne keuken niet aan haar besteed is, maar ze wel vlotjes acht monden gevuld kreeg.”

“Ik heb dat onthouden en handel ernaar. Ik laat me trouwens niet snel betrappen op gerechten die aanbakken of grote fouten bij het koken. Mijn favoriete maaltijd is macaroni met ham en kaas, maar omdat mijn vrouw en kinderen er geen fan van zijn, komt het niet veel op tafel. Daarom profiteer ik er altijd van als een horecazaak het op de kaart heeft staan. Sommigen beweren weliswaar dat je zoiets niet op restaurant moet vragen, maar ik kan ontzettend genieten van dat zeldzame bord macaroni voor mijn neus.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier