Interne Keuken: Marc Verkeyn staart zich niet blind op de schone schijn

De keukenspecialiteiten van Marc Verkeyn? Garnaalkroketten en ‘lukken’ op moeders wijze. En zijn motto? Wat baten kaars en bril, als de uil niet zien en wil. “Ik voel me sterk verwant met Tijl Uilenspiegel, de guitige figuur die ik jarenlang in Damme heb mogen spelen. Tijl doet de schellen van de ogen vallen bij mensen die ziende blind zijn.”

Marc Verkeyn een bezige bij noemen, is een understatement. De man is al zowat zijn hele leven met wel duizend dingen tegelijk in de weer. Vooral op cultureel vlak. Ooit was hij een van de eerste directeurs van het Taal- en Instructiecentrum TIC, meer dan dertig jaar maakte hij deel uit van de stedelijke feestcommissie, ook leidde hij een tijdje de stedelijke cultuurraad en bovenal zet hij zich in voor Vriendenkring Kunst Houtland. “Toen Silvère Mansis in 1985 voorzitter van VKH werd, ben ik ondervoorzitter geworden”, zegt hij. “Silvère is in april 2018 gestorven en toen heb ik hem als voorzitter opgevolgd. We proberen met onze vereniging het culturele leven in onze stad en daarbuiten impulsen te geven.”

De vergankelijkheid

Marc wordt in mei 70 jaar, al is hem dat niet aan te zien. “Maar ik voél het wel. Ik ben sneller moe dan vroeger en, of ik het nu wil toegeven of niet, ik ervaar meer lichamelijke beperkingen. Toch blijf ik zoveel mogelijk hooi op de vork nemen, want ik ben ervan overtuigd dat bezig zijn veruit de beste remedie is tegen de vorderende leeftijd. Ik heb helaas een periode van ernstig ziek zijn gekend en dat drukt je met de neus op de feiten: de vergankelijkheid van de mens. Maar ook na alle fysieke miserie van de voorbije vijf jaar blijf ik een optimist. Al koester ik geen grote dromen meer. Ik wil gewoon de dingen blijven doen die ik graag doe. “

De vrijheid van Tijl

Jarenlang heeft Marc in Damme de rol van Tijl Uilenspiegel gespeeld, de volkse figuur die mensen voor de gek hield met zijn fratsen en streken. “Daniël Goegebeur was Lamme Goedzak en mijn vrouw Lieve kroop in de huid van Nele, de geliefde van Tijl. Toen we daarmee gestopt zijn, heeft niemand ons opgevolgd. Enkele weken geleden hebben Lieve en ik uitzonderlijk die rollen in Damme nog eens vertolkt. Het was trouwens hoog tijd dat de stoffige kostuums opnieuw werden aangetrokken, want ei zo na zat de mot erin.” (lacht)

“Ik voel me verwant met de guitige Tijl Uilenspiegel. Hij is voor mij het symbool van vrijheid. Hij mag zeggen wat hij wil, het wordt sowieso toch van hem aanvaard. Hij mag ook ongegeneerd met iemand lachen, uiteraard zonder te kwetsen, want dat is de bedoeling niet. Helaas staan nogal wat mensen ziende blind in het leven. Ze houden vast aan de schone schijn en gaan voorbij aan waar het voor mij om draait: echtheid.”

“Een figuur als Tijl kan hen in hun hemd zetten en hen de ogen openen. Al snappen sommigen het dan nóg niet. Vandaar mijn geliefde spreuk: wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil. Het is zinloos mensen op weg te helpen als ze niet willen meestappen.”

Weg uit feestcommissie

Ongeveer twee en een half jaar geleden zette Marc een punt achter zijn lidmaatschap van de stedelijke feestcommissie. Om het na zijn ziek zijn wat kalmer aan te doen? “Neen, daar had het niets mee te maken. Ik voelde de geest van de feestcommissie niet meer zoals ik die al die jaren gekend had. Weg onvervalste sfeer, weg hechte verbondenheid zoals in de glorietijden. Dus vond ik het beter om eerlijk te zijn, niet te doen alsof en de groep te verlaten.”

Digitaal aardewerk

“Sinds korte tijd heb ik Noël Neyens opgevolgd als voorzitter van de Vrienden van het Museum Torhouts Aardewerk. Noël is 86 en was vragende partij voor de wissel. Ik ben al heel lang bij het Torhouts aardewerk betrokken. Aanvankelijk was ik actief in het Amand Maes Genootschap, dat intussen niet meer bestaat.”

“Momenteel is er een grondige digitalisering van alle stukken uit het aardewerkmuseum bezig. Dat wordt professioneel aangepakt en daar ben ik blij om, want we zullen op het vlak van musea een switch moeten maken. Ik denk niet dat velen uit de tegenwoordige jonge generatie in de toekomst nog in musea in de huidige, klassieke vorm geïnteresseerd zullen zijn. Ze zullen liever een museum thuis op hun computer of op hun smartphone bezoeken. Niet in een of ander gebouw dus. Vandaar het grote belang van de digitalisering. Torhout is een van de enige centra in ons land waar het Vlaams aardewerk in ere wordt gehouden en dat moet zo blijven. Ook in de komende generaties.”

Wafelijzer van Nova

“Of ik geregeld in de keuken sta? Neen, Lieve kookt prima en dat is een weelde. Toch heb ik een aantal specialiteiten. Zo is de barbecue mijn ding. En mijn garnaalkroketten worden in onze familie als een topgerecht beschouwd. Ik bereid ze volgens een aloud recept met veel garnalen.”

“Daarnaast bak ik in de kerst- en nieuwjaarsperiode naar goede gewoonte ouderwetse lukken. Niet op grootmoeders, maar op moeders wijze, want mijn mama van intussen 92 jaar Angèle Vanwalleghem heeft het me geleerd en bakt er zelf ook nog. In een authentiek, niet meer in de handel verkrijgbaar Nova-wafelijzer met thermostaat. En met de noodzakelijke bakvorm erbij. Mocht er trouwens iemand zo’n wafelijzer van het genoemde merk op zolder hebben, dan kan die mens er mij een groot plezier mee doen. Ik vrees het moment dat mijn historische toestel het begeeft.” (lacht)