Examenvraag: wie heeft het hart op de juiste plaats? Oplossing: Patrick Adam. Al zijn hele leven komt de gepensioneerde schooldirecteur op voor de zwakkeren in de samenleving, de solidariteit en samenhorigheid onder de mensen en een positievere kijk op het leven. “Gemiddeld hadden we het met z’n allen nooit beter dan nu”, zegt hij.
Patrick heeft 40 jaar met plezier in het onderwijs gestaan, waarvan 15 jaar aan het hoofd van vrije basisschool De Revinze. In de zomer van 2018 heeft hij een punt achter zijn loopbaan gezet, maar het zwarte gat heeft hij nog niet ontmoet. “Met pensioen zijn, vind ik de zaligste tijd uit mijn leven. Ik kan nu écht doen waar ik zin in heb. Ik hoef mij niet meer te bewijzen. Niets moet per se en aan activiteiten heb ik geen gebrek. Altijd al heb ik graag getekend, geschilderd en geboetseerd en momenteel maak ik gretig keramiekbeeldjes. Kijk (toont er enkele), dit zijn twee mensen die elkaar omarmen. De ene mankeert een been, de andere ondersteunt hem. Noem het de voorstelling van onze sociale zekerheid. Die is erg belangrijk, maar ligt vandaag toch geregeld onder vuur.”
BIO
Privé: 61 jaar, woont met zijn vrouw Marleen Haelewyn (61) in de Rupelstraat, zoon Jeroen (39) en dochter Eline (34), kleinkinderen Elise (6) en Suzie (3).
Loopbaan: in 1978 voor drie jaar als onderwijzer gestart aan vbs De Revinze op Don Bosco, van 1981 tot 1996 lesgegeven aan de basisschool van Edewalle, in 1996 teruggekeerd naar de vertrouwde Revinzeschool, daar onderwijzer in het zesde leerjaar en vanaf 1 september 2003 directeur tot aan zijn pensioen op 1 augustus 2018
Vrije tijd: keramiekbeeldjes maken bij Vorming TIC Rembert, voorzitter van vzw Banglabari, actief lid van derdewereldraad Trosso, bestuurder van Tordale, vrijwilliger in vbs De Revinze en een schooltje in Sint-Joost-ten-Node (Brussel), boeken lezen (non-fictie), reizen
Multinationals baas
“Het zal sommigen verbazen als ik zeg dat we globaal bekeken in de beste tijd ooit leven. Tegenwoordig gaan er meer mensen dood aan overvoeding dan aan ondervoeding. De kindersterfte is op wereldschaal nog nooit zo laag geweest en in 200 jaar is de extreme armoede gezakt van 85% van de wereldbevolking naar nog slechts 9%. Maar anderzijds blijft de inkomensongelijkheid wel toenemen. Bij de overgang van oud naar nieuw heb ik met enige zin voor cynisme het glas geheven op de 500 rijkste mensen ter wereld, die in 2019 met z’n allen weer fiks rijker zijn geworden. Daar heb ik het erg moeilijk mee. Zij zouden meer aan pakweg de sociale zekerheid moeten bijdragen door veel meer belastingen te betalen. Maar helaas zijn de multinationals waarvan zij eigenaar zijn, de baas over Jan en alleman geworden. Als de overheid die gigantische bedrijven meer wil doen betalen, vertrekken ze naar andere landen of dreigen werknemers te zullen ontslaan. Hierin overheerst de macht van het grote geld.”
Geen grote verhalen
“Vreemd genoeg vertaalt die beste tijd waarin we leven zich bij velen niet in een goede mentale gezondheid. Te gemakkelijk focussen mensen zich op het negatieve en zien het positieve niet eens. Daarvan ken ik de oorzaak, al is wiskunde nooit echt mijn ding geweest: we denken te weinig in cijfers en laten ons te veel leiden door emoties. In veel gevallen is de rede zoek en dus ook de redelijkheid. We zien beelden op televisie – almaar beelden – en laten ons vooral door het slechte nieuws beïnvloeden waar de media vol van staan. En zo gaan we voorbij aan het besef dat de medische behandelingen er met rasse schreden op vooruitgaan, dat we zelfs in een klein stadje als Torhout alles binnen handbereik hebben – van sportaccommodatie tot speciaalzaken en het recyclagepark – en dat de werkloosheid relatief laag is. Een verklaring voor het feit dat mensen zich laten verblinden door het negatieve ligt ook deels in het feit dat we vandaag de grote verhalen van grote figuren moeten missen. In mijn jeugd keek ik op naar monumenten zoals Martin Luther King, Dom Helder Câmara en Mahatma Gandhi. Zij inspireerden mij en vele anderen. Zij openden onze ogen en deden ons klaar zien.”
Voor de gewone man
In 1997 kreeg Patrick de eerste Koningin Paolaprijs voor het Onderwijs, een bekroning voor de grote educatieve projecten die hij toen voor het basisonderwijs gemaakt had over onder andere solidariteit en verdraagzaamheid.
“Ik blijf uiteraard sterk achter die projecten staan. Tegenwoordig wordt bijvoorbeeld een objectieve kijk op migratie nog nauwelijks aanvaard, al zeker niet in het onderwijs. Zelfs verhalen over seizoenarbeid en over hoe mensen destijds uit vreemde landen in België beland zijn, liggen al gevoelig. Sowieso in de politiek. Kansen om zelf in de politiek te gaan, zoals wijlen mijn vader Urbain ooit heeft gedaan, heb ik alvast genoeg gekregen. Maar zelfs al zou ik daar goesting voor gehad hebben, mijn vrouw Marleen zou er in elk geval een stokje voor steken. Mijn brave vader is vele jaren gemeenteraadslid en schepen in Torhout geweest. Met een grote voorliefde voor de gewone man. Vanuit zijn kleine BAC-kantoortje zorgde hij er als bankdirecteur voor dat eenvoudige mensen een lening konden krijgen om een eigen huisje te verwerven. Net zoals wij nu met onze vzw Banglabari microfinanciering organiseren in het verre Bangladesh.”
“Mocht ik zelf aan politiek doen, dan zou ik dat wellicht niet langer dan een legislatuur van zes jaar volhouden. Ik zou in de eigen partij veel te ambetant en eigenzinnig zijn. Te kritisch. Ze zouden me aan de kant schuiven.” (lacht)
Filmpjes Jeroen Meus
“Marleen is de kok in huis. Als ze leest dat ik filmpjes van tv-bekendheid Jeroen Meus bekijk om zelf eenvoudige gerechten te kunnen bereiden, zal ze zonder twijfel in de lach schieten. Nochtans slaag ik er al in om soep en spaghetti te maken. Ook een ovenschotel lukt me net, maar vraag me niet te koken met drie potten tegelijk op het fornuis. Dan sla ik in een knoop. We eten veel groenten en relatief weinig vlees. We proberen het gezond te houden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier