Bruggeling Didier S. wurgde tante Annietje in Torhout. “Om haar te bestelen. Roofmoord!”, aldus het gerecht. “Nee, ze wou seks en chanteerde mij, ik wou niet. Ik ging door het lint”, aldus de dader.
Elke week blikt onze gerechtsverslaggever Jean-Pierre Terryn alias Inspecteur JPT terug op een van de spraakmakendste gerechtelijke affaires in onze provincie.
Medio mei 2003 veroordeelde het West-Vlaamse asssisenhof de toen 32-jarige werkloze en gokverslaafde Bruggeling Didier S. tot dertig jaar opsluiting voor roofmoord op zijn tante Annie Stubbe. Hij wurgde de 45-jarige vrouw uit financiële nood in de nacht van 1 op 2 december 2000 in haar rendez-vouscafé het Maranshof in de landelijke Ieperse Heerweg in Torhout. De buit bedroeg amper 70.000 ‘oude Belgische frank’.
Didier S. tekende vier maanden na zijn veroordeling cassatie aan. Hij hoopte op een nieuw proces. Het Hof van Cassatie wees zijn verzoek af, omdat het buiten de wettelijke termijn van vijftien dagen na het arrest werd ingediend.
Didier S., inmiddels 44 jaar, kwam recent vrij onder voorwaarden. De man zat ruim een derde van zijn straf in de gevangenis van Brugge uit.
Vingerafdrukken in de damestoiletten
Bruggeling Noël Verhoegstraete deed de ochtend na de feiten de lugubere ontdekking. Hij vond in de damestoiletten van het Maranshof het levenloze lichaam van zijn vriendin Annie Stubbe. Het slachtoffer baatte sinds juli 1999 de zaak in Torhout uit. De levenslustige vrouw had loopbaanonderbreking genomen als arbeidster in de wasserij van het Damse OCMW-bejaardentehuis. Toen Annie Stubbe die ochtend om 6 uur nog altijd niet thuisgekomen was, was Noël Verhoegstraete ongerust van Sint-Kruis naar Torhout gereden.
“Tante wou seksueel contact, maar ik wou niet. Ik werd buiten mezelf van woede”
Wetsdokter Van Parys kon enkel vaststellen dat de vrouw door wurging om het leven kwam. Vermits de portefeuille van het slachtoffer onvindbaar was, werd vrij vlug geconcludeerd dat Annie Stubbe het slachtoffer van een roofmoord was geworden. Aanvankelijk had de politie geen enkele aanwijzing voor de identiteit van de dader. Bijgevolg werden zoveel mogelijk klanten van het Maranshof ondervraagd. Er werden vingerafdrukken en dna-stalen afgenomen, die vergeleken werden met de sporen in de damestoiletten.
Alibi van de verdachte doorgeprikt
Aan de hand van getuigenissen van het personeel in het Maranshof werden voorts de laatste uren van Annie Stubbe gereconstrueerd. Daaruit bleek dat habitués Eddy en Jean G. op 2 december omstreeks 3 uur een donkerblauwe auto de parking van het danscafé zagen oprijden.
Een anonieme tipgever meldde de politie dat Didier S., de neef van het slachtoffer, wegens een bingo-verslaving in financiële problemen verkeerde. Bovendien reed hij met een donkerkleurige BMW. Tijdens een eerste verhoor ontkende de verdachte ook maar iets met de gewelddadige dood van zijn tante te maken te hebben. Het alibi dat hij opgaf werd snel doorgeprikt. Hij beweerde die nacht samen met zijn vrouw Isabelle W. doorgebracht te hebben. Maar toen zijn echtgenote in bed lag, verliet hij stiekem de woning. Isabelle W. getuigde later dat zij omstreeks 2 uur wakker werd door het geluid van een dichtslaande voordeur…
Buit werd vlug verbrast
De in de damestoiletten van het Maranshof aangetroffen vingersporen bleken die van Didier S. te zijn. Daarmee geconfronteerd bekende de dader dat hij die fatale nacht het plan opvatte om zijn tante te beroven. Toen de laatste klanten weg waren, wachtte hij zijn tante aan de voorraadkamer van het Maranshof op. Hij greep haar langs achter vast en beval haar met een vervormde stem haar portefeuille af te geven. Op het moment dat Didier S. zijn tante in de damestoiletten wou opsluiten, herkende zij hem. Toen meende de dader dat er geen weg meer terug was en dat hij het slachtoffer moest doden. Hij greep haar bij de keel en bleef duwen tot hij geen weerstand meer voelde. Na de moord ging hij op de grond zitten en rookte nog een sigaretje.
“Didier S. was die nacht gewoon op rooftocht. Tante Annie was een gemakkelijke prooi. Maar zijn lievelingstante herkende hem, dus moest ze dood.”
De buit van ongeveer 70.000 ‘oude Belgische frank’ werd in enkele dagen tijd verbrast aan etentjes, herbergbezoeken en gokspelen. Als motief voor de roofmoord gaf Didier S. aan dat hij echtelijke problemen had : hij wou zijn vrouw verlaten, maar had daartoe de financiële middelen niet.
Verslaafd aan bingo’s
Wat zette de 32-jarige Bruggeling ertoe aan om zijn 45-jarige tante te vermoorden ? Didier S. kende nochtans een goede jeugd. Hij groeide als oudste van drie kinderen op in een gezin van hardwerkende zelfstandigen. Zijn vader was slager, zijn moeder restauranthoudster. Op school presteerde hij zwak. Het vijfde jaar van de opleiding A3 slager/spekslager in Ter Groene Poorte sloot hij met een C-attest af. Nadien begon hij met een leercontract te werken bij zijn vader in de slagerij.
Wegens reuma hield Didier S. het niet lang uit in de slagerij. Daarna werkte hij korte tijd voor diverse firma’s. Hij werd telkens ontslagen omdat hij het vertrouwen van de werkgever schond. Bij de wasserij Flandria reed hij twee keer de koppeling van een voertuig met opzet stuk, bij het toenmalige Pieters Visbedrijf in Zeebrugge was hij veelvuldig afwezig en bij de Brugse Taxi Service arriveerde hij dronken op het werk. Ook de firma Verhelst in Oudenburg ontsloeg Didier Stubbe op staande voet omdat hij als ploegleider niet opdaagde.
Moeder-zoonrelatie met zijn lievelingstante
Op 24 april 1997 trad Didier S. in het gemeentehuis van Jabbeke (de gemeente waar hij toen woonde, nadien verhuisde hij naar Oudenburg) in het huwelijk met Isabelle W., een gescheiden vrouw met een zoontje. Hun echtelijke problemen begonnen toen Didier S. na zijn nachtwerk met collega’s op café ging en verslaafd raakte aan bingo’s. Op die manier verbraste hij maandelijks 10.000 ‘oude Belgische frank’.
Tien dagen voor de roofmoord op zijn tante ondernam Didier S. een zelfmoordpoging door pillen in te nemen. Dat hij zich daarna vergreep aan zijn lievelingstante is niet te begrijpen : tante Annietje had als het ware een moeder-zoonrelatie met Didier. Indien hij haar geld gevraagd had, zou zij het hem zeker gegeven hebben. Maar als de dader gedronken had, was hij vaak agressief.
“Ja, ik vertelde de waarheid”
Didier S. beweerde dat hij aanvankelijk de versie van roofmoord opdiepte om de familie van het slachtoffer niet in verlegenheid te brengen. Tijdens zijn ondervraging op zijn assisenproces hield hij het bij zijn laatste versie over wat er die nacht gebeurde. Stubbe diste op dat hij zeker niet naar tante Annie trok om haar te beroven.
“Ik wou haar vragen om in de weekends te mogen werken in haar café om zo wat bij te verdienen. Ze was blij om me te zien. Eerst voerden we een ‘gewoon gesprek’. Ik zou er mogen werken als het er druk was. Maar plots maakte ze avances. Ze wilde seksueel contact en dat was echt niet de eerste keer. Ze pakte mijn hand vast, maar ik zei dat dit niet kon. Ze probeerde nog eens en stelde me voor nog iets te gaan drinken. Op dat moment was dat helemaal niet normaal.” “Ze was wel speels. Toen ze weer voorstellen deed, duwde ik haar weg. Ze viel eerst op haar knieën en dan achterover. Ze probeerde zelfs mijn broek open te doen, maar ik liep weg.”
“Waarom ben je dan niet definitief weggegaan ?”, vroeg Boudewijn Desmet. “Ze kwam me achternagelopen en dreigde ermee dat ze brieven had van mijn voormalige vriendin Cony T., aan mij gericht, en dat ze die aan mijn vrouw zou geven. Ik vroeg haar waar die brieven waren en ze liep lachend weg. Ik was buiten mezelf van woede.”
De voorzitter merkte op dat nergens brieven waren gevonden, maar Didier S. bleef bij zijn stelling. Hij liep zijn tante achterna en toen die volgens hem hem sloeg en schopte, nam hij haar bij de keel en wurgde haar. Haar twee portefeuilles had hij naar zijn zeggen meegenomen om te kijken of de brieven er niet instaken. Hij had ze in Aartrijke weggegooid. Ze werden nooit teruggevonden, de 70.000 fr. die er instak evenmin. “En er geen frank uitgehaald ?! Heb je nu de waarheid gezegd ?” vroeg de voorzitter. “Ik denk het wel,” klonk het laconiek.
“Een schoolvoorbeeld van roofmoord”
Openbaar aanklager Carl Bergen liet er geen twijfel over bestaan dat er een duidelijk verband was tussen de diefstal en het doden. “Het is een schoolvoorbeeld van roofmoord. Didier S. was die nacht gewoon op rooftocht. Tante Annie was een gemakkelijke prooi. Maar zijn lievelingstante herkende hem, dus moest ze dood.” Procureur Bergen vorderde de zwaarste straf: levenslang.
Meesters Dimitri Vantomme uit Kortrijk en Kati Deschoenmaker uit Ichtegem namen het voor de beschuldigde op. Volgens hen handelde Didier S. in een vlaag van woede. “Het is niet waar dat Didier S. dringend geld nodig had. En indien het toch zo was, dan was de familie waar hij graag gezien was, wel bijgesprongen en zeker zijn lievelingstante Annie. Om geld van haar te krijgen, hoefde hij allerminst te doden.” Volgens de raadsman die uiteraard meeging met het tweede verhaal van zijn cliënt, ging tante Annie die fatale nacht even te ver.
Meester Dimitri Vantomme ging ermee akkoord dat Didier S. had gedood maar: “Het was, toen zijn tante hem zo benaderde, een explosie van zijn frustratie op dat moment. Dat hij de portefeuilles meenam, was niet om het geld dat erin stak maar hij hoopte er de chantagebrieven in te vinden. Tussen het doden en de diefstal was er helemaal geen verband zodat we hier allerminst van een roofmoord kunnen spreken.”
De jury zag wel een verband. Didier S. werd voor dertig jaar naar de gevangenis verwezen.
Inspecteur JPT
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier