KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Inge Vandamme in Zweden. Zij volgde haar blonde Scandinavische god naar zijn thuisland.
Inge Vandamme (binnenkort wordt ze 49) verliet in 1993 al ons land om de liefde te volgen naar Zweden. Ze is onze taal al gedeeltelijk verleerd maar houdt wel nog altijd van haar roots.
Je woont eigenlijk al een heel eind in het hoge Noorden?
“Al sinds oktober 1993 inderdaad. In mei 1992 had ik Dennis Andersson leren kennen in Gent. We werden verliefd en na meer dan een jaar heen en weer reizen, brieven schrijven en wekelijks bellen besloot ik om naar hem in Zweden te verhuizen. Dennis had er niets op tegen gehad om naar Vlaanderen te komen, maar hij had vast werk en ik niet. De job die ik op dat moment had beviel me toch al niet zo hard. In 1999 zijn we dan getrouwd en intussen hebben we twee zonen. Elmer is er 14, Balder is er 12. Ik werk nu in het hoofdkantoor van Volvo Cars in Göteborg. Ik ben IP Administrator en werk met administratie van octrooien (patentadministratie).”
Wat maakt het zo aangenaam wonen in Zweden?
“Het begon al met de taal: die vond ik zó heerlijk! Na een jaar kon ik al tamelijk vlot Zweeds en dus kon ik vlug mijn mannetje staan en me aanpassen in mijn nieuw land. Bovendien is alles er enorm goed georganiseerd. Je hoeft maar je personennummer op te geven – dat bestaat uit je geboortedatum plus vier andere cijfers – en Big Brother, de Zweedse staat, weet alles over je. Ik ben een ordemens en dat past me uitstekend! Bovendien is het hier mooi: de natuur is prachtig hier op de westkust. De seizoenen zijn hier ook zo duidelijk, dat heeft zijn charme. Ze zijn alle vier mooi op hun manier.”
Zijn er ook zaken die je moeilijker vielen, waaraan je moest wennen?
“De Zweden staan niet meteen erg open voor nieuwe vriendschappen. Het duurt even voor je nieuwe mensen leert kennen. De mensen zeggen ook niet vaak openlijk hun mening. Dat kan ik lastig vinden. Alhoewel ik de seizoenswisseling aangenaam vind, zijn de donkere winters wel het lastigste. Ik word er een beetje neerslachtig van en verlang naar de zon – Zoals de Zweden zélf, tussen haakjes…”
Hoe keek de lokale bevolking tegen jou, Belgische, aan?
“In het begin was ik wel een beetje een buitenbeentje natuurlijk. Maar de Zweden waren vriendelijk en nieuwsgierig over hoe het leven georganiseerd was in België, herinner ik me nog. Omdat ik er Zweeds uitzie en de taal zo makkelijk en vlug aanleerde, heb ik me uiteindelijk maar heel kort ‘anders’ gevoeld. Ik herinner me wel het gekke gevoel toen ik ‘Zweeds voor buitenlanders’ studeerde. De immigranten met Arabisch, Russisch en zo als moedertaal vonden dat ik half Zweeds was, en de Zweden aanzagen me als buitenlandse… Dat was niet makkelijk in het begin, maar dat was maar het eerste jaar. Daarna kwam ik met een serieuze vaart ‘in gang’ met de taal en vond ik wel mijn draai in de Zweedse samenleving. Ik moet er mijn collega’s nu bijvoorbeeld soms aan herinneren dat ik buitenlander ben, wanneer ik niet mee kan spreken over oude Zweedse kinderprogramma’s of televisieseries bijvoorbeeld.”
Ben je van plan om nog ooit terug te keren? Op je oude dag bijvoorbeeld?
“Toen onze oudste zoon geboren werd, had ik een periode met serieuze heimwee naar België. “Geen probleem”, zei mijn man. “Ik zoek werk in België en we verhuizen.” Hij kreeg twee mooie jobaanbiedingen in Brussel en we zochten naar een huis om te kopen. Maar we vonden niet echt iets en bovendien was ik er niet happig op om in het Brusselse te wonen. Te ver van Ieper om even weg en weer te rijden voor een kopje koffie (lacht). Toen besefte ik dat ik me meer thuisvoelde in Göteborg dan in Brussel. Na een serieus gesprek met mijn ouders besloot ik dat ik toch maar in Zweden wilde blijven. Bovendien is het ouderschapsverlof daar fantastisch. Omdat we nog een kindje wilden, trok ik me daar gedeeltelijk aan op als er gevoelens van twijfel opstaken. Toen onze tweede zoon er was, kreeg ik niet dezelfde heimwee. Sindsdien heb ik nooit meer zin gehad om terug naar Vlaanderen te verhuizen.”
Kénnen ze daar überhaupt Ieper?
“De Zweden weten niet van het bestaan af van Ieper (glimlacht). Ze weten dat Brussel de hoofdstad is van België en dat er ook Frans gesproken wordt. Een deel heeft gehoord over Brugge en Antwerpen en wie bij Volvo werkt weet natuurlijk dat er in Gent een fabriek staat. Ze kennen Belgische chocolade en bier, maar daar houdt het zo ongeveer op. Zelf kom ik elk jaar nog naar Ieper met mijn gezin. Ik houd zo van mijn stadje! De mensen die er wonen, beseffen niet hoe mooi en supergezellig het er is. Ik geniet er enorm van om gewoon rond te lopen, mijn dialect eens te horen, de sfeer op te snuiven en alle mooie gebouwen te bekijken. Ik voel wel wat melancholie opborrelen als ik aan Ieper denk!”
Zijn er dingen uit België die je mist?
“Ik mis de bakkerijen en de slagerijen, hoe gek dat ook mag klinken. Dat is zo typisch voor België. In Zweden koop je meestal alles in de supermarkt. Ik mis ook de gezellige steden, klein en groot. De Zweedse steden vind ik niet zo mooi, eigenlijk. Buiten Stockholm misschien. Göteborg heeft ook wel mooie hoekjes, maar als je dat vergelijkt met Ieper, Veurne, Brugge, Gent… Ik mis ook de kleine restaurantjes ‘te lande’ in de Westhoek, waar je simpel en gezellig uit kunt gaan eten. In Zweden kun je dat niet. Hier is uit eten gaan veel meer ‘mee zijn met het bezoeken van het laatste nieuwe trendgevoelige restaurant’. En het is duurder. Natuurlijk mis ik ook mijn familie, maar die zijn eigenlijk maar een telefoontje weg.”
Hoe moeten we ons jullie woonst voorstellen?
“Ik moet zeggen dat we prachtig wonen. We hadden geluk. We hebben een groot vrijstaand huis op het platteland in het dorpje Säve, een kwartiertje rijden van het centrum van Göteborg. Omringd door akkers en weiden, liggend in een hele rustige buurt, en met de grote stad als dichte buur.”
Als je West-Vlamingen, die de streek willen bezoeken, één niet voor de hand liggende toeristische tip zou mogen geven, wat zou dat dan zijn? Wat moeten ze zeker bezoeken?
“Één van de grootste attracties voor de Zweden zelf – en zelfs meer en meer voor Noren en Denen – is het shopping paradijs Gekås, bekend voor zijn superlage prijzen, in het dorpje Ullared. Het is echt een belevenis en meer Zweeds kan het niet worden als je niet meteen de traditionele toeristische trekpleisters wilt bezoeken.”
Hoe Zweeds is Inge Vandamme intussen geworden?
“Ja, een beetje verzweedst ben ik blijkbaar toch, dat heb ik al mogen horen… Ik kan soms niet op woorden komen in het Nederlands, zelfs al spreek ik Iepers met mijn familie aan de telefoon. Ik kan soms woorden ‘vernederlandsen’ uit het Zweeds. Dan wordt er lichtjes gelachen en gezegd ‘we begrijpen wat je bedoelt, maar zo zeg je dat niet…’ Iets anders is misschien het feit dat het typisch Zweedse ‘zekerheidsdenken’ – bijvoorbeeld helm aan bij het fietsen – er diep in zit en de gelijkheid tussen man en vrouw voor mij vanzelfsprekend is. We helpen elkaar in het huishouden en met de kinderen. Nog zoiets geks: ik praat graag in termen van ‘weken’. De Zweden zeggen niet ‘ik heb verlof van 14 juli tot 3 augustus’, ze zeggen ‘ik heb verlof van week 29 tot en met week 31’. Dat vind ik een goede uitvinding: veel gemakkelijker dan die datums onthouden! (knipoogt)”
(FJA – Foto’s Inge Vandamme)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier