Ines Roosen zorgt voor Tinekes: “Ik stop er pas mee als ik oud en versleten ben”

Al 75 jaar is er elk jaar kermis op Heule-Watermolen. Vijf dagen lang zijn de Watermolenaars in de ban van allerlei activiteiten voor jong en oud. Tijdens de festiviteiten wordt het 55ste Tineke van de Watermolen verkozen. Bestuurslid Ines Roosen zorgt ieder jaar voor de zes kandidates. De mama van de kandidaten was in 1970 zelf Tineke van de Watermolen én Tineke van Heule.

Door Carlo Herpoel

Ines Roosen (66) is gepensioneerd bankbediende, gescheiden en woont samen met tante Laurette (77). Ines werd in 1970 Tineke van Heule én Tineke van de Watermolen, een dubbelslag in amper twee weken tijd. Niemand deed het haar na. Aan hobby’s heeft ze geen gebrek. Toneelspelen is haar grootste hobby. Ze speelt al negen jaar bij De Spatjes en achttien jaar bij het Bissegems toneelgezelschap Edelweiss. Voordien stond ze zeven jaar op de planken bij ‘t Spoor Heule. Haar eerste toneelervaring was bij Lantaren theater Heule-Watermolen. Daarnaast is Ines catechiste op Heule-Watermolen. Ze zingt al twintig jaar bij het Sint-Elooiskoor op Overleie en is er bestuurslid. Bovendien is ze lector op Overleie en zetelt ze in de parochieraad.

Ines is de symbolische mama ondertussen meme van de Tinekeskandidates. Elk jaar zorgt ze voor zes kandidates. “Dat is niet evident. Weinig jonge meisjes stellen zichzelf kandidaat. We moeten het hen vragen. We moeten ook de toestemming en handtekening hebben van de ouders voor kandidates onder de achttien jaar”, legt Ines uit. Vroeger was het pas verkozen Tineke van de Watermolen automatisch kandidate voor de verkiezing van Tineke van Heule. “Nu is dat niet meer het geval. We hebben kandidates uit de randgemeenten. Zij mogen deelnemen als ze een band hebben met Heule.”

Betrokkenheid

De feesten zijn kleinschaliger en gemoedelijker dan de grote Tinekesfeesten. Heule-Watermolen is zoals een parochiale familie. Iedereen kent iedereen. Voorheen was er meer volk en de betrokkenheid was groter. Zanger Will Tura kwam er optreden. Iedereen was vier dagen op straat. De jongere generatie komt geen heel weekend meer. Er is bovendien veel te doen in de omgeving. De Bozemolenwijk, gelegen op een boogscheut, organiseert een eigen feest.

Laat ons hopen dat de feesten blijven bestaan

Elk jaar zorgt het comité voor een goedgevuld programma. “Onze zwakste dag is zondag. Daar moeten we altijd aan sleutelen”, vertelt Ines. “We deden allerlei pogingen om volk te lokken, maar niets mocht baten. De verkiezing Tineke der Tinekes ging maar twee edities mee. De bingonamiddag werd een flop. De muzikale afsluiter was een zielige bedoening. Vroeger hadden we op zondagnamiddag een stoet. Er waren loopwedstrijden met grote namen zoals Karel Lismont. Dit jaar komt op zondag een buikspreker en ‘s avonds hebben is er het grote verjaardagfeest. We trakteren zes jarige personen met elk een vat bier. Als iedere jarige familie en vrienden meebrengt, is er gegarandeerd ambiance.”

Meer denker dan doener

Zes jaar geleden vroeg voorzitter Jean-Pierre Gheysens of Ines wilde toetreden tot het bestuur. “Tijdens het feestweekend help ik broodjes klaarmaken voor de mensen bij de opbouw, de jury, de kandidates. Daarnaast spring ik in waar nodig. Ik ga zeker voor een dozijn jaren in het bestuur. Ik stop als ik oud en versleten ben. Laat ons hopen dat de feesten blijven bestaan. Zolang Jean-Pierre de stuwende kracht is, is dat geen probleem. Met zo’n trekpaard doe ik zeker nog jaren mee. Ik zou het niet georganiseerd krijgen. Ik ben meer een denker dan een doener, maar heb toch actieve handen”, besluit Ines Roosen.