Ine Couckuyt is terug na een roadtrip van één jaar doorheen Australië

Ine Couckuyt is blij dat ze terug thuis is, hier bij haar mama Daisy Vansteenkiste. © CLL
Christophe Lefebvre
Christophe Lefebvre Medewerker KW

Na 1 jaar en 4.000 kilometer in het zadel is Ine Couckuyt (26) weer thuis, in haar eigen Lauwe. In 2019 vertrok ze met haar bagage en haar fiets, zonder een concrete einddatum, voor een trip doorheen Australië en afgelopen weekend stond ze, onverwacht, opnieuw aan de voordeur. “Het beste van al was dat ik het fietsen eigenlijk wat beu was geworden”, lacht de voormalig triatlete.

Met een masterdiploma in economie en recht op zak trok Ine in september 2019 voor het laatst de deuren van de aula achter zich dicht. Toch lonkte de professionele wereld niet meteen om de hoek. “Tijdens mijn studies hoorde ik verschillende verhalen van studenten die, na het beëindigen van hun leerparcours, een jaar de wereld rondtrokken. Ik raakte helemaal in de ban van die avontuurlijke verhalen en wilde dat zelf ook ervaren.”

Moederziel alleen

De Lauwse twintiger begon met het plannen en richtte haar pijlen op Australië, al stond er eerst een passage in Portugal op het programma. “Ik vertrok moederziel alleen”, gaat ze verder. “Dergelijke uitdagingen zijn natuurlijk steeds wat bijzonder en ik vond niet meteen een reisgenoot. Dat kon echter mijn motivatie niet breken en met mijn rugzak vertrok ik eerst naar Portugal, waar ik me vooral bezig heb gehouden met surfen. Nadien stond Australië op het programma, waar ik voor mijn vertrek nog aan enkele veranderingen heb moeten sleutelen.”

Die veranderingen waren vooral gelinkt aan de manier waarop ze Australië zou gaan verkennen. “Het oorspronkelijke idee was een beetje het standaard backpackverhaal, met de rugzak doorheen het land trekken, te voet of met de wagen”, klinkt het. “Tijdens het plannen waren mijn ouders gestart met het organiseren van fietsvakanties en wisten ze me te overtuigen om het met de fiets te proberen. Ik heb toch wat moeten nadenken over die switch want eigenlijk was ik de triatlonsport en het fietsen wat beu geworden. Uiteindelijk ging ik toch overstag en vertrok ik, moederziel alleen, naar het gigantische land met een working class visum.”

Gastgezinnen

Eenmaal down under maakte Ine gebruik van enkele moderne methodes om er aan onderdak of maaltijden te raken. “Er bestaat verschillende websites waarop je je kan registeren, wanneer je dergelijke trip onderneemt. Australiërs zijn verbazingwekkend gastvrij en via zo’n site kun je bijvoorbeeld aangeven dat je voor een bepaalde periode in een bepaalde streek onderdak zoekt. Zo zijn er bijvoorbeeld gastgezinnen die je voorstellen om er X aantal dagen of weken te verblijven in ruil voor wat hulp in het huishouden en ook boeren maken graag gebruik van een paar extra werkkrachten.”

Het werd een unieke ervaring met ook enkele pijnlijke momenten. “Zonder twijfel moet ons ongeval zowat de meest angstaanjagende ervaring zijn geweest”, pikt Ine in. “Ik was er onderweg met een vriend die tijdelijk ook in Australië was, toen we van onze sokken werden gereden door een grote 4×4 die een boot op een aanhangwagen een berg optrok. We werden van de weg gemaaid en kwamen zelfs even in het ziekenhuis terecht. Uiteindelijk kwamen we er goed van af, maar op het moment zelf flitsen alle mogelijke scenario’s je door het hoofd.”

Ook de uitbraak van de coronapandemie maakte Ine mee, aan de andere kant van de wereld, vanop de fiets. “Ik was net bezig met een mountainbiketrail van ongeveer 1.000 kilometer, die een stuk van het land dwarst, toen alles er in lockdown ging. Die lockdown spendeerde ik bij een gastgezin, ver weg van alle coronagekte in een ronduit prachtige streek. Toen alles in juli opnieuw openging, trok ik verder met de fiets, maar ik kreeg het gevoel dat ik het allemaal een beetje had gehad. Mijn visum liep nog tot november, maar om die tijd nog te kunnen overbruggen, zou ik nog enkele aankopen moeten doen en moest ik ook nog heel wat papieren in orde brengen. Veel te veel rompslomp voor die paar maanden nog en dus besloot ik terug naar huis te keren.”

Ine Couckuyt geniet van een fenomenaal uitzicht in Australië.
Ine Couckuyt geniet van een fenomenaal uitzicht in Australië.© CLL

Ine keerde terug, al was niet iedereen daarvan op de hoogte. “Mijn ouders waren ervan overtuigd dat ik pas in november weer voor de deur zou staan”, lacht ze. “Samen met twee vriendinnen en de verloofde van mijn broer regelde ik mijn terugkeer en ook die moest op het laatste moment nog worden verplaatst. Uiteindelijk dook ik op 10 september terug op in het Lauwse straatbeeld, waarna een emotioneel moment met mijn ouders volgde.”

Na een avontuur van een jaar in de wildernis van Australië, terug naar de normaliteit? Wat nu? “Echt vervelen zal ik me alvast niet”, sluit Ine af. “Nu is het tijd voor wat meer definitieve dingen en ik ga ook op zoek naar een job. Of ik in de toekomst nog zo’n avontuur zal ondernemen? Ik sluit het niet uit, al denk ik dat het misschien meer in de richting van enkele weken fietsen in Europa zal liggen.”