In het spoor van de strandredders: “Soms is het dweilen met de kraan open”

De Strandreddingsdienst in Oostende doet zoveel meer dan mensen redden in nood. Ze bieden een luisterend oor en herenigen jaarlijks honderden kinderen met hun ouders. “Als ik zie hoe emotioneel ouders reageren als ze hun zoon of dochter terug in hun armen kunnen sluiten, dan ben ik blij dat ik mijn zonnebril dicht bij de hand heb”, zegt adjunct-hoofdredder Bjorn Vermeulen.

Vorige week vrijdag liep het kwik op tot 34 graden aan onze kust. Zo’n 13.000 mensen hadden zich die dag aangemeld via het reserveringsysteem voor de drie drukste stranden in het centrum van Oostende. Dit leek ons het ideale moment om een dagje door te brengen in het spoor van de strandredders. De ochtend begint vrij rustig. Een verwarde Engelstalige dame weet even niet meer waar ze is en meldt zich aan in de hoofdpost. De strandredders delen een commandopost ter hoogte van het Kursaal met de strandpolitie. Nadat de dame tot haar positieven komt, kan ze zelf haar weg verder zetten. Het kwik reikt tegen 12 uur al tot 28 graden op het strand.

Chloë Berton (27) is al negen jaar strandredder. De laatste twee jaar oefent ze de functie uit als adjunct-hoofdredder. “Het is meteen ook mijn laatste jaar”, zucht Chloë. “Met pijn in het hart moet ik na deze zomer voorgoed afscheid nemen van mijn collega’s waar ik jaren lief en leed mee heb gedeeld.” Chloë studeerde dit schooljaar af als architect en staat aan de start van haar carrière. “Ik werkte al die jaren als jobstudent, maar de combinatie met mijn job als architect zou te moeilijk worden. Ik zal mijn negen jaar als strandredder nooit vergeten.”

Zesjarig meisje

Midden in ons gesprek worden we gestoord. Er loopt een melding binnen van een verloren gelopen kindje ter hoogte van de Kursaal Oosthelling. De derde ondertussen en het is amper 14 uur. Pas nu begint het echt druk te worden en dat vertaalt zich in de ene oproep na de andere.

Het kindje, een zesjarig meisje, is ondertussen al 40 minuten zoek en werd het laatst gezien aan de waterlijn. “Als een kindje het laatst gezien werd ter hoogte van de waterlijn dan volgen we de procedure en halen we iedereen in die zone uit het water”, legt Chloë uit. “De rode vlag wordt gehesen aan de strandpost en boten van de strandredders in de buurt begeven zich naar de aangegeven locatie.”

Als een kindje het laatst gezien werd ter hoogte van de waterlijn dan halen we iedereen in die zone uit het water – Adjunct-hoofdredder Chloë Berton

Dat gebeurt erg snel. Gelukkig wordt het meisje snel teruggevonden en kan iedereen terug het water in. Er is amper tijd om de administratie af te ronden of daar is de volgende oproep. Deze keer kunnen ouders drie vijftienjarige meisjes niet meer vinden. Opnieuw wordt iedereen uit de zee gehaald omdat er wordt gevreesd dat de meisjes misschien in moeilijkheden raakten in het water. “De stroming kan erg verraderlijk zijn. Wie de zee niet kent kan voor onaangename verrassingen komen te staan”, aldus Chloë. Twintig minuten later worden de meisjes met hun ouders herenigd.

Strandpolitie

Ondertussen is Bjorn Vermeulen (29) erbij gekomen. Hij neemt de coördinatie op het strand over zodat Chloë zich met de administratie kan bezig houden. Veel tijd om na te denken krijgt Bjorn niet. Agressievelingen vallen strandgangers lastig. De strandredders schakelen de hulp in van de strandpolitie, die snel ter plaatse is. De drie zijn duidelijk boven hun theewater en worden opgepakt door de politie. De ene na de andere oproep komt nu binnen, soms amper vijf minuten na de laatste. “Soms is het dweilen met de kraan open”, zucht Bjorn. “We hebben pas het ene kindje met hun ouders herenigd of een ander kindje raakt zoek. En zo gaat het op drukke dagen de hele dag door.” Bjorn werkt als leerkracht, dat zorgt er voor dat hij de combinatie als adjunct-hoofdredder kan maken.

Om 16.35 uur komt er een zoveelste oproep binnen: een twaalfjarig meisje uit het Brusselse is al een uur vermist. Haar ouders slaan alarm bij de strandredders. “Als een kind al een uur vermist is, zetten we de procedure ‘grotere zoekactie’ op touw. Dat wil zeggen dat de NH-90 helikopter wordt ingeschakeld en dat we een commandopost opzetten, samen met de politie en brandweer.” De sirenes loeien in de verte en er ontstaat lichte paniek. “Een kind dat zolang vermist is, is op zijn minst onrustwekkend te noemen”, vertelt Bjorn. Kort nadat de hele commandopost werd opgezet, wordt het meisje terug gevonden. “Oef”, lacht Bjorn, die zichtbaar geëmotioneerd reageert. “Weet je… als je ziet hoe gelukkig die mensen zijn als ze hun kind terug in de armen kunnen sluiten, dat doet je wat. Ik ben dikwijls blij dat ik mijn zonnebril dicht bij de hand heb.” (lacht)

30 kinderen

En zo gaat het de rest van de dag verder. Niet minder dan 30 kinderen werden met hun ouders herenigd. De strandredders vervullen een nobele taak op het strand. Na een dagje in het kielzog van de strandredders zijn ook wij bekaf. Voor ons begint morgen een ander soort dag, maar voor de strandredders is er een grote kans dat ze morgen opnieuw hetzelfde meemaken. Wat een mensen en wat een belangrijke maatschappelijke taak vervullen ze.