Ilse Doom is kinder- en jeugdpsycholoog in AZ Delta. Ze is ook de bezieler en coördinator van het Vlinderhuis. Het Vlinderhuis begeleidt kinderen en jongeren van wie de naasten ernstig ziek zijn en opgenomen zijn in een van de campussen van AZ Delta.
Het Vlinderhuis is eigenlijk gegroeid uit een project binnen het nationaal kankerplan?
Ilse Doom: “Het nationaal kankerplan pakte in 2012 inderdaad uit met een project waarbij gekeken werd om begeleidingsruimtes te scheppen voor kinderen van kankerpatiënten. Ik werd door de directie van het Heilig Hart gevraagd om dat project voor te bereiden en te trekken. Veel ziekenhuizen stapten daarin mee. Dat project werd trouwens voor 100 procent gesubsidieerd door de overheid. Zelfs een deel van mijn loon werd door de overheid betaald. Ons Vlinderhuis opende officieel de deuren op 14 januari 2013.”
Wat deden/doen jullie in het Vlinderhuis?
“Wij bieden individuele ondersteuning aan ouders en kinderen van ernstig zieke patiënten en coachen ook onze eigen medewerkers. Hoe kunnen wij onze eigen mensen zo goed mogelijk betrekken in de begeleiding en opvolging van hun patiënten. Daarnaast is er op woensdagnamiddag ook een groepswerking voor kinderen in het Vlinderhuis. Dat Vlinderhuis bevindt zich naast de afdeling hematologie-oncologie maar wij hebben onze werking opengetrokken naar alle patiënten die daar nood aan hebben.”
Voor alle duidelijkheid: dit project is gestopt in 2015?
“Inderdaad, vanaf 2015 waren er geen subsidies meer. Maar AZ Delta heeft beslist om verder te doen met het Vlinderhuis. We waren ondertussen een vaste waarde in het ziekenhuis geworden en kregen veel waardering van ouders, grootouders, afdelingsmedewerkers én directie. Daarom besliste de directie om een ruimte ter beschikking te stellen voor ons en mijn uren in het Vlinderhuis op te nemen in mijn urenpakket.”
Maar gelukkig zijn er ook milde schenkers?
“Alle extra’s zoals opleidingen voor de vrijwilligers, speelgoed, speciaal toegankelijke boeken over ziek zijn, herstel en afscheid nemen, moeten we zelf bekostigen. We kunnen dat doen doordat we financiële giften krijgen maar bijvoorbeeld ook doordat we boekjes van ARhus en gehaakte troostknuffels van Maiks Sterrenhuisje krijgen.”
Kinderen slecht nieuws brengen: hoe begin je daaraan?
“Eerst en vooral luisteren we wat de kinderen al weten. Kinderen zijn zeer goede luisteraars en nemen zeer goed op wat de volwassenen vertellen. Vaak maken ze dan hun eigen verhaal af en het gebeurt dat we dan een beetje moeten corrigeren.”
Maar het is belangrijk dat we zelfs jonge kinderen betrekken in het verhaal?
“Absoluut, want al is een kind nog maar vijf jaar, een ziekte of aandoening treft het volledige gezin. De routine van het dagelijks leven verandert maar kinderen kunnen dat nog niet uiten. Toch is het belangrijk dat zij hun gevoelens kwijt kunnen en we moeten ze in dat proces betrekken maar wel op hun niveau.”
Soms kan men daar ver in gaan?
“Ouders denken vaak dat kinderen het niet zullen aan kunnen maar dat komt vaak voort uit een persoonlijke reflex. We moeten kinderen de kans geven, met de juiste en voorzichtige ondersteuning en zonder bruskeren, om afscheid te kunnen nemen. Dat hoeft daarom niet fysiek zijn, dat kan misschien, maar afscheid nemen is een cruciale stap in de verdere rouwverwerking.”
Neem jij je werk niet mee naar huis?
“Ik werk niet enkel in het Vlinderhuis, ik doe ook ambulante diagnostiek in AZ Delta. Die afwisseling is goed, daar hou ik van. Het klopt dat het Vlinderhuis soms heftige emoties oproept, bijvoorbeeld wanneer je een afscheid begeleidt op intensieve zorgen of wanneer sommige situaties heel dicht bij je eigen levenssfeer aanleunen. Maar door de jaren heen leer je daarmee omgaan. Sommige zaken raken je als mens heel hard, maar dat is eigenlijk niet slecht. Het doet je nadenken over het leven en relativeren.”
“En als ik thuis kom, brengen mijn eigen kinderen me meteen met beide voeten terug in onze wereld. Ik luister naar hun verhalen en avonturen en geloof me, kinderen van elf en acht beleven heel wat (lacht). En soms maak ik een wandeling in de natuur om mijn hoofd leeg te maken, dat doet me ook deugd.”
Kun je die job doen tot je pensioen?
“Oh ik geloof dat wel. Ik heb collega’s die bijna pensioengerechtigd zijn en zelfs vrijwilligers die al met pensioen zijn. Zij hebben nog altijd de drive om steeds beter te doen. Ik hoop en denk dat dit ook voor mij zal gelden.”
Je hebt dus je droomjob gevonden?
“Eigenlijk wel alhoewel ik nooit had gedacht om psycholoog te worden. Vroeger heb ik nog gedacht om leerkracht lager onderwijs te worden. Het moest alleszins iets zijn met jonge mensen.”
Zou je Roeselare ooit kunnen verlaten?
“Ik denk het niet. Ik blijf graag in mijn vertrouwde omgeving onder de kerktoren (lacht).”
(PS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
