“Ik zat als vrouw járenlang gevangen in een mannenlichaam”

Op Eén is vanaf woensdag 24 januari in ‘M/V/X’ het levensverhaal te zien van vijf Vlaamse transgenders die hun zoektocht naar hun nieuwe zelf met de wereld willen delen. Maar ook dichter bij huis worstelen mensen met hun eigen geslacht. Rudwina Denolf uit Izegem is een van hen. 56 jaar geleden zag ze als Rudi het levenslicht, maar sinds een goeie vijftien jaar wil ze als Rudwina bekend staan. “De beste beslissing van mijn leven”, klinkt het. “Eindelijk kan ik zijn wie ik écht ben: een vrouw, maar jammer genoeg geboren in het lichaam van een man.” Op 11 april zal Rudwina’s geslachtswijziging ook officieel van kracht zijn.

Vijf jaar. Zo oud was Rudwina toen nog Rudi Denolf toen het besef insloeg dat er iets niet pluis was. Rudi voelde zich allerminst een jongetje, maar begin de jaren zestig was het hele transgenderverhaal nog onbestaand.

“Ik heb afgezien, ja”, zucht Rudwina. “Maar nu ik eindelijk als vrouw door het leven kan stappen, ben ik gelukkiger dan ooit.”

Herinner je je nog die allereerste gevoelens van ‘hier zit iets fout’?

“Alsof het gisteren was. Mijn mama, die een erg geëngageerd lid van de Sint-Rafaëlsparochie in Izegem was, hield met enkele vriendinnen een vergadering bij ons thuis. Ze vroeg me om buiten te spelen, maar dat interesseerde me niet. In plaats daarvan hielp ik de taartjes op te dienen en stond ik mee aan de afwas. ‘Het is net een meisje’, zei iemand tegen mijn mama. Waarop ik repliceerde: ‘Maar ik bén ook een meisje!’ Het was toen al een uitgemaakte zaak voor mij.”

De pastoor noemde me een duivelskind. De kinderpsychiater verklaarde me gek.

Hoe reageerden je ouders?

“Geschokt. Die waren er echt niet goed van vooral mijn mama. Een doodbraaf mens, maar tegelijk oerconservatief en bang wat de mensen wel niet zouden zeggen… Datzelfde jaar was er ook het schoolfeest van de Heilige Familie op de Bosmolens en ik mocht er Sandy Shaw, de zangeres van Puppet on a string, vertolken. Me verkleden als meisje, ik moet je niet vertellen dat ik een topdag beleefde. Voor mijn mama was toen de maat vol. Ze trok met me naar de huisarts, maar die wist uiteraard geen raad met me. Ik werd doorverwezen naar een kinderpsychiater en die concludeerde dat ik gek was. Hij wilde me zelfs in een instelling laten opnemen, maar dat was buiten mijn vader gerekend. Die man heeft me toen echt gered.”

Je lagere en middelbare schooljaren moeten zwaar geweest zijn…

“Zwaar? Dat is een stevig understatement. Ik mocht van de pastoor zelfs mijn Eerste Communie niet doen. Ik was een duivelskind, zei hij. Kan je je voorstellen hoe hard dergelijke woorden er bij een zevenjarige op in hakken? Eigenlijk ben ik zo goed als mijn hele schoolcarrière gepest geweest. Mijn middelbare jaren werkte ik aan het VTI van Roeselare af. Vrienden had ik niet, vriendinnen wel. Ik was toen ook fan van Julio Iglesias en de Britse groep MUD, die een transgender als zanger had. Keuzes die me niet bepaald populair maakten… Ik kleedde me toen wel erg genderneutraal, zodat ik niet uit het pak sprong. Ik wilde toen zo weinig mogelijk opvallen.”

Al was het niet allemaal kommer en kwel: mijn huwelijk heeft me vier zonen opgeleverd

Na je studies begon het echte leven: een job, huisje, tuintje, huwelijk…

“En ik ging mee in dat toen sociaal aanvaarde parcours. Verliefd was ik niet, maar ik trouwde op mijn 23ste met mijn buurmeisje. We konden het gelukkig goed met elkaar vinden en zijn toch veertien jaar getrouwd geweest. Maar na drie jaar was ons huwelijk eigenlijk al kapot. Toen mijn toenmalige echtgenote tijdens het weekend op bezoek ging bij haar ouders, kleedde ik me als vrouw. Wat voelde ik me toen goed. Maar één keer kwam mijn vrouw iets vroeger dan voorzien naar huis en betrapte ze me. Toen is de bom ontploft. Al was het niet allemaal kommer en kwel: mijn huwelijk heeft me vier zonen opgeleverd die zijn nu tussen de 22 en 32 jaar oud. Met twee van hen heb ik een uitstekende relatie en zij hebben mijn transitie volledig aanvaard. Ze noemen me zelfs ‘mama’. Met de andere twee is er jammer genoeg geen contact meer…”

Je ‘vrouw zijn’ bleef lang binnenskamers. Wanneer maakte je de complete ommezwaai?

“Dat was toen ik mijn huidige vrouw Judy leerde kennen, zo’n vijftien jaar geleden. Na mijn echtscheiding ben ik lang alleen gebleven. Maar via een chatkanaal op televisie kruiste Judy uit Limburg mijn pad. Ik ben meteen eerlijk tegenover haar geweest en al bij onze eerste afspraak raadde ze me aan om als vrouw te komen. ‘Want dat ben je nu eenmaal’, zei ze. Judy heeft me al die tijd door dik en dun gesteund, ook toen ik op mijn 47ste na een zwaar ongeval arbeidsongeschikt werd. Ik ben van de trap gevallen en heb vier ruggenwervels gebroken. Sindsdien ben ik erg moeilijk te been en moet ik me verplaatsen met een scootmobiel. Maar Judy was en is er altijd voor me. Ik zou haar niet meer kunnen missen. Daarom zijn we drie jaar geleden ook getrouwd.”

(lees verder onder de foto)

Hoe reageert de buitenwereld op je transformatie?

“Nog altijd erg moeilijk. Mijn mama heeft nog steeds niet aanvaard dat ze met Rudwina nu een dochter heeft in plaats van haar zoon Rudi, maar we hebben wel contact met elkaar. En mijn eerste keer dat ik in Izegem en pleine publique als vrouw naar buiten stapte, herinner ik me nog goed. Tijdens de Batjes wilde ik de trein naar Brugge nemen en daarvoor moest ik natuurlijk het volk doorkruisen. Ik voel die priemende blikken nog altijd. Maar het was een drempel die ik moest nemen. Daar ben ik best trots op. Ik krijg anno 2018 nog altijd reacties van onbekenden, maar ik trek me daar maar bitter weinig van aan. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, dát is wat telt. Pakweg dertig jaar geleden leefde ik constant met stress, kon ik mezelf niet zijn. Dat probleem heb ik van de baan geveegd.”

Ik neem al zes jaar hormonen. Een geslachtsoperatie is door mijn zwak hart niet mogelijk

Je hebt geen geslachtsoperatie ondergaan. Bewust?

“Zeker, aangezien ik een zwak hart heb. De artsen wonden er geen doekjes om: zo’n ingrijpende operatie zou ik misschien niet overleefd hebben. Dan kies ik uiteraard voor het leven en sinds een zestal jaar neem ik dagelijks hormonen. Zo is mijn zware, mannelijke basstem nu een flink pak hoger en heb ik maar weinig baardgroei meer. Dankzij de hormonenkuur heb ik ook vrouwelijke kenmerken, zoals borsten.”

Als je nu in de spiegel kijkt, wie zie je dan?

“De persoon die ik al sinds mijn vijfde wil zijn: een gelukkige vrouw, die jammer genoeg veel te lang opgesloten zat in het lichaam van een man. Maar dat is nu voorbij. Rudi heb ik zo goed als helemaal uit mijn leven gebannen.”

Hoe bedoel je?

“Voor de Belgische staat ben ik nog altijd een man en heet ik officieel Rudi. Telkens er een brief of factuur in onze bus belandt, word ik nog als Rudi aangesproken. En dat steekt. Daarom heb ik mijn geslachtswijziging aangevraagd en op 11 april moeten alle formaliteiten achter de rug zijn. Dan zal ik ook officieel als Rudwina door het leven stappen. En vrouw zijn! Ik zie het als een wedergeboorte van mezelf. Misschien moeten we wel een babyborrel organiseren?” (lacht)

We bevinden ons in de situatie die holebi’s jaren geleden meemaakten. Hopelijk zijn transgenders straks ook helemaal aanvaard

Je krijgt nog altijd kritiek en veroordelende blikken. Kan je ergens terecht met je verhaal?

“Ik ben lid van Transwest Brugge, een vereniging waar transgenders lotgenoten kunnen ontmoeten. We komen een vijftal keer per jaar samen en daar heb ik echt veel aan. Al onze verhalen zijn trouwens erg gelijklopend. Zo weet ik dat ik niet alleen sta. En dat doet deugd. Ik hoop dat onze samenleving transgenders straks helemaal aanvaard. Dat hoeft van mij geen jaren meer te duren. Wij bevinden ons in de situatie die homoseksuelen zoveel jaren geleden meemaakten. Ondertussen kijkt niemand meer op van holebi’s. Ik hoop dat wij, transgenders, hetzelfde parcours kunnen afleggen.”

Transgenders in de kijker op Eén

Vanaf woensdag 24 januari pakt Eén uit met de nieuwe documentairereeks M/V/X. Daarin worden vier weken lang vijf Vlaamse transgenders gevolgd, die elk in een andere fase zitten van hun transitie. M/V/X toont in elke aflevering niet alleen het medische aspect van een transitie, maar vooral ook de sociale impact op de geportretteerden. Ook de mensen in hun omgeving komen aan het woord want een transitie doe je niet alleen. En welke gevolgen heeft deze ingrijpende beslissing op hun familie en vrienden? De makers werkten voor deze reeks nauw samen met het Transgender Infopunt en Centrum voor seksuologie en gender van het UZ Gent. Het aantal mensen dat zich jaarlijks in het genderteam van het UZ Gent aanmeldt, is het voorbije decennium vertienvoudigd.

Eén van die vijf transgenders die aan bod komt in het programma is de 19-jarige Senne uit Torhout. Hij werd geboren als meisje, maar besloot in zijn tienerjaren dat hij door het leven wilde gaan als jongen. Vandaag studeert hij lager onderwijs en staat hij aan het begin van zijn transitie. In het programma zien we dan ook hoe hij een groot geboortefeest geeft en samen met zijn vriendin een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaat, nog voor hij zijn eerste testosteronspuit zet.