Ieperse avonturier Glenn Valentin (29) wil Tourmalet beklimmen met een springbal

Glenn Valentin stuitert zaterdag met een springbal tot aan de top van de Tourmalet. © gf
Redactie KW

Het is niet omdat er geen wedstrijden zijn dat er niet getraind wordt. Sterker nog, voor veel sporters vormen deze competitieloze maanden de ideale gelegenheid om eens stevig uit te pakken. Everesting challenges, fietsen rond de provincie, lopen tot je erbij neer valt,… En toch kan het nog straffer, dacht Glenn Valentin. De 29-jarige Ieperling begint morgen aan zijn beklimming van de Tourmalet. Op een springbal dan nog!

De naam Glenn Valentin doet bij de West-Vlaamse sportkenners misschien wel een belletje rinkelen. In een niet zo ver verleden was Glenn een meer dan degelijke triatleet. De Ieperling leefde voor zijn sport en dat leverde hem enkele mooie resultaten op: winst in de kwarttriatlon van Oostkerke (2012) en de sprinttriatlon van Oedelem (2013), een vierde plaats in de kwarttriatlon van Ieper (2012), twee keer de beste in Dwars door Ieper (2013 en 2015)… Het zag er mooi uit, tot hij vanaf 2016 kreeg af te rekenen met enkele fysieke tegenslagen en een andere richting insloeg: die van het avontuur.

Glenn, als jonge triatleet heb je best een mooi palmares opgebouwd. Wat ging er precies mis?

“Verschillende dingen eigenlijk. Ik had al enkele jaren last van het prikkelbare darmsyndroom en dat werd alleen maar erger. Daar kwam dan een vervelende knieblessure bovenop en niet veel later werd op een RX een misvormde heupkom vastgesteld. De orthopedist raadde me af om nog intensief te blijven lopen. Bovendien ben ik in 2016 afgestudeerd en begon ik te werken als kinesist, maar al snel werd me duidelijk dat dat niets voor mij was. Ik verzeilde in een mentaal heel moeilijke periode en het was in gesprek met een sportpsycholoog dat ik besliste om een nieuwe uitdaging aan the gaan.”

Dat betekende het einde van je sportieve carrière?

“Dat niet. Ik deed niet langer aan competitie, maar ben wel altijd blijven trainen. In 2017 ben ik drie maanden lang met mijn fiets door Marokko, Noord-Italië en Slovenië getrokken. Het was daar dat ik mijn nieuwe liefde ontdekte.”

Een nieuwe liefde?

“De bergen en de natuur die je daar hebt, zijn echt adembenemend! Vooral in de Dolomieten en Slovenië was dat gewoonweg prachtig. Toen ik terug in België was, miste ik die connectie met de natuur en besliste ik om naar het buitenland te verhuizen. Gezien ik noch Italiaans, noch Sloveens spreek, viel de keuze op Frankrijk. Het eerste jaar reisde ik flink wat rond: zeven maanden in Pau, twee maanden in de Alpen, vijf maanden in de Pyreneeën. Vanaf januari 2020 ben ik me terug in Pau gaan vestigen. Net voor ik naar Frankrijk verhuisde, ben ik begonnen met rotsklimmen in de Ardennen en in de Pyreneeën heb ik dit verdergezet. Ik heb intussen ook al geproefd van canyoning, trail en alpinisme.”

Als het maar gedurfd is?

“Laat ons zeggen dat ik er mijn zin voor avontuur volledig heb ontdekt. Ik ben altijd al een sportief, creatief en avontuurlijk kind geweest, maar nu heb ik enkele zotte dingen in gedachten.”

Dat kun je wel zeggen. Om terug te keren naar morgen, hoe kom je er op om de Tourmalet te beklimmen op een springbal?

“Ik moet eerlijk bekennen dat het niet mijn eigen idee is (lacht). Ik ben momenteel een boek aan het schrijven waarvoor ik vijftig (semi-)professionele avonturiers interview. Ik wou graag weten hoe zij zich mentaal en fysiek voorbereiden op hun stunts, wat hen drijft en hoe ze erin slagen om financieel rond te komen. En ik kreeg alleen maar schitterende verhalen te horen. Een van deze avonturiers heeft enkele jaren geleden de Alpen overgestoken op zo’n spacehopper en toen dacht ik: dat moet ik ook wel kunnen. Maar ik wil ook niet meteen te zot doen en start met de Tourmalet.”

Straks is het zover. Ben je er klaar voor?

“Dat vraag ik mezelf ook af (lacht). Ik heb de voorbije weken stevig getraind: lopen, fietsen, krachttraining. Maar het is niet zo dat ik uren aan een stuk op die bal heb gezeten. Morgen moet ik 18 km bergop afleggen, maar ik heb geen idee hoelang dat zal duren. Ik heb voor mezelf een marge opgesteld tussen de 12 en de 18 uur. Ik ben echt benieuwd wat het zal worden.”

Je vertrekt dus met een bang hartje?

“Eigenlijk wel. Ik heb zoiets nog nooit gedaan, maar trek me op aan hetgeen die avonturiers me vertelden: het menselijk lichaam kan meer aan dan je zou denken, je moet alleen je geest zover krijgen. Ik hoop dat dat ook geldt voor mijn lichaam.”

En als je dat overleefd hebt, kijk je alweer uit naar een nieuwe stunt?

“Ik ga er toch vanuit dat ik het zal overleven (lacht). Maar het klopt wel dat ik nog enkele sportieve uitdagingen op mijn bucketlist heb staan. Een berg van boven de 8.000 meter beklimmen, een lange rivier afkajakken, de Pan American Highway affietsen, een expeditie naar de Zuidpool… Wat al zo goed als vast staat, is dat ik eind augustus de Pyreneeën zal oversteken. 900 km en 55.000 hoogtemeters, en dat op een eenhoorn. Ik hou het graag speels en creatief.”

Je doet dit niet enkel voor jezelf, toch?

“Het zou natuurlijk fantastisch zijn mocht ik zelf een professioneel avonturier kunnen worden, maar zelfs zonder er iets aan te verdienen wil ik dit soort dingen blijven doen. Met mijn stunts hoop ik ook wat aandacht te schenken aan Les Petits Princes. Een Franse organisatie die als doel heeft de dromen te laten verwezenlijken van ernstig zieke kinderen. Iets dat perfect bij me past, aangezien ik zelf ook grote dromen heb. En zeg nu zelf: wat is er mooier dan een droom die uitkomt?”

Een boek schrijven, de Tourmalet opspringen, bergen beklimmen,…. Stilzitten is duidelijk niet je ding.

“Dat kun je wel stellen (lacht). Ik heb niets tegen mensen met een 9 to 5-job en een ‘normaal’ leven, maar het is niets voor mij. Ik zit vol ideeën en plannen. Of ik die allemaal zal kunnen verwezenlijken? Geen idee. Ik weet zelfs niet of ik morgen de top van de Tourmalet wel zal bereiken. Er is maar een ding dat vast staat: je leeft maar één keer en daar moet je van genieten!”

En als er nu één iets is dat er zeker nog van moet komen, wat zou dat dan zijn?

“Goh, even denken… De Monte Rosa Skymarathon! Kort gezegd: 35 km lopen, 7.000 hoogtemeters en dat meer dan 2.000 meter boven zeeniveau. Je moet wel per duo deelnemen, maar ik weet al met wie ik dat wil doen: mijn goede vriend Robin Schuermans. Dus Robin, als je dit leest, smoat moar je bientjes in (lacht)!” (BVS)

Wie meer wil weten over Glenn en zijn avonturen, kan steeds een kijkje nemen op zijn website https://nl.smileplaygive.com/ en hem volgen op Instagram via

@smileplaygive.