Grégory Lewyllie (49) is terug in Ieper, na een fietstrip van 22 maanden. Hij doorkruiste in totaal 27 landen. Het laatste deel van zijn trip werd ontsierd door de coronacrisis. “Het was moeilijk thuiskomen, maar ik kijk met een meer dan tevreden gevoel terug op de reis. Het was een zalige ontdekkingstocht.”
Grégory Lewyllie vertrok op 3 juni 2018 uit Ieper voor wat een trip door 27 landen zou worden. De avonturier was in totaal 22 maanden onderweg, met een onderbreking van twee maanden na een val in Laos, waarbij hij een sleutelbeenbreuk opliep. Gregory voerde zijn reis uit op een zelfgemaakte, elektrische bamboefiets aangedreven op zonne-energie.
“De eerste 14.000 kilometers werden afgelegd in het kader van een solarwedstrijd. We moesten vanuit het zuiden van Frankrijk op zonne-energie fietsen naar het Chinese Kanton, helemaal ten zuiden van het land. De route verliep via Frankrijk, Zwitserland, Duitsland, Tsjechië, Polen, Oekraïne, Rusland, Kazachstan, Oezbekistan naar China.”
Daar aangekomen begon Gregory aan een terugtocht via Laos, Maleisië, Singapore, Sumatra, Zuid-India, Sri Lanka, Java, Bali, Lombok, Flores, Komodo, Sulawesi, Maleisië, Japan, Laos, Cambodja, Thailand, Birma, Noord-India en Nepal. Het coronavirus dwarsboomde de laatste reisweken van Grégory. “De bedoeling was om de laatste twee weken van mijn reis Bhutan te verkennen. Drie uur voor ik de grens overstak, kreeg mijn gids telefoon dat het land zijn grenzen afsloot voor alle buitenlanders”, zegt de Ieperling. “Daags voordien was er een Amerikaanse toerist positief getest. Bhutan nam het zekere voor het onzekere en weigerde nog langer toeristen te ontvangen. Ik heb dan maar ter elfder ure een vlucht genomen naar Nepal, omdat ik daar bij aankomst een ‘visum on arrival’ kon krijgen.”
De fietser keerde uiteindelijk huiswaarts vanuit de Nepalese hoofdstad Kathmandu. “Ik raakte nog net op tijd weg en had het geluk dat ik bij vertrek kon aantonen dat ik al lange tijd niet meer in België was geweest. Ik maakte een tussenlanding in Turkije en dat land had beslist om geen Belgen meer toe te laten op zijn grondgebied. Dat ik al lang geen voet meer had gezet op Belgische bodem is mijn redding geweest om toch thuis te geraken.”
Grégory Lewyllie werd tijdens de laatste dagen van zijn reis op de hoogte gebracht van de situatie in België. “Omdat ik op dat moment aan het stappen was in het Himalayagebergte sijpelde de informatie maar langzaam door. De ware toedracht en de ernst zijn pas beginnen doordringen eenmaal ik voet aan land zette. Vooral toen ik voor het eerst sinds bijna een jaar naar het journaal keek, kon ik de impact van het coronagebeuren beter inschatten.”
“Als je zo lang van huis weg bent geweest, verwacht je een feestelijke ontvangst. Nu was er door het coronavirus niemand, iedereen heeft angst”
Voor de wereldreiziger was het moeilijk thuiskomen. “Ik liep wat verloren”, klinkt het. “Normaal word ik bij mijn thuiskomst opgewacht door familie en vrienden. Na zolang weg te zijn geweest, verwacht je min of meer een feestelijk ontvangst. Deze keer was er niemand. Iedereen heeft angst. Ook het feit dat ik mijn leven hier terug op de rails moet krijgen, maakt het in de huidige omstandigheden extra moeilijk. Maar ik blijf positief.”
Hoewel hij de thuiskomst liever anders had gezien, kijkt Grégory toch met een heel positief gevoel terug op zijn reis. “De mooiste ervaringen waren de vele toevallige ontmoetingen onderweg en de spontane gastvrijheid. Het spreekt voor zich dat je niet onopgemerkt voorbijfietst als je met een vehikel van 4,20 meter ergens komt. Het viel me op dat naarmate ik verder fietste in Azië de belangstelling aanzwol. In landen als India en Bangladesh kwam echt een mensenmassa op mij af. Het is me meermaals overkomen dat ik in Bangladesh ergens stopte om een kopje thee te drinken en ik in een mum van tijd omringd werd door wel honderd nieuwsgierigen.”
“Er zijn tal van mooie herinneringen die me voor altijd bij zullen blijven. Ik denk aan de ontmoeting met Carlo Toye, een jongeman uit Langemark die ruim tien jaar geleden België inruilde voor Cambodja. Hij baat er een industriële wasserij uit en woont samen met zijn Cambodjaanse vrouw Lada en zoontje Eliano. De mooiste herinnering is ongetwijfeld die in Bangladesh. In het kustplaatsje Cox’s Bazar bezocht ik een vluchthuis met weeskinderen. Ze hadden me uitgenodigd om te vertellen over mijn solartrip. De dag daarop keerde ik terug om het 14-jarige meisje Samihaa te adopteren. Het is de bedoeling dat ik de komende jaren haar studies betaal, zodat ze in haar eigen land een betere toekomst kan uitbouwen.”
“Eenzaamheid? Ik moet bekennen dat ik daar niet gauw last van heb, misschien omdat elke dag zo anders is”, klinkt het. “Als je ‘s morgens vertrekt, weet je nooit wat de dag brengt. Ik was niet gebonden aan een vast reisschema en dat geeft je een onbeperkte vrijheid. Je hoort me niet zeggen dat het allemaal rozengeur en mannenschijn is. Er zijn natuurlijk dagen dat het wat minder mee zat, omdat het weer barslecht was of omdat de techniek van de fiets het liet afweten. Het leven op de fiets is er net als thuis, vaak met ups en downs.”
De fietser zegt ontelbare mooie plekken te hebben ontdekt. “Er zijn altijd landen die erboven uitsteken, ik denk aan Oezbekistan”, klinkt het. “Dat land heeft een rijke architecturale geschiedenis, omdat de zijderoute er langs liep. Birma blijft voor mij in mijn top drie staan. Mensen zijn daar supervriendelijk. Een van mijn laatste landen was een voltreffer van formaat: Bangladesh. Dat land is totaal niet toeristisch, ik heb er niet één tegen het lijf gelopen en misschien daarom is het land nog zo puur. Het is een land vol contrasten, overbevolkt, maar op fotografisch vlak een droomland.”
“In Bangladesh liep ik niet één toerist tegen het lijf, misschien daarom is dat land nog zo puur”
“Ik blik met een meer dan tevreden gevoel terug op de reis. Het was een zalige ontdekkingstocht. Ik maakte ontzettend mooie dingen mee en heb vaak een land en zijn cultuur vanachter de schermen ontdekt. Mocht ik kunnen, dan spring ik zo terug op de fiets. Maar ik voelde dat het tijd was om te landen. Ik heb zoveel mooie reisherinneringen meegebracht, die ik de komende jaren ga koesteren. De eerste vier jaar ga ik vooral vakantie dicht bij huis nemen, want ook dichtbij is het leven best wel mooi en verrassend.”
Grégory neemt vanaf september de draad terug op in het volwassenonderwijs. “De komende vier jaar wil ik terug de boer op gaan met foto-filmreportages. Ik zal me niet meteen vervelen en misschien is dat wel de beste remedie om de reismicrobe wat in bedwang te houden.”
Ook maakt hij een foto-reisboek over zijn trip, deels in samenwerking met Davidsfonds Ieper. De publicatie is voorzien voor september 2020.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier