Hubert Rubbens: “Oostende voor Anker is een festival van én voor Oostendenaars”

Besloot je toen al ooit bij de marine te gaan?

“Ik ging eigenlijk eerst loods worden, maar toen ging ik naar een defilé kijken van de marine. Dat zicht van al die matrozen met die hoedjes, en officieren met sabels… Ik was verkocht!”

Hoe ben je gestart bij Oostende voor Anker?

“Ik had een folder gezien over de Amandine die op het droge gelegd ging worden en Oostende voor Anker dat toen voor de eerste keer plaatsvond. Ik organiseerde zelf al een tijdje de Vlootdagen van de marine. Daarom vroeg ik of ik er mocht staan met een standje van de marine. Ik werd er met open armen ontvangen. Eigenlijk was alles van communicatie echt al zeer verzorgd toen, maar inhoudelijk viel er nog niet veel te beleven. Er waren drie grote schepen aanwezig die eerste keer, maar het viel in de smaak. Eindelijk eens een evenement met grote schepen, klonk het bij de Oostendenaars.”

We zijn het enige maritieme festival in de wereld dat jaarlijks plaatsvindt en we blijven tienduizenden mensen lokken

En zo ben je erin gerold?

“Ik liep er Jean Vandecasteele, toen nog burgemeester, tegen het lijf, en hij nodigde me uit voor een receptie ‘s avonds, waar ik werd voorgesteld aan de organisatoren, onder meer Kris Vandewalle. Zo zijn we gestart met een man of twintig. Ik kreeg carte blanche. Mijn eerste Oostende voor Anker was in 2001. Een succes! In plaats van 15 schepen hadden we er zestig, in plaats van 25.000 man waren er 40.000. We waren de goede weg ingeslagen.”

In 2004 ging je dan écht aan het roer staan.

“Juist. Kris Vandewalle verkocht zijn bedrijf. Toen werd ik de baas van Oostende voor Anker, met goedkeuring van Toerisme Oostende. En dan zijn we voorgoed vertrokken. De twintig vrijwilligers waren er ondertussen 45 geworden. In 2004 was het thema Het Beleg van Oostende. Met veel soldaten, kanonnen, vuurwerk in ‘t stad. Alle kinderen vonden dat magnifiek! Nu, we zagen langzamerhand dat de Oostendenaar dat meer en meer begon te smaken. En kijk, na twintig jaar lokken we nog altijd zoveel volk.”

Weegt dat niet zwaar, er jaarlijks weer te staan?

“Weet je, we zijn het enige maritieme festival dat jaarlijks georganiseerd wordt, wereldwijd! Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel over nagedacht heb om het om de twee jaar te organisaren. Maar dan ook wel met de budgetten van een tweejaarlijks festival. En dat lag wat moeilijker.” (lacht)

Wat is volgens jou het succes van Oostende voor Anker?

“Vroeger hoorde je wel eens zeggen: als er iets georganiseerd wordt, is het voor toeristen. Die fout wilde ik niet maken. Wij zijn een festival ván Oostendenaars, vóór Oostendenaars. Mensen zijn ook gefascineerd door de zee: zeemeerminnen, zeemonsters, kapers en piraten, het romantische van de zee… Dat is natuurlijk niet zo, maar die perceptie is er wel.”

Ook toeristen komen toch massaal af?

“We hebben drie soorten publiek op Oostende voor Anker. Eerst en vooral is er het grote massatoerisme. Mensen die sowieso naar een evenement komen, omdat het gratis is. Of dat nu over paarden, fietsen of boten gaat. Verder hebben we de toeristen die hier op hotel zitten en meerdere dagen meepikken. En ten derde zijn er de échte ship lovers: die mensen komen van ver, hoor. Van elke koperen schroef nemen ze foto’s (lacht). Die mix is het leuke. En de schippers zelf mogen we ook niet vergeten… Die crew parties zijn fantastisch. Alle leeftijden, eender welke rang en stand, vinden elkaar. Het familiale, dát maakt ons evenement uniek.”

Waar haal jij het meeste voldoening uit?

“Geen voldoening, maar een verrassing: die blijvende komst van tienduizenden mensen. Als je die treinen ziet arriveren: miljaar, wat is dat? En de kinderen! Een opa die op de zulle aan zijn kleinkind vertelt over de schepen. Dat mensen zich op hun gemak voelen en iets bijleren. Voor de financiële voldoening moet je het zeker niet doen (lacht).”

Je gaat dit jaar met pensioen bij de marine. Doet het raar?

“Ach, ik heb me altijd geamuseerd in mijn werk. Dus ja, het doet wel wat raar. Ik zie mezelf nog binnenkomen op mijn 17de. Een man van 56 was een oude vent toen! Maar ik voel mij niet oud, integendeel. Ik blijf zeker Oostende voor Anker verder doen als curator de komende vijf jaar. Daarna stop ik wel definitief, op mijn zestigste. Ik doe ook nog een paar externe jobs zoals onder meer de Tall Ships Race in Antwerpen. Veel sporten, dat ook. En lezen, ik ben nogal een boekenvreter. Het probleem is dat ik niet kan stilzitten. Nu ga ik trouwens ook – niet uit geloofsovertuiging, want ik ben atheïst – naar Compostella stappen.”

De echte ship lovers komen van ver en nemen, echt waar, van letterlijk elke koperen schroef foto’s

Kan jij nog rustig in Oostende rondlopen? Mensen herkennen je ongetwijfeld continu.

“Klopt! Op een bepaald moment ben je publiek bezit. Er zal me altijd wel iemand aanspreken, ook mensen die ik niet ken. Ik ga heel graag om met andere mensen, maar ik ben ook graag alleen. Iedereen denkt dat ik extravert ben, maar dat is niet zo. Zet mij met een pintje en een boek in de zon en je hoort me niet.” (glimlacht)

Jij bent echt een familieman.

“Ja, hoewel ik zelf uit een moeilijke familie kom. Tot mijn achtste groeide ik op bij mijn ouders, daarna ging ik bij mijn tante en oom wonen. Thuis hebben we niet zo’n goede jeugd gehad. Mijn vader dronk te veel, mijn moeder dronk te veel, mijn vader sloeg mijn moeder. (even stil) Mensen die mij goed kennen, noemen mij Berten Bouquet. Dat komt, doordat ik als kind eens onze meubels zag staan die openbaar verkocht werden. Mijn grootmoeder duwde me toen tussen de bloemen van de markt, zodat ik het niet zou zien. Wij – mijn broer en ik – hebben ook niet veel speelgoed of iets tastbaars van onze jeugd. Misschien dat dat de reden is dat familie extra belangrijk is voor mij.”

Je bent een trotse vader én een hele trotse grootvader.

“Ja. Met twee dochters en een kleindochter ben ik zowat de meest feministische man in Oostende! Zeg nóóit tegen mij dat een vrouw iets niet kan. Maar een kleindochter, dat is toch nog iets anders. Ik had zelf een zeer lieve grootvader. Mijn openingsdans heb ik met mijn grootmoeder gedaan. Mijn grootvader was een Italiaan. Een grote, rijzige man. Hij was mijn houvast. Mijn eigen kleindochter Alexi was vijf minuten oud en ik had haar al in mijn armen. Je moet weten, bij de marine wordt goed voor ons gezorgd. Er was een kindercrèche boven mijn bureau. Toen ze drie maanden was, had ik haar elke dag mee. Ik denk dat onze innige band toen ontstaan is.”

Waar hecht je belang aan in je leven?

“Gelukkig zijn. Met je familie, je kinderen, je vrouw. Respect vind ik ook heel belangrijk; voor een ander en andere ideeën. En de gezondheid natuurlijk. Spijtig genoeg heb ik al een aantal mensen zien weggaan, ook bij de vrijwilligers. Eigenlijk hoeft het allemaal niet moeilijk te zijn. Genieten van de kleine dingen. Al die opzichtige zaken hoeven voor mij niet.”