Hoofdarts Ann De Guchtenaere: “Mijn consultatie is soms een wandeling op het strand”

Hoe kwam je in het Zeepreventorium terecht?

“Tijdens mijn opleiding kindergeneeskunde was ik zes maanden assistent in het Zeepreventorium. Ik kon er de sfeer opsnuiven en vond het er heel fijn werken. Maar toen dacht ik er nog niet aan om ooit terug te keren. Ik specialiseerde me dan in kindernefrologie – alles wat met de nieren te maken heeft – en werkte aan mijn doctoraat. Dr. Hilde Franckx, mijn voorgangster als hoofdarts aan het Zeepreventorium, was op mijn doctoraatsverdediging. Na afloop vroeg ze me om bij haar te komen werken. Ik zei van nee, maar het zaadje was gelegd. Een tijd later zag ik dr. Franckx terug en vroeg ze me haar op te volgen als hoofdarts.”

Heb je lang getwijfeld?

“Je beslist natuurlijk niet alleen, hé. We woonden intussen in Destelbergen, hadden drie kinderen… Mijn man had ook zijn carrière. Hij was hoofd- en halschirurg aan het UZ Gent. Het was dus niet zo’n evidente beslissing. We hebben er veel over gepraat. Ik deed mijn werk in het ziekenhuis heel graag, maar had een zwak voor chronische patiënten en vond het frustrerend dat ik voor hen te weinig tijd vrij kon maken. Voor hen kon ik wel iets doen in het Zeepreventorium. Dat heeft mij over de streep gehaald. En ook mijn man zag het zitten om naar zee te verhuizen. Als hoofdarts vond ik dat noodzakelijk. Elk moment dat het nodig is, moet ik er kunnen zijn. Mijn man werkt nu in de campus Serruys van het AZ Sint-Jan in Oostende.”

Je bent ook nog als onderzoeker actief.

“We moeten nog heel wat onderzoek doen rond chronisch zieke kinderen. Niet alleen medisch, maar ook naar de hele omgeving en context die hun ziekte beïnvloedt. De holistische benadering. In een ziekenhuis is dat moeilijk. Wij doen er onderzoek naar, in samenwerking met diverse universiteiten. Dat is het eigene aan het Zeepreventorium: wij werken multidisciplinair en interdisciplinair. We blijven niet elk in ons vakje, maar werken samen rond drie grote peilers: therapie en het evenwicht tussen therapie en dagelijks leven, opbouw van de fysieke conditie, wat heel belangrijk is voor chronisch zieke kinderen, en het psychosociaal welzijn.”

Hoe belangrijk is die derde peiler?

“Volgens mij werk je maar holistisch als je rond de drie peilers werkt. Het is ongelooflijk hoe alleen kinderen zich kunnen voelen met hun ziekte. Hun zelfbeeld is niet zo goed en er zijn dikwijls pestproblemen. Sommige kinderen – niet allemaal natuurlijk – komen daarbij nog uit een gezin waar armoede heerst en met heel wat sociale moeilijkheden. Door hun gezondheid trokken die kinderen al een slecht lotje uit de loterij. Maar als er ook moeilijkheden zijn in hun sociale milieu, komt er nog een slecht lotje bij. Als het dan nog fout gaat op school, is het heel moeilijk om een mooi toekomstperspectief op te bouwen. En dat is wat elk kind verdient, om het even waar zijn of haar wieg staat en om het even met welke aandoening. Dat is onze ultieme doelstelling.”

Je bent een geëngageerde arts.

“Hohja. Ik word zelf gelukkig als andere mensen gelukkig zijn. Dat zit er van jongs af in. Ik wou een betekenis geven aan mijn werk. Ik ben misschien heel naïef, maar ik wil de wereld een beetje beter maken. En dat begint bij kinderen. Mandela zei ooit: History will judge us by the difference we make in the everyday lives of children. Daarom ben ik ook voorzitter geworden van de Vlaamse Vereniging voor Kindergeneeskunde. Wij moeten pleitbezorgers zijn voor het welzijn van het kind. We moeten hun welzijn blijven bewaken.”

Zou politiek iets voor jou zijn?

“Ik denk dat ik daar te naïef voor ben. (denkt na) Te open, denk ik. Ik vind het moeilijk om mensen te misleiden. Je mag in de politiek niet altijd het achterste van je tong laten zien. En ik heb misschien soms wel een beetje te veel het hart op de tong. Ik denk dat ik liever aan de andere kant blijf, om vanuit een neutraal standpunt de politiek te kunnen beïnvloeden.”

Ik ben misschien heel naïef, maar ik wil de wereld een beetje beter maken

Je laat je inspireren door christelijke waarden, zeg je.

“Dat is inderdaad mijn leidraad, ook al is het Zeepreventorium een pluralistische instelling. Bemin je naaste als jezelf, dat vind ik heel mooi. Als iedereen dat zou toepassen… Ik denk vaak na over waarom wij hier zijn. En ik wil blij opstaan en genieten van kleine dingen: een kever, een vlinder… Dat is iets wat volwassenen zo vaak verliezen. Voor volwassenen zijn er zeven wereldwonderen, voor kinderen zeven miljoen. Ik ga ook af en toe naar de kerk. Je kan tegen het instituut Kerk zijn, maar niet tegen de universele waarden. Daarop is het Europese gedachtegoed gebaseerd. Bijna op dat ene zinnetje: doe een ander niet aan wat je niet zou willen dat ze jou aandoen.”

Waar komt die christelijke inspiratie bij jou vandaan?

“Een heel sterke input was de zware ziekte en het overlijden van mijn mama, terwijl ik zwanger was van onze oudste dochter. Verdriet en liefde lagen toen heel dicht bij elkaar. Daarom heet onze dochter Ophelia. Zij is de geliefde van Hamlet uit het toneelstuk van Shakespeare, maar Hamlet steekt haar vader neer. De ervaringen van toen liggen aan de basis van hoe ik nu in het leven sta. Ik relativeer zaken waar veel mensen zich druk over maken. En ik probeer diepgang aan mijn leven te geven.”

Hoe goed voel je je intussen thuis in West-Vlaanderen?

“Het dialect was voor mij geen probleem, maar wel voor mijn man. Hij spreekt perfect Nederlands, maar dat Oostends is toch niet zo evident. Schoon Nederlands klappen hé, zei de verpleegster in het begin aan de patiënten. Want mijnheer doktoor verstaat geen Oostends! Maar intussen begrijpt hij het al, hoor. Op zich is er geen mooiere plaats in België om te wonen dan De Haan. Ik denk dat we hier onze plek gevonden hebben, maar zeg nooit nooit. Vrienden maak je overal. En goede vrienden zie je altijd, waar je ook woont.”