Hoge toestroom van honden en katten in dierenasielen Zwevegem en Rekkem: “Een dier mag niet zomaar als een impuls in huis worden gehaald”

De regionale dierenasielen kreunen onder een immense druk. De toestroom van dieren is dermate hoog, dat er dagelijks zowel honden als katten worden geweigerd. Van beterschap durft niemand te spreken en de telefoon wordt voortdurend in de gaten gehouden. “Er is één vraag die ons vooral parten speelt: wat gaat er gebeuren met de beestjes die we weigeren?”

Crisis! Het woord dat zowel in het dierenasiel van Zwevegem als dat van Rekkem de toon zet. De kooien zitten vol, de wachtlijsten bedragen ettelijke pagina’s en de oproepen blijven komen. “Ik ben hier al 35 jaar actief maar dit heb ik nog nooit meegemaakt!” Terwijl Veerle Debaillie (53) door de eindeloze lijst van geweigerde honden bladert, wordt de verantwoordelijke van het asiel in Zwevegem emotioneel. “We huisvesten momenteel 45 honden en 85 katten. Je kan dus gerust stellen dat we overvol zitten en toch blijven we telefoon krijgen van zowel eigenaars als de politie, met honden die worden afgestaan of in beslag worden genomen. Iedere winter opnieuw hebben we wel een piek, maar dit jaar is het bijna hallucinant.”

Bitter resultaat

Vooral honden worden in grote getallen naar het asiel gebracht, waarbij Veerle wijst naar de gevolgen van de coronacrisis. “Het land en bij verlenging de wereld ging twee jaar geleden op slot”, zucht ze. “Plots was iedereen thuis, had men gigantisch veel tijd en sloeg her en der zelfs de verveling toe. In de eerste weken van de lockdown moest iedereen dan ook een hond hebben. Puppies werden aan de lopende band verkocht en heel wat kwekers, vooral uit Roemenie en Spanje, draaiden overuren. Zolang de vraag bleef, moesten er dan ook puppies worden gekweekt. Nooit eerder vonden zoveel honden hun weg naar een nieuw gezin, met alle gevolgen vandien.”

Na de coronacrisis kwam de energiecrisis, meteen de doodsteek voor de dierenindustrie. “Mensen werden geconfronteerd met torenhoge facturen voor elektriciteit en gas, en dan moeten er keuzes worden gemaakt natuurlijk. Eten op tafel zetten en zorgen voor een warm huis, dat kost bakken vol met geld en dus moet er worden bespaard. De hond? Die is de eerste die moet vertrekken. We hebben hier zelfs gevallen gehad waar ze meteen de poes en het konijn ook naar het asiel brachten. Een samenloop van omstandigheden met een erg triest en vooral bitter resultaat.”

Dierenwelzijn

Hoewel beide crisissen meer dan hun aandeel hebben in het verhaal, is ook de mentaliteit van de dierenbaasjes een hardnekkig probleem. “Meer dan ooit blijkt dat dieren voor veel mensen een voorwerp zijn, iets dat je koopt zoals je een boek of een smartphone zou kopen. Iedere puppy is schattig, maar iedere puppy groeit ook. Dan zit je plots met een Mechelaar of een Rottweiler in huis, die niet zo klein meer is en ook de nodige aandacht vraagt. Je merkt dat als je naar de honden kijkt die hier zitten, want het zijn vooral de grote rassen die domineren”, zegt Veerle.

“Als de politie er dan eentje in beslag neemt, dan is de hond meestal nog slechts een schim van zichzelf. Op een bizarre manier is dat wel goed nieuws want het toont aan dat dierenwelzijn een prioriteit is geworden, met inspecteurs die daadwerkelijk erop uit trekken. Toch hebben we nood aan mentaliteitswijziging om het probleem in de kiem te smoren. Zo hadden we hier een man die een kat wilde adopteren. We hanteren een wachttijd van drie dagen en dat duurde te lang dus ging hij er eentje kopen via Facebook. Na een week stond hij hier met die kat en de vraag om ze om te ruilen. Het kleur beviel hem niet. Een hallucinante situatie die ook aantoont waar de problemen beginnen. Een dier is een levend wezen en mag niet zomaar als een impuls in huis worden gehaald.”

Inslapen

Bij het dierenasiel van Rekkem klinkt een gelijkaardige noodkreet. “Iedere dag opnieuw moeten we honden weigeren en iedere dag opnieuw krijgen mensen dezelfde reactie bij andere asielen”, horen we van Brenda Devos. Als verantwoordelijke voor de site in Rekkem probeert ze met de moed der wanhoop oplossingen te zoeken. “Voornamelijk grote rassen zoals Staffords, Mechelaars en Duitse Herders worden binnengebracht. Het kan inderdaad te verklaren zijn door de levensduurte die pijlsnel stijgt, meteen ook de reden waarom er quasi geen adopties meer zijn. We hebben hier dan ook meer langblijvers dan ooit te voren, maar toch blijven we vasthouden aan onze politiek om geen enkel dier te laten inslapen.” (CLL)